Harrie Donkers vertrok in december 1955 met de Douglas DC4 Skymaster naar Nieuw-Zeeland.
Onze reis per KLM. Om vijf over half elf verheft de machtige viermotorige Douglas DC4 Skymaster zich van de grond en met gebrul van de motoren en vliegende propellers kiezen we het luchtruim.
Onze reis naar de andere kant van de wereld is begonnen, elke tastbare verbinding met het vaderland is verbroken, alleen per radio blijven we contact houden.
Het is een aardige gewaarwording, in het begin word je er een beetje duizelig van maar als we op hoogte zijn merk je niet eens dat je in een vliegtuig zit. We zijn al gauw goede maatjes met onze buurlui. We zitten op de tweede rij banken tegenover de propellers. Met de bemanning erbij zijn we met ongeveer zestig man aan boord.
Naast ons zitten drie meisjes, twee uit Rohde in Drenthe en een uit Wieringermeer. We zijn al vlug de grens van Holland gepasseerd en vliegen nu boven de Alpen van Duitsland. Daar ligt de sneeuw als een blanke sprei over bergen en bossen, een fantastisch mooi landschap Het is al twaalf uur en de maaltijden worden rond verdeeld in mooie kartonnen dozen. De lunch bestaat uit drie broodjes, een krentebol, een plakje cake met krenten, een stukje kaas, een banaan en peper en zout. Het wordt nu stil aan boord want iedereen is bezig het zijne te verorberen.
De stemming is prettig aan boord en luchtzieken zijn er nog geen geweest, dat valt nog allemaal veel mee. Nou is het schafttijd, ik kom straks terug aan de andere kant.
Tweede etappe: Rome-Beiroet
Hallo, hier ben ik weer, zaterdagmorgen zes uur. Na een voorspoedige reis en een happy landing, kwamen we gisteravond om kwart voor vier in Rome aan. Na de pas- en bagagecontrole zijn we in de bus gestapt en hebben we nog een trip gemaakt door Rome. Overal getuigt Rome van oudheid waar je ook komt. We werden bij het hotel afgezet waar we ons heerlijk verfrist hebben en zijn toen de stad ingegaan met zes man, nog een jongen en drie meisjes.
We zitten niet ver van de St. Pieter af en die zijn we dan ook gaan bekijken. Het is een geweldig bouwwerk en het plein met in het midden een fontein is ook mooi. Het was wel wat koud om lang door de stad te dwalen. We hebben in een winkeltje nog wat kaarten gekocht en zijn toen weer terug naar het hotel gegaan. Om zeven uur was het diner en hebben we de tafel flink eer aangedaan. Daarna zijn we een borrel gaan drinken en om tien uur zijn we naar bed gegaan en hebben heerlijk geslapen.
Om half vier vanmorgen werden we gewekt, om vijf uur moesten we op het vliegveld zijn voor het ontbijt. Om vijf over zes hebben we onze horloge een uur vooruit gezet, op de tijd van onze volgende landingsplaats Beiroet.
Na een vlotte start zijn we dan alweer ruim een half uur in de lucht. De stemming aan boord is nog zeer rustig, want er zijn er nog veel die de slaap nog niet uit hebben. De familie Lenders maakt het ook goed, hoewel reizen met vier kinderen niet meevalt, ook juffrouw Hendriks is bij de troep. Nou Trudo gaat een dutje doen want voor Beiroet krijgen we nog twee uur 'ongelijke weg'. Dat verschil in de luchtlagen boven de bergen is voor veel passagiers niet zo heel aangenaam want je kunt er erg luchtziek van worden.
Op het ogenblik vliegen we boven de Middellandse zee en volgen de kustlijn op afstand. We vliegen ongeveer zesduizend ft. dat is zowat tweeduizend meter hoog, met een snelheid van 250 kilometer per uur. Je merkt er binnen niets van, hoe hard je ook vliegt. Tot schrijfs.
Derde etappe: Beiroet-Basrah
Tot twee uur rustig gevlogen, na een vlotte landing en controle krijgen we de lunch in de kantine van het vliegveld in Beiroet. Het is er heerlijk warm en een overvloed van zonneschijn. De lunch bestaat uit soep met broodjes, daarna een flink stuk karbonade en verse broodjes, daarna fruit, mandarijntjes vers geplukt van de struik en het laatste en lekkerste een grote fles Heineken bier. Je proeft direct dat je het vaker gedronken hebt.
