Nou, hier komt ie dan eindelijk, ik heb deze mail afgelopen nacht geschreven, maar zoals mij vaker overkomt lukte het niet om hem toen te versturen. (komt waarschijnlijk omdat mijn oogjes op half zeven stonden, gaaaap). Luister en huiver...Hier komt weer een lang verhaal van mijn laatste daagjes in het oh zo zonnige maar soms toch wel koude New Zealand;
Er was eens... oh nee, ik bedoel... Na een ruige wandeling op de Fox Glacier afgelopen vrijdag, (we (Joop, inmiddels omgedoopt tot kiwi-joop vanwege zijn new zeelandse taalgebruik, en Anne-Martine) liepen eerst door regenwoud zo hups de gletsjer op, echt te geinig en mooi natuurlijk) wilden Joop en ik doorrijden naar een plaatsje dat Haast heet.
Zonder haast reden we richting Haast, om er vervolgens met erg veel haast weer uit te weg te scheuren. Wat een spookgehucht! Echt te eng voor woorden. We waren onderweg al bijna geen dorpjes tegengekomen, dus dit gehucht lag echt in de middle of nowhere, en was ontzettend uitgestorven.
Dus, na een straffe bak koffie de auto weer in, op naar het volgende gehucht met de hoop dat dat wel wat zou zijn, want het liep al tegen het eind van de middag en na die gletsjerwandeling van 4 uur waren we wel aan een beetje slaap toe.
Een heleboel hele mooie bergen, stroompjes, wilde rivieren en mooie dichtbegroeide bossen verder, zag ik opeens een camping plekje. Joop had net en tent gekocht en we hadden nog wel wat brood wat we als avondeten konden gebruiken dus we hebben daar de tent opgezet. Wat een uitzichtje! Wauwi.
Maarrrr, toen kwam de tegenvaller... sandflies! En niet een paar ofzo, neehee, een hele kolonie! Ik zal het even uitleggen; sandflies zijn erg kleine zwarte vliegjes, die zich bijna vastzuigen op je huid, vooral op je voeten, en dan erg hard bijten. Je ziet dan een puntje bloed en het gaat jeuken en je krijgt rode bulten en vlekken en zucht, drama dus. Heeeeeeeeeel erg snel de tent in, alle vliegjes in de tent doodgemept en toen maar gaan slapen.
De volgende ochtend durfde Anne-Martine de tent niet uit want voor de tent, in het hoekje van de 'deur', jullie raden het al... duizenden hongerige sandflies. Die hadden de hele nacht al op ons vlees liggen loeren natuurlijk. Gevolg... Roetsjjjj tent open, zoef Anne-Martine eruit en springen, rennen, tent afbreken en wegwezen!!!
Spannend verhaal he?! Lach maar, was niet echt grappig ofzo, alhoewel we er later eidenlijk wel om konden lachen; toen de jeuk weer een beetje weg was en Joop een hele grote tube anti beesten spul had gekocht om in de tent en de auto te spuiten. Verder dus weer. In Wanaka gestopt om even te lunchen, echt een superleuk en gezellig dorpje! Ik zat er aan te denken om hier te blijven, maar het was wel erg klein en met niet al teveel hostels. We zijn toen dus doorgereden naar Queenstown.
Ook leuk! Heel veel jongelui op straat. Veel adventure sports en dingen te doen en veel leuke barretjes, terrrasjes en eettentjes. Okee dan, dat zag er weer een beetje beter uit voor mijn humeur. Is de laatste drie weken niet zo erg goed geweest namenlijk. Hosteltje opgezocht en daar het tentje weer neergezet, hetgeen goedkoper is dan in een dormbed; met nog een heleboel andere mensen op de kamer, slapen. Wat een storm 's nachts! Wind, regen, nog meer regen. Lig je dan in je tentje! Maar goed, lieve mensen, het kan hier dus ook hard regenen en niet al te warm zijn.
Okee, zondag was het toen. Dorp in en op banenjacht! Queenstown beviel me erg goed, gezellig dus ik was weer wat opgewekter en er wordt hier veel naar werknemers gevraagd. Heb bij wat tentjes mijn cv afgegeven en in hostels gevraagd of ik ergens voor mijn onderdak kon werken. "Nog geen geluk maar we zien wel wat morgen mijn brengt..."
