Dag 13 19-10-2004
Vanmorgen konden we uitslapen tot 08.00 daarna zijn we op weg gegaan. Eerst hebben we een broodje gehaald voor ons ontbijt bij Subways. Dit hebben we heerlijk buiten in de zon opgegeten. Ondertussen kwamen we Angelique en Pauline tegen en we zijn samen naar de Kelburn cable car gelopen. Met de cable car zijn we omhoog gegaan.
Bij het eindpunt hadden we een erg mooi uitzicht over heel wellington en de havens. Hier begon ook de tocht door de botanische tuin, maar omdat we ook nog naar de parlementsgebouwen wilden gaan hebben we besloten om deze niet te gaan bewonderen. Terwijl we nog boven waren zijn we eerst een kop thee gaan drinken met inderdaad een heel mooi uitzicht over de stad. Daarna zijn we weer met de cable car naar beneden gegaan.
Terwijl we naar de parlementsgebouwen liepen kwamen we langs heel veel winkels... tja we konden de verleiding niet weerstaan en hebben ook nog het een en ander gekocht. Ik heb in ieder geval wat cd's gekocht (die zijn hier soms beduidend goedkoper dan in Nederland) en voor Nancy en Renate een mooie ketting met een Maori teken eraan.
Vlakbij het parlementsgebouw kwamen we natuurlijk weer wat groepsgenoten tegen, ondanks dat we in zo'n grote stad zaten. We hebben de parlementsgebouwen (the Beehive, het nieuwe parlementsgebouw en de oude parlementsgebouwen) even op de foto gezet en toen was het alweer tijd om terug te gaan.
Onderweg hebben we onze lunch vast gekocht voor op de boot. Ook zijn we nog even bij het Embassey theater naar binnen gegaan, er hing hier nog een poster van gollum, dus die hebben we even op de foto gezet. Om 12.30 waren we weer bij het hotel, waar we om 13.00 met een shuttle busje naar de haven vertokken voor de overtocht van het Noordereiland naar het Zuidereiland.
De ferry die we eigenlijk zouden hebben stond met pech nog in Picton... (onze eindbestemming) maar gelukkig stond er nog een ferry in Wellington die op ons gewacht heeft. Zodoende konden we toch aan de overtocht beginnen. We waren niet de enigen die met de boot mee reisden, en zat ook zo ongeveer een hele kudde schapen op. Die beestjes zaten allemaal op elkaar gepakt…
Toen we eenmaal aan het varen waren was het tijd om onze broodjes op te eten, onder de zon en met een mooi uitzicht. We hebben de hele boottocht zon gehad en hebben dan ook lekker op het dek gestaan om van het mooie uitzichtte genieten. De overtocht duurde zo'n vier uur. Best wel lang, dus op een gegeven moment ben ik lekker op het dek een boek gaan lezen.
Kitty was mijn hobbit boekje aan het bekijken toen er ineens een man op ons af kwam lopen. Hij had ons iets van the lord of the rings zien lezen en kwam even een praatje maken. Hij had zelf meegewerkt aan het verplaatsen van de materialen voor de film, dit kwam hij ons in geuren en kleuren vertellen. Geweldig dat zo iemand dan gewoon op je af komt lopen. Heerlijk relaxed die Nieuw-Zeelandse mentaliteit.
Na een tijdje kwam het Zuidereiland in zicht en was het weer tijd om aan de reling te gaan staan. Omdat we een "onbelemmerd " uitzicht wilden hebben als we de Marlborough sounds in zouden varen zijn we naar de boeg gelopen om daar van het uitzicht te gaan genieten. Een nadeel was dat het er heeel hard waaide maar gelukkig hadden we mutsen op onze jas, en je moet wat over hebben voor een waanzinnig mooi uitzicht!