Na anderhalf uur zijn we weer opgestegen en hebben onze jassen en vesten uitgetrokken want het is warm in de kist. We vliegen op het ogenblik boven een grote kale vlakte met hier en daar een meertje of een bron. Het zicht is zeer helder. Nou, ik ga een sigaretje roken. Tot straks.
Hallo, hier ben ik weer, even het laatste traject beschrijven en het verblijf in het hotel in Basrah.
Het was als gewoonlijk en alles verliep als normaal. We hebben een geweldig diner gehad, daarna zijn we naar onze kamers gegaan , hebben een heerlijk bad genomen. Nou toen was het ongeveer elf uur, we hebben nog een borrel genomen en zijn toen gaan slapen. Ik heb nogal wat last van tandpijn met een scheutje ouwe klare verhelpen we het wel.
Vierde etappe: Basrah- Karachi
Om half zes zijn we vanmorgen gewekt, om zes uur ontbijt en om 7.15 zijn we weer opgestegen. Nu zijn we alweer anderhalf uur in de lucht en zijn we begonnen aan de vierde etappe Basrah-Karachi.
We moeten vandaag twaalf uur vliegen, met een uur tussenlanding en dan gaan we naar Calcutta waar we overnachten. Het is vandaag zondag maar daar merk je niets van. Een Heilige Mis hebben we ook niet gehad maar dat maken we wel goed als we in Nieuw-Zeeland zijn. Onze kist houdt zich werkelijk prima al is ze al 12 jaar oud. We vliegen heel rustig en bevinden ons nu boven de Arabische zee, prachtig weer en lekkere zonneschijn.
De Arabieren in de hotels zijn leuke mensen. Ze dragen allemaal witte kostuums en een witte tulband om hun zwarte haar. Er is zojuist koude kippenbout geserveerd en bouillon, Trudo zit al heerlijk te peuzelen. Hij heeft zojuist zware moppen zitten tappen met vier jonge dames. Nu, tot straks.
Vijfde etappe: Karachi-Calcutta
Ons verblijf in Calcutta was ook heel fijn , we kwamen pas laat aan daar en waren om 1 uur pas in het hotel. Het was er niet zo proper als we gewend zijn, het is daar een rare toestand zoals in heel India het geval is. Het land is zeer dicht bevolkt en de mensen zijn er zeer arm. De toestand is dan ook onhoudbaar terwijl het communisme er weelderig tiert en veel aanhang heeft. Ook zie je daar de zogenaamde Heilige koeien, die lopen overal los door de stad en daar moet iedereen voor stoppen zelfs de trein. Daags nadat wij daar waren zouden wij bezoek krijgen in het hotel van Kroetsjev en Boelganin.
Zesde etappe: Calcutta-Singapore
Hallo, hier ben ik weer met mijn reportage, we zijn zojuist de Evenaar gepasseerd en hebben de luchtdoop gehad. De God van alle winden, zeeën en luchten kwam zelf aan boord om de passagiers te dopen. Hij had een pot bij zich en een handveger, hij zegende met koffiedik gemengd met peperkoek en klaar water. Je had dat geweld moeten horen en die meisjes gillen.
Ik had in Singapore een nieuwe witte nylon shirt gekocht die had ik juist aangetrokken, nou dat zag er uit of het in de groep gelegen had, ons diploma krijgen we van de KLM.
We hebben gisteren een heerlijke dag gehad in Singapore, daar had ik nog wel een week willen blijven. Je kon er goed handelen met de Chinezen en taxiritten waren er ook heel goedkoop, voor acht gulden lieten ze je de stad zien en daar is veel te zien. We waren juist op weg om te gaan winkelen toen we een fikse donderbui op ons hoofd kregen, dat was lekker, het regende warm water. Ik heb daar een mooie hoofddoek gekocht voor ons Drina.
Zevende etappe: Singapore-Jakarta
Vanmorgen zijn we om half acht opgestegen voor een vlucht van twee en een half uur naar Jakarta, waar we de lunch krijgen. Vandaag gaat het naar Perth of naar Darwin en dat weten ze nog niet. Het is een trip van negen en een half uur vliegen.
Achtste etappe: Jakarta-Perth
Gisteren heb ik naar huis geschreven en naar het meisje, dat waren de eerste brieven. Nou de koffie wordt gebracht stop ik maar even.
Negende etappe: Perth-Melbourne
Op weg van Perth naar Melbourne. Gisteravond zijn we gearriveerd op Perth airport. Bij het binnenkomen werden we verwelkomd door een Nederlandse emigration officer. Toen moesten we naar de dokter, daar werden we achter de elleboog gekeken, waar dat goed voor is weet ik ook niet.