Morgen (maandag); Sam loopt een bar in en hoort vervolgens dat ze al voor dinsdagavond, zaterdagavond en zondag staat ingeboekt! Okee dan! Dat ging gemakkelijk. Ik heb dus een baantje!!! Toen ik met een grote grijns op straat liep, met mijn hoofd in de zon, met het telefoonnummer van een niet geheel lelijk uitziende kiwi-die mij-al-heeft-uitgenodigd-om-te-komen-barbecueen op zak, en een Nieuw-Zeelandse bankrekening waar al mijn geld op kan worden gestort (:D), mijn dag kon niet meer stuk. De sterren staan weer goed voor mij!
Eventjes mijn baantje gevierd met een stapel, met pollepel en broodmes gebakken, pannenkoeken. (Leuk joh, die keukens in hostels :$, er waren dus geen spatels...). Gebeld met een ander hostel of ik daar voor mijn accommodatie kon werken. En ook daarmee had ik geluk.
Vanmorgen dus mijn tas gepakt, en door Joop naar het andere hostel gebracht waar ik mij nu geinstalleerd heb. The Flaming Kiwi. Jaja, 4 dagen, 3,5 uurtjes werken, en dan kan ik de hele week gratis slapen. Is best okee dus. En nog gezellige collegas ook. Joop is vervolgens in zijn autootje (die erg liefdevol Blondie is genaamd) gesprongen, op weg naar het zuiden. Anne-Martine weer alleen.
Vanavond mijn eerste dag op mijn nieuwe werk gehad. De bar/brewery (probeer dat maar eens in het Engels uit te spreken, rotwoord) heet de Loaded Hog en het ziet er erg gezellig uit. Het was redelijk druk vanavond, maar dat zal wel komen omdat ik alles opnieuw moet leren. Waar alles staat enzo, en natuurlijk waren er al genoeg mensen die een erg ingewikkelde cocktail wilden. Juist...
Ik hoop dat ik hier kan blijven werken want het is een beetje, ahum, niet helemaal legaal. Hihi... Morgen moet ik weer om 8 uur beginnen met schoonmaken in het hostel, en het is nu al twee uur geweest dus euhm,tja, ik ga nog maar even naar mijn kussen luisteren. Kijken of die me nog wat leuks heeft te vertellen. Als je bedden verschoont hoef je er niet op je allerbest uit te zien dus wat maakt het uit. Nou, de aankomende weken zal ik in Queenstown zitten!
Ik heb vorige week redelijk wat gewerkt in het cafeetje. Lekker geld verdienen en 's avonds een beetje plezier hebben uiteraard. Ik krijg nu eindelijk wat meer slaap dan de weken ervoor dus ook dat gaat beter. Joop is ook nog steeds hier, hij werkt in een ander eetcafeetje hier in Queenstown.
's Avonds eet ik dus vaak met Joop, wat elke keer weer een feest is. Verse groenten, lekker wokken, ga zo maar door. Ik probeer mn gewicht een beetje in peil te houden, maar ja, genieten he. Verder zitten er aardig wat 'vaste' mensen in het hostel, we hebben een soort van familietje hier dus, reuzegezellig. Wordt moeilijk om weg te gaan!!!
Woensdag en donderdag zou ik vrij zijn van mijn werk. Nou was er woensdag een grote cricketwedstrijd; New-Zealand vs Pakistan. Leek me leuk om heen te gaan aangezien cricket hier redelijk groot is, en ik in Pakistan ben geweest. Kent zou er met een vriend heengaan en had dinsdag ook een kaartje voor mij geregeld.
Dinsdagavond belde ik een vriend van me (Karl, woont hier in Q'town) om te vragen of hij donderdag iets te doen had, toen hij vertelde dat hij op het punt stond om naar het strand te gaan. Of ik misschien mee wilde gaan?! Mmmmmmmmmm, strand, touren, meer van NZ zien en een beetje bruin worden, of een dagje cricket? Uiteindelijk is het het strand geworden. Ik kreeg vrijdag ook vrij van mijn werk zodat we drie dagen weg konden.
Woensdagochtend kwam Karl me ophalen en zijn we via Gore richting Invergargill gereden. Rond een uurtje of twee waren we in Curio Bay. Wauwi! Het weer was erg zonnig, wat het gehele plaatje nog mooier maakte. Er zitten vaak dolfijnen in Curio Bay, deze dag jammergenoeg niet... :( Nadat we een tentje hadden opgezet zijn we nog naar Slope Point gereden.