Langzaam voeren we dus door de Cookstrait de Marlborough sounds binnen. De allereerste blikken op het Zuidereiland waren dan ook overweldigend mooi!! Na een tijd kregen we de haven van Picton in zicht, waar we aan zouden meren. Terwijl we de haven binnen voeren zwommen er heel erg veel kwallen om de boot heen wat een rare, glibberige en doorzichtige dieren zijn dit zeg.
Toen we aangemeerd waren moesten we even wachtten voordat we van het schip afmochten, eerst moesten de auto's van alle dekken af. Maar daarna waren onze eerste stappen op het Zuidereiland dan ook een feit. Hier in de haven stond Ken, onze nieuwe buschauffeur op ons te wachten. We moesten nog even onze koffers ophalen en daarna konden we in de bus stappen en bracht ken ons naar Nelson.
Het was een tocht van nog een uurtje of twee rijden, maar wederom door erg mooi landschap. Ken was volgens mij meteen in zijn element en begon ons van alles over het landschap waar we door heen reden te vertellen. Ook reden we langs de wijnvelden van de Marlborough, een wijn die ons de rest van de vakantie goed heeft gesmaakt! Eenmaal in Nelson aangekomen reden we nog een kort rondje door de stad en liet Ken ons zien waar we goed zouden kunnen eten.
Eenmaal bij het hotel aangekomen, om 19.30, duurde het even voordat onze kamer helemaal in orde was maar daarna konden we dan onze spullen wegzetten. Sleutels paste niet op deuren, Ken bleek in een kamer te slapen waar al iemand sliep… Annemarie en ik zijn nog even snel naar de supermarkt gegaan, want de dag erna zouden we naar het Abel Tasman park gaan en moesten we zelf voor onze versnaperingen zorgen en tja…..ik moet natuurlijk wel iets te eten hebben onderweg haha.
Daarna zijn we met z'n allen gaan eten in het restaurant onder ons hotel. Het was hier volgens Albert goed eten, dat klopte maar over de bediening had hij niets gezegd…… Nadat we onze bestelling hadden opgegeven ging er van alles mis. Eerst kwam de ober terug om te zeggen dat een gerecht er toch niet was en of Marielle iets anders wilde bestellen. Ok, dat kan gebeuren.
Daarna kregen we de wijn van iemand die bijna het dienblad liet vallen. Na enige tijd wachten kwam een serveerster ons vragen of we op eten aan het wachtten waren, ja dat waren we zeker. Ow ze ging even naar de keuken... onze orders waren dus niet doorgegeven. Toen we nog wat wijn wilden bestellen bleek de wijn die wij aan het drinken waren ineens op te zijn, of we geen andere wijn konden drinken...
Daarna kwamen de menu's, bij mij hadden ze de verkeerde portie uienringen besteld. Na ja….maar bij Ger hadden ze een heel ander menu gebracht. Hij had fish of the day besteld en kreeg …lasagna, het lijkt niet eens op elkaar... Nou dat ging terug naar de keuken, of hij dan fish of the day wilde…lijkt me duidelijk JA.
Nou na enige tijd kwam de ober vragen of Ger toch niet de lasagna wilde eten, nee hij had vis besteld. De ober zei dat Ger dan verkeerd besteld had…..nee de ober had het niet goed opgeschreven, wij hadden immers vijf getuigen die gehoord hadden dat Ger echt fish of the day besteld had. Na drie keer kwam de ober terug of Ger echt niet de vis wilde eten "you realy save my ass if you eat this...". Nou dat geloof je toch niet, zo praat je niet tegen klanten maar ja…. Uiteindelijk toch maar lasagna dan...
Maar toen ik nog aan het eten was werd de rekening al onder onze neus geschoven, gevolg, ik ga heel langzaam eten... toen we de rekening kregen bleek die ook niet te kloppen en hadden ze ons 30 dollar te veel gerekend. Nou dat was ook een heel gedoe, maar uiteindelijk hebben we gewoon betaald voor wat we gegeten hadden. Daarna kwam de serveerster nog even sorry zeggen en daarbij vertellen dat de ober die ons bediend had een leerling was maar dat hij weigerde zijn leerling badge te dragen... nou vraag ik je...