Toen werd het wachten op de controle en dat duurde extra lang hier. Om 12.30 uur kregen we nog diner op het vliegveld, toen ging het de bus in en naar een emigratiekamp om te slapen. Het was er heel ordelijk en netjes we hebben er heerlijk geslapen en gegeten. De Australiërs zijn heel vriendelijk en behulpzaam en je voelt je er direct thuis, dat doen wij trouwens overal.
In het vliegtuig daar hebben we het meeste plezier op de hele reis, je kunt je niet indenken dat het daar zo gezellig kan zijn. Het is Donderdag 1 Dec. Om half twee, terwijl het bij jullie half vijf 's morgens is, mijn oude horloge geeft nog steeds de oude tijd aan.
We komen vanavond om tien uur in Melbourne aan, dat wordt weer een prachtige landing. Als je zo over die verlichte stad vliegt met allerlei kleuren van lichtjes. Het is een sport wie als eerste het vliegveld ontdekt. Het lijkt net als we landen of we zomaar ineens tussen al die lichtjes omlaag vallen maar we hebben een goeie chauffeur, die weet precies waar dat ie zijn moet.
Morgen gaan we naar Sydney en daar blijven we tot zes December en dan gaat het via Auckland naar Christchurch. Ik stop ermee want we moeten gaan kaarten met de meisjes. Bye Bye.
Tiende etappe: Melbourne-Sydney
Hallo, hier ben ik weer, we bevinden ons in Sydney, de rest van de reis is vlot verlopen, we hebben overnacht in Federal Hotel in Melbourne, daar ontmoeten we de gebroeders Wijlaars die hebben Trudo meegenomen en ik ben bij de club gebleven.
Het afscheid van de KLM in Melbourne was allerbest verlopen. Een van de passagiers namelijk Mevrouw De Haan hield een mooie dankrede voor alles wat de bemanning voor ons gedaan had. Ze waren allemaal heel dankbaar en er ging dan ook een geweldig hoera op voor de KLM.
We vertrokken in Melbourne om half twaalf naar het vliegveld A.N.A. Australian National Airways, daar zijn we opgestegen om tien over twaalf en waren om twee uur in Sydney. We werden verwelkomd door een Nederlandse stewardess, die heeft ons ook naar het hotel gebracht.
De laatste dag met de KLM hebben we veel plezier gehad, we kregen nog een wedstrijd om te raden hoeveel uren we gevlogen hadden van Amsterdam naar Perth en ik had de eerste prijs namelijk Een groot blik haagse hopjes. We hadden die afstand afgelegd in 48 uur en 47 minuten. Ik had 49 uren uitgerekend dat was maar een klein verschil.
In Melbourne heeft de grootste groep ons verlaten maar onze club is nog compleet.
Elfde etappe: Sydney-Auckland
Vanmorgen zijn de eerste twee naar Auckland vertrokken, Tiny van Bohemen uit de Wieringermeer en nog een meisje. Die Tiny dat was een leuke grapjas daar hebben we heel wat lol mee gehad.
We zijn hier nog met dertien man maar dat wordt iedere dag minder. Vandaag zijn we naar Stanmore geweest. Daar kwam St. Nicolaas voor de Hollandse kinderen. Het was niet erg druk er waren ongeveer twintig kinderen. Trudo en ik hadden samen een sinterklaasliedje gezongen en voor de moeite kregen we allebei een cadeautje.
Nadien zijn we op zoek gegaan naar een kerk want morgen is het zondag. We vonden er één een minuut of tien hiervandaan, de H. Hart kerk. Er gaan morgenvroeg nog twee meisjes mee, die Hanneke Hendriks en nog eentje uit Nieuw-Vosmeer.
We zitten hier in het Oriental Hotel in Kings Cross, het drukste stadsgedeelte van heel Sydney. Gisteren zijn we wezen wandelen en winkelen in grote warenhuizen en druk als het er was, je moest gewoon dringen om er doorheen te komen.
Het is op het ogenblik erg ruw weer, het waait hard en regenen doet het ook. Ik zou hier niet willen blijven want het is een geraas en gerammel van trams en auto's dat je er stapelgek van wordt. Maandagavond gaan we op visite bij een Nederlander, die is ons vandaag op komen zoeken. Nou luitjes dat is zowat alles voor vandaag. Trudo ligt al heerlijk te snurken, hij was niet erg lekker vandaag. Het is hier op het ogenblik half negen 's avonds, terwijl het bij jullie bijna half twaalf is v.m.
Good night and until tomorrow.
