Het is 2 december 2004 acht uur in de ochtend. 'Vandaag is de dag' was mijn eerste gedachte toen ik wakker werd, maar zenuwachtig was ik nog niet. Al wist ik wel zeker dat dat over een uurtje of vier wel eens heel anders zou kunnen zijn. Een paar dagen terug had ik samen met Renate een activiteit geboekt die grensverleggend zou zijn. Vanaf 134 meter naar beneden bungeejumpen! 'Dit gaat waarschijnlijk het engste worden wat ik tot nu toe in mijn 24 jarig bestaan heb gedaan' dacht ik. Vier uur wachten en ik zou het weten...
Om tien uur moesten we bij het hoofdkantoor van A.J.Hackett bungy klaar staan om onszelf te laten wegen. Deze bungee-organisatie is genoemd naar de extremist A.J.Hackett die het bungeejumpen tot een commerciële bezigheid heeft geleid. Dit heeft hij gedaan door in Parijs van de Eiffeltoren te springen eind jaren tachtig.
Er waren wel meer mensen die de kick van het springen aan een touwtje wilden ervaren en niet lang na de Eiffelsprong werd in Queenstown (Nieuw Zeeland) de eerste commerciële bungee site geopend. Vanaf de Kawarau bridge kun je 47 meter naar beneden springen. Maar men wilde meer. In 1999 werd de Nevis geopend.
Na ons gewicht opgenomen te laten hebben en wat videobeelden van diverse sprongen te hebben bekeken, stond om half elf het busje voor het kantoor dat ons een drie kwartier buiten Queenstown naar de Nevis Highwire bungy zou brengen.
Hoe stond het met de zenuwen? Wel, het spanningsniveau lag al wel wat hoger dan toen om acht uur de wekker af ging. De route naar de site heen was echt enorm mooi, al konden we ons er niet voor de volle 100 procent op concentreren (goh...). Als ik niet was gaan bungeejumpen, dan had ik er hoogst waarschijnlijk meer van kunnen genieten. Nou ja, misschien op de terugweg...
De Nevis is de hoogste jump van Nieuw Zeeland en de op een na hoogste ter wereld. In Zuid-Afrika schijnt men van 200 meter te springen. Niet te geloven eigenlijk dat mensen dat doen. Ik weet ook niet precies hoe ik mezelf zo gek heb gekregen om dit te gaan doen. Maar goed, meer info over de Nevis: Het gebied waar deze sprong gevestigd is, is terrein waar je normaal niet kunt komen. Verboden toegang.
Mocht je dit gebied per se willen bezoeken, dan kan dat maar op een manier als je begrijpt wat ik bedoel... De locatie is werkelijk fantastisch. Ver boven de Nevis rivier hangen dikke staalkabels van de ene kant naar de andere kant van het dal. In het midden van die kabels ligt de cabine van waaruit je springt.
Via een kabelbaantje ga je vanaf de kant naar die cabine toe en de bodem is een rooster, dus je kunt jezelf al lekker gek maken door beneden de diepte in te turen. Spanningniveau?? De hartslag was nu toch wel aardig snel want het was nu slechts een kwestie van een paar minuten voordat ik daar beneden zou hangen. Ongelooflijk!
We hadden al een tuigje aan gekregen en in de cabine kregen we stevige banden om onze benen. Daar zou niet veel later het koord aan bevestigd worden (Het wordt nu wel heel serieus). De volgorde van springen werd bepaald door het gewicht. Voor mij betekende dat dat ik als derde aan de beurt was.
Er stond harde techno op in de cabine. Muziek die het hele gebeuren naar een nog hoger spanningsniveau bracht. Zonder dat ik er notie van had werd de eerste sprong al gemaakt. Een erg mooie sprong en daarom dacht ik dat het een medewerker van A.J.Hackett was die ons voordeed hoe je het best kon springen. Dat was niet het geval. De eerste persoon had al gesprongen. Al één iemand die ervan af was.
Het was nu bijna mijn beurt... 134 meter!! Ik was tot mijn verbazing (en vreugde) tot nu toe erg rustig. De spanning was er zeker, maar ik wist zeker dat ik de sprong zou maken! De tweede springer was aan de beurt. Een Braziliaan die zichtbaar stiknerveus was. Eerst zag je alleen zijn handen trillen, maar toen hij eenmaal aan de rand stond en men af ging tellen, ging heel zijn lijf tekeer. Een rotgezicht, zeker als jij de volgende bent die mag springen. En dat was ik. 'Next, where's is Joost?'
Ik moest in een stoel plaats nemen en het koord werd aan mijn benen vastgemaakt. Vanwege mijn schouder, die al menig keer uit de kom geschoten is, kreeg ik nog snel even wat instructies over hoe ik het best kon springen. Mijn 'slechte' arm moest ik langs mijn lichaam houden en mijn 'goede' arm moest ik vooruit steken.
En toen was het zover. Uit de stoel komen, voetje voor voetje naar de rand lopen en wachten. 'You're all right, Djoewst?' 'Yep! I'm fine' 'Oke Djoewst, in 5,4,3,2,1, GO!' Door de harde muziek, door de snelheid waarmee men aftelt, door de adrenaline die door je lijf gespoten wordt heb je nul tijd om na te denken. Ik was helemaal leeg in m'n hoofd en twijfelde bij de 'GO' dan ook geen seconde. Ik sprong..
De eerste twee seconden (inclusief het afzetten) waren de engste die ik ooit in mijn leven heb ervaren. Daarna was het puur genieten van de snelheid waarmee ik de diepte in dook. Je bereikt een snelheid van 125 kilometer per uur en de Nevis rivier die van boven nog een vrij smal en onschuldig stroompje leek, was na 8 seconden ineens een brede, machtige rivier.
Na een seconde of vijf voelde ik het elastiek strak trekken en ik geloof dat ik toen pas weer adem gehaald heb. Maar dat ik echt zo diep naar beneden gesprongen ben, kon ik nog altijd niet geloven.
En zelfs nu ik alles hier opschrijf dringt het nog steeds niet helemaal door. Ook als ik de foto's en videobeelden terug zie snap ik niet hoe ik mezelf zover heb gekregen. Een medewerker van A.J.Hackett kon het heel simpel verklaren. 'Het zit allemaal tussen je oren. Je moet niet nadenken, maar gewoon springen.' En dat is precies wat ik gedaan heb. Niet denken, maar doen. Klinkt misschien erg simpel, maar het is absoluut de manier.
Een jaar geleden zei ik nog dat ik nooit van mijn leven zou bungy jumpen. Zo zie je maar weer hoe dingen ineens kunnen lopen. Ik ben in ieder geval weer een ervaring rijker. Een hele spectaculaire ervaring waar ik de rest van mijn leven met ontzettend veel plezier op terug zal kijken.
Morgen ga ik het weer wat rustiger aan doen. Dan ga ik in de ochtend met een 4 wheel drive naar diverse Lord of the Rings locaties. Weer heel anders dan wat ik vandaag gedaan heb, maar ook daar zal ik met volle teugen van genieten. Van jullie ga ik voor nu weer afscheid nemen in 3...2...1...