Maar goed tijdens dit hele gebeuren liepen de tranen letterlijk over mijn wangen van het lachen. De rest van de groep had zich ondertussen vermaakt met papieren vliegtuigjes gooien, dat kon het personeel daar niet echt waarderen, en dat kregen ze dan ook te horen. Het was me het avondje wel zeg... Annemarie en ik hebben toen we inmiddels al in bed lagen nog een behoorlijke tijd flink de slappe lach gehad. Onze lachspieren zijn in ieder geval vandaag behoorlijk getraind!
Dag 14 20-10-2004
Ook vandaag was het een super stralende dag. Om 06.00 zijn we opgestaan, hebben we ontbeten en om 07.00 zijn we aangereden richting Abel Tasman park. Na een mooie rit kwamen we hier om 09.00 aan. De groep ging vandaag verschillende activiteiten ondernemen, de meeste gingen wandelen, maar wij gingen met z'n achten zeekajakken en s'middags een wandeltocht van 4 uur door het Abel Tasman park maken.
We kregen eerst instructies voor het zee kajakken en we kregen onze "kleding"uitgereikt. Na het omkleden kregen we een droog lesje kajak varen. Daarna was het tijd om de kajaks op de trailer te laden en naar het strand te lopen. Het strand hier was best behoorlijk vlak en ondiep (nou ja als het eb is dan). We moesten dan ook eerst een stukje door het zand wandelen voordat we bij het water aankwamen.
Omdat nog niet alle kajaks op het stand aangekomen waren gingen we eerst een peddel spel doen. We moesten allemaal in een rondje staan en op een bepaald geluid moest je je peddel los laten en dan naar links of naar rechts lopen en de peddel van je buurman vast pakken. Dit was erg leuk tijdverdrijf. Daarna konden we dan echt de zee op. Annemarie en ik zaten samen in een kajak, en ik zat achter en moest dus sturen. In het begin was dit even wennen maar na een tijdje ging dit prima.
We zijn een heel stuk langs de kust gekajakt tot we bij split apple rock kwamen. Dit was het moment om onze fotocamera's die in speciaal afgesloten bakjes zaten tevoorschijn te halen. Daarna zijn we door gekajakt en om een rots heen gevaren. Toen was het weer tijd om terug te kajakken. Toen we bijna weer bij het begin punt waren vond onze kajak instructeur het tijd worden om iedereen eens even flink nat te spuiten met een waterpistool. Het werd een waar water gevecht met waterpistool en peddels. Iedereen was daarna aardig doorweekt. Maar ach de zon scheen, wat wilden we nog meer.
Het werd al wat meer vloed dus nu konden we tot iets dichter bij de kant kajakken om uit te stappen. Daar werden we met z'n allen in de aanhanger "geladen" op weg naar onze lunch. Eerst even omkleden en de natte kleren uit (ik had gelukkig nog droge kleren in mijn tas zitten) en daarna… lunchen. we kregen een lunchpakket en dat hebben we heerlijk in de zon opgegeten.
Na de lunch werden we met een tractor (en aanhanger) de zee ingereden, dit was wel even een raar gezicht. Maar ja we moesten toch met droge voeten in de watertaxi komen. Eenmaal in de watertaxi werden we het Abel Tasman park ingevaren. Wauw zo vanuit de zee ziet dit park er echt mooi uit, wat veel gouden zandstrandjes zeg….. bij een van die zandstrandjes mochten we uit de boot, dus schoenen uit, water inspringen en daar stonden we dan. Helemaal alleen op een mooi strandje in de zon. Weer even genieten dus.