Dit is het meest zuidelijkste puntje van het Zuidereiland, je kijkt dus over de oceaan richting de Zuidpool!!! Echt een raar idee. Het woei erg hard dus dat was even lekker uitblazen op de cliffen. Vlak bij Curio Bay, om de hoek vanaf ons tentje, liepen trouwens pinguins rond te waggelen. Het blijft apart om ze gewoon in hun natuurlijke omgeving, in het wild dus, te zien. Super! Lekker geslapen 's nachts, geruis van golven op de achtergrond doet het altijd goed als je wild slapen.
Volgende ochtend vroeg wakker, en na een wel heel erg verfrissende duik de auto in om richting Cannibal Bay te vertrekken. Onderweg erg vaak gestopt, om niets van al het moois hier te hoeven missen. De omgeving deed me een beetje aan teletubbieland denken, zacht golvende groene heuvels, dottige schapen en een blauw luchtje. Dan stop je je auto, loop je een native bush in (het regenwoud wat hier al een paar hondere jaartjes groeit) en sta je pardoes tegen een wel errug mooie waterval aan te kijken. Wauwidepauwi dus.
Een van de wandelingen die we maakten was die naar de Cathedral Caves. Zo'n 30 minuten door het bos (met o zo mooie bomen en struiken, veel bomen hier groeien in en uit en door elkaar heen, echt heel erg apart om te zien) en dan sta je opeens midden op een (waaauuuuuuw moooooooi) strand over de oceaan te koekeloeren.
Eventjes over het strand lopen en zo een grot in. Echt heel erg apart, veel positieve energie daar op het strand. Tegen een uurtje of vijf waren we bij Cannibal Bay. Heet zo omdat er mensenbotten zijn gevonden een lange tijd terug (mmm apart verhaal). We hebben wat fish and chips gegeten en toen de tent weer opgezet. We waren de enigen daar op het strand! Op een hele grote zeeleeuw na dan. Die lag lekker op het strand te zonnen. Grappig.
Volgende ochtend zijn we richting Dunedin gereden. Onderweg nog bij een vuurtoren gestopt waar ook weer een heleboel zeehonden/leeuwen enzo leven. Er schijnen daar ook yelloweyed pinguins te zitten, maar die lieten zich die dag niet zien. Weer een boel mooie strandjes en kustlijnen verder kwamen we in Dunedin aan. Leuke stad! Veel mooie en oude gebouwen. De uni schijnt hier erg goed te zijn, dus voor iedereen die er aan denkt een jaartje in het buitenland te studeren... denk even aan Dunedin :)
Voordat we terug zouden gaan wilde Karl me nog even een haven laten zien. We reden erheen en stopten de auto om even wat foto's te maken. Het was inderdaad een erg mooi uitzicht. Ik stond op een steigertje over de oceaan te kijken. Toen ik me omdraaide om te kijken wat Karl aan het doen was zag ik de auto het water in rollen!!!!!! Whaaaaaaaaaaaat???!!! Shit, wat een slachte grap, het leek wel een film, echt heel erg raar. De handrem is waarschijnlijk gebroken, en daar dreef de auto, met al onze spullen erin.
Het waaide redelijk hard dus gelukkig dreef de auto mijn kant op (ik stond nog op de steiger) Karl kreeg de achterklep open en begon onze spullen uit te laden, ik bedacht me geen moment; "mijn handtas met geld pasport en ticket ligt op de voorstoel!", trok mijn kleren uit en sprong in het water. Zwem zwem, grijp grijp en gelukkig kreeg ik mijn handtas te pakken. De auto bleef nog verbazingwekkend lang drijven en we hebben bijna alles de auto uit kunnen krijgen voordat hij naar de bodem zonk. Wauw, dat was niet helemaal de bedoeling.
Politie erbij, mensen van de krant erbij en een duiker om de auto op te duiken. Er waren veel mensen naar ons toe gekomen om te helpen en bij twee van hen werden we uitgenodigd om een warme kop koffie te drinken. Iedereen was heel erg vriendelijk en behulpzaam, ik kreeg zelfs een bord eten voor mijn neus gedrukt. Weer andere mensen hadden wel een bed voor ons vrij dus een slaapplaats was ook zo geregeld. Karls auto was door het zoute water niet meer te repareren, weg auto dus...
De volgende ochtend ontbeten en geluncht bij de mensen van de koffie van gisteren en toen een huurauto geregeld om terug te komen in Q'town. Duurde allemaal even, ik heb dus een extra dag vrij moeten nemen van werk (belde een van mijn collegaatjes" What happened?!!! Are you ok Sam?!"). De rit terug naar Q'town was trouwens weer geweldig, wat een mooi land is het toch! We waren wel allebij een beetje moe en trillerig van alles wat er was gebeurd.