Hallo, hallo, here I am again op de 6de December. Heeft St. Nicolaas goed wat gebracht voor jullie? Ik heb hem hier nergens gezien dus zal ik wel niet braaf geweest zijn. Op dit ogenblik hangen wij weer in de lucht, onze reis was namelijk vervroegd, we vertrokken om 10.30 uur in plaats van drie uur. We zitten met zeven man van onze club in het vliegtuig van de TEAL, de Tasman Empire Air Lines. De laatste dagen was het wel wat saai in Sydney, ik ben blij dat we er vertrokken zijn. We vliegen nu al bijna anderhalf uur op de route Sydney - Auckland, dus we komen al dichter bij ons einddoel.
Het is jammer dat ik Wim van de Boogaard niets heb kunnen laten weten, ik ben namelijk zijn adres kwijtgeraakt, nu zal ik hem zo op moeten zien te snorren. We hebben de laatste dagen de dokter in het hotel gehad voor een paar meisjes, die hadden keelontsteking en moesten in bed blijven. Trudo heeft ook een penicillinespuitje gehad. Vanmorgen om zeven uur was de dokter al op onze kamer, we mochten toch allemaal vertrekken dat viel mee.
Verder is hier alles wel aan boord, we hebben een heel mooi vliegtuig, we reizen dan ook eerste klas. Je kunt hier aan boord alles krijgen waar je zin in hebt, de knappe stewardesjes verwennen ons als kleine kinderen. We vliegen op dit ogenblik 17000 feet, dat is bijna 6000 meter. Onze kabine wordt automatisch voorzien van zuurstof, omdat de zuurstof van buitenaf niet voldoende is. Je merkt er niets van, we liggen dan ook net zo rustig als maar mogelijk is. Onze oren soezen wel iets meer maar dat verandert wel weer. Nou luitjes tot de volgende keer.
Twaalfde etappe: Auckland - Christchurch
Hier ben ik dan weer met mijn beschrijving. Ik ben al vijf dagen bij ons Drina en nu heb ik pas gelegenheid om weer verder te gaan. We zijn dan om vijf uur in Auckland aangekomen en daar regende het dat het goot. Na onze passencontrole en het ontvangen van het landingsgeld zijn we in de bus gestapt na afscheid genomen te hebben van al onze reisgenoten, dat was het einde van ons prettige samenzijn.
Toen ging de reis naar de stad Auckland waar we zouden overnachten in het Tasman hotel maar daar hadden we niet veel zin in. Ik zou graag Wim van den Boogaard op gaan zoeken. We gingen op zoek naar een telefoon, eerst hebben we een telegram gezonden naar ons Drina. Ik kon geen van den Boogaartd vinden in de gids, toen maar een taxi opgebeld en naar Papakura, daar heb ik het politiebureau opgezocht en naar Wim zijn adres gevraagd, nou daar was het en wij aan het zoeken want die taxichauffeur was in Papakura ook niet bekend.
Intussen was het donker geworden en we moesten de schijnwerper buiten de wagen houden om te zien of er een brievenbus was met de naam erop. Ik heb er toen een boer uitgehaald en die is met ons meegegaan, we waren er toch bijna. Om negen uur klopte ik bij Wim aan, hij stond eitjes af te wassen en hij wist niet wat hij zag toen ik zo ineens voor hem stond. We hebben daar zitten buurten tot half twee.
Van slapen kwam die nacht niet veel want ik kreeg weer tandpijn. Na een stevig ontbijt de volgende morgen kwam de taxi ons weer afhalen om kwart voor zes. We hadden toen nog een mooie trip want het is daar prachtig natuurschoon.
Na enkele formaliteiten vervuld te hebben zijn we om 8.30 uur opgestegen voor een vlucht van vijf uur naar Christchurch. Bij aankomst daar was er niemand van onze familie te zien. We hebben toen gewacht tot twee uur en zijn toen naar de stad gereden met de bus. Daar heb ik toen Meneer Young opgebeld en gevraagd of ze ons konden komen halen.
Om vijf uur kwamen Piet en Drina en John. Het weerzien was allerhartelijkst, ik werd gewoon overdonderd want ik lag half te slapen toen Drina zowat bovenop me viel. We zijn toen in de wagen gestapt en naar huis gereden. Eerst bij de Youngs kennis gemaakt en toen hebben we er een goede pot bier op gedronken. Met dat al waren we alle twee onze koffers kwijt, die bleken bij nadere inlichtingen nog in Auckland te zijn en we konden ze daags daarna op het vliegveld gaan halen.
Dat was dan het einde van een onvergetelijke reis en als ik nog eens de kans krijg om te vliegen, zal ik het waarnemen..