Karl realiseerde zich gisteren pas wat hij kwijt was, en dat iedereen in Q'town het over ons had; klein gehucht wat roddelcicuit betreft. Bovendien staat ons verhaal met een dikke foto op de tweede pagina in de grootste krant van het Zuidereiland! Nou, avontuur alom dus, ik heb weer heel wat meegemaakt en gezien en beleeft. Zo moet dat ook als je aan het reizen bent! En we zijn er beiden gezond en heel vanaf gekomen en dat is het belangrijkste! Karl heeft trouwens gisterochtend nog wat spulletjes van me het water uit weten te vissen, ik ben dus niets kwijt!!!(op een potje vitamine C pillen en wat honing na dan). OngeloFelijk eigenlijk.
Afgelopen zondag had ik mijn laatste dagje bij het Lakeside Cafe. Huilen! Nouja, niet helemaal, maar ik vond het wel erg jammer om daar weg te gaan. Toch wel erg leuk en gezellig gehad daar. Maarrrr, Sam heeft nog maar twee weekjes in NZ dus ik had besloten dat er nog even wat sightseeeing moest gebeuren.
Voor maandag dus maar even iets geboekt om Queenstown en omgeving vanuit de lucht te bekijken. Ja lieve mensen, Anne-Martine heeft wat gedaan wat ze altijd al heeft willen doen... Hangliden! Jopepie! Echt helemaal te goed.
Om twaalf uur was het zover. We stonden al klaar op De Remarkebles (paar bergjes hier die mijn hart hebben gestolen) maar toen begon het toch wel erg hard te waaien en zijn we naar andere bergen toegegaan. (Ach ja, genoeg bergen hierzo, dus pik er maar een uit). Pakje aan, beetje uitleg, en dan...rennen! Gewoon stom die berg afrennen en dan vlieg je!!!
Hanggliden is met van die vleugels, dus je kunt gewoon naar boven en naar beneden en naar rechts en links, wat jij wilt, en waar de wind je maar heenbrengt. Supergaaf, net als een vogeltje. Ik moet zeggen dat na wat gestunt van mijn instructeur (je doet een tandemvlucht=met instructeur) ik wel een beetje groen zag. Mmm, maar wel de moeite en het geld waard dus. Toppie.
Die middag mijn tas gepakt en verhuist naar het huisje van een (ex)colleegaatje Jackobien. Nederlandse meid die overigens al drie en een half jaar niet meer in Ned. heeft gewoond. Gezellig daar geslapen. De volgende ochtend heel erg vroeg op want... ik kon een lift krijgen van twee Duitsers richting Te Anau.
Voor vijf dollar stond ik dus om 9 uur 's ochtends in Te Anau, in mijn uppie weer, op weg naar Manapouri. Want daar vertrok om 11.30 mijn cruiseship (jaja, doe maar duur) (het stelde niet zo veel voor hoor) naar Doubtful Sound (fjorden). Eerst voeren we over een meer (Lake Manapouri) met wel 100 eilandjes, echt helemaal te mooi. Ontzettend veel fotootjes geschoten.
Vervolgens gingen we een stukje over land met een grote bus, en toen weer de boot op, dit keer in Doubtful Sound.Dit alles is in Fiordland National park. Ik voer dus tussen de fjorden, beetje dolfijntjes voor de boot, beetje ontzettend mooie bergjes, toen wat zeeleeuwen, watervalletjes, strandjes, zonnetje op mijn bol, mmmm, best wel okee. Nog meer fotootjes dan maar. Oftewel, dit was echt heel erg mooi, ik heb er echt heel erg van genoten.
's Avonds in een hostel geslapen in Te Anau. De volgende morgen ben ik voor het eerst in mijn leven gaan hitchhiken (liften). Ik had gedacht dat nooit te doen, maar ik had al van veel mensen hier gehoord dat het redlijk makkelijk en veilig is hier in NZ. Proberen dus maar. Ik met mijn backpack op mijn rug de straat op, duim omhoog... voelde een beetje raar bij de eerste auto's.
En toen, ik stond er nog geen minuut, stopte er een klein blauw autootje. En nee, het was niet Joop, maar het was een Duits vrouwtje "Where do you wanna go?" "to Milford Sound" "jump in the car!" "ok". Nou, dat ging gemakkelijk dus.
Twee uurtjes later stond ik in Milford Sound. Zelfde idee als Doubtful sound, Fiordland dus, maar dan met veel hogere en steilere bergen. Aangezien ik een beetje veel geld aan mijn trip in Doubtful Sound had uitgegeven, heb ik hier maar gewoon aan de waterkant naar de fjorden staan kijken. Ook wel erg de moeite waard.
Daar naar een hosteltje gesjokt, (de enige in town trouwens, Milford stelt echt niets voor) en een kamertje geboekt. Voelde me s'avonds toch een beetje alleen en verloren daar tussen die mega bergen maar dan is er mijn vriend de telefoon. Lekker met mijn mams aan de telefoon gehangen, tot grote ergenis van een ander vrouwtje die een half uur heeft moeten wachten tot ik klaar was, jhaha, sorry!
De volgende ochtend vroeg mijn bed uit gegaan, het schemerde nog, om een belletje met Queenstown te maken. Ik zou namenlijk de Routeburn Track gaan lopen, en halverwege een vriend ontmoeten (die van de verdronken auto). We moesten even weten of het weer aan beide kanten goed was en we dus beiden konden vertrekken. Het weer zag er ook in Queenstown goed uit, dus het feest kon doorgaan. Ik liep vanaf Milford, en hij vanaf Glenorchy.
Ik zag die ochtend niet veel, was een beetje moe en had mijn brilletje op, maar wat ik wel zag waren vier hele grote kea's. Dat zijn grote, Nieuw-Zeelandse vogels met rode veren aan de onderkant van hun vleugels. Ze eten alles, zelfs het rubber van je banden! Goed, ik moest aan het beginpunt van de track zien te komen, dus ik ben weer gaan liften.
Opnieuw binnen een minuut geluk. Er stopte een auto met twee mannen, die mij erg bekend voorkwamen. Ik had met hen op de boot in Doubtful sound gezeten! Haha. Normaal pikten ze geen lifters op, maar ze hadden mij herkend dus ik had geluk.
Om 11 uur begon ik dus, samen met mijn vriend de backpack (12 kilootjes) aan de Routeburn Track. Misschien kun je er iets van vinden op internet, het is een erg bekende en ontzettende mooie wandeling. 33 kilometer door de bergen. Moooooooooooi. En het zonnetje scheen dus ik had de dag van mijn leven. Wat is NZ toch mooi, en wat een uitzichtjes.
Stukje door het bos, met mos begroeide bomen, vervolgens een uitzichtje over de fjorden, dan weer een watervalletje. Tja, moet ik nog doorgaan? Het was echt heel erg mooi. Om 4 uur was ik bij de Mc Kenzie hut. Hier had ik met Karl afgesproken, en hier zouden we overnachten. Er was een groot meer bij de hut, waar ik na al dat gezweet van het lopen, maar even in ben gedoken.
Heerlijk en verfrissend. Kwam Karl tegen, zoals afgesproken, en vlakbij de hut hebben we een tentje opgezet. 's Nachts begon het te regenen, en de tent was niet waterproof, dus Anne-Martine was nat en gelijk een beeeetje sjaggie. Klein beetje maar hoor.
Goed, snel de hut in gerend, en wat spulletje droog geprobeerd te houden. Het bleef regenen dus met een regenjackje aan het volgende gedeelte van de track begonnen. Zo, zwaar! Oef, in de regen, en ja, ik loop nog steeds op mijn oude vertrouwde Palladiums, zop zop, plons plons, over de berg, tegen de ijskoude wind in.
En dat alles nog steeds met die backpack, en inmiddels doorweekte kleren en schoenen. Leuk hoor! Zo'n wandeltochtje. Zucht. Voordeel was, dat ondanks het weer, het uitzicht gewoon weer verbazingwekkend was. Ow, wat mooooooooi.
7,5 uur zwoegen later waren we bij het eindpunt van de track. Trots en voldaan. En inmiddels werd het ook een beetje droog. Heb deze tweede dag niet veel foto's genomen ivm de regen, dus dit gedeelte zullen jullie je maar moeten inbeelden aan de hand van mijn verhalen. Terug in Queenstown lekker in bad gezeten! Dat was alweer zo'n vijf maandjes geleden. Heerlijk dus.
Ik slaap vannacht weer bij Jackobien om morgen richting Dunedin te verttrekken. Ik hoop daar even een bezoekje aan de uni te kunnen brengen en daarna wil ik richting Christchurch vertrekken waar ik dinsdag of woensdag aan hoop te komen. En dan is het alweer bijna tijd om naar Sydney te gaan!