De wandeling die we gingen maken duurde ongeveer 4 uur. Eerst moesten we een stuk omhoog lopen. Zolang je maar in je eigen tempo liep was dit geen probleem, maar toch mijn conditie kan beter... en ik moest dan toch even op adem komen toen ik boven was. Maar dat kon prima, want we hadden een heel mooi uitzicht.
Daarna was het lopen vrij gelijkmatig. We liepen over smalle paadjes door het park, rechts van ons kwamen geregeld watervalletjes naar beneden. Links van ons had je telkens afgrondjes en keek je geregeld uit over een mooie baai. Dit park is echt heel erg mooi, hier zou ik eigenlijk langer moeten kunnen wandelen, maar ja dan moet ik toch echt nog een keer terug naar dit mooie land.
Vanaf het pad had je soms weer andere paadjes die naar een mooie look out liepen, daar hebben we dus mooi gebruik van gemaakt. Op een gegeven moment gingen we via een rotspaadje naar beneden. Op het eind moesten we over de rotsen lopen terwijl er van boven een waterval naar beneden liep.
Maar hier vonden we prima onze weg waarna we op een bounty eilandje heerlijk even konden genieten van al het moois. Aangezien stilzitten niet ieders sterkste kwaliteit is bood het zandstrandje ook een leuke playground… Na deze stop moesten we toch weer verder lopen hoewel we graag hier een kampvuurtje hadden gebouwd en er een nachtje gebleven waren…
We zijn weer verder gewandeld en hebben onderweg nog genoten van goede gesprekken en mooi natuurschoon. Het was een geweldige middag. Om 17.15 waren we weer terug bij het vertrekpunt waar de rest van de groep en onze bus op ons stonden te wachtten. Moe en voldaan zijn we terug gereden aar het hotel.
Ger, Claartje, Marielle, Rob, Pauline, Annemarie en ik zijn samen gaan eten bij the Victorian Rose. Ken raadde ons dit gister aan en hij had gelijk, we hebben hier heerlijk gegeten, ik heb genoten van een mals lammetje…..ook heb ik hier het welbekende dessert pavlova gegeten heerlijk!
Na het eten zijn Pauline, Annemarie en ik naar the rock bar gegaan. Hier was vanavond karaoke, maar wij hebben gekeken in plaats van zelf mee te gaan doen. Later kwamen Jan, Piet, Andre, Frank en Frans nog en hebben we er een gezellige avond van gemaakt.
Dag 15 21-10-2004
Vanmorgen konden we eerst uitslapen tot 08.00 want we vertrokken pas om 09.00. Ook vandaag scheen de zon weer uitbundig, we lijken een abonnement te hebben op goed weer, Dus mij hoor je hierover niet klagen. We hebben eerst een flink stuk gereden en een koffiestop gehouden waarna we doorreden naar Westport waar we in de plaatselijke supermarkt onze lunch hebben gekocht.
We reden naar Cape Foulwind waar de wind inderdaad behoorlijk waait. Achter de beschutting van de bus, op een bankje in de zon hebben we met z'n allen onze lunch verorberd. De meeuwen wisten ons snel te vinden en zelfs de chocolade drops van Annemarie die op de grond vielen aten ze gretig op.
Terwijl we daar zo zaten werden we vergezeld door de Weka, en nee dat is geen kiwi. Deze vogel lijkt enorm op de kiwi, alleen is zijn snavel en stuk korter en kwamen we deze wel tegen in het wild... Nadat de lunch op was, was het tijd om de zeehonden kolonie te gaan bekijken. We moesten een klein stukje lopen naar de rotsen en dan had je een erg mooi uitzicht op de zeehonden die in het water aan het spelen waren of gewoon lekker lagen te luieren in de zon.
Op de meeste foto's die we hiervan gemaakt hebben zal het zoek de zeehond worden maar bij de mensen met extra veel zoomfunctie, kan de zeehond denk ik wel goed van rots worden onderscheiden. Hier had je ook een mast staan met afstanden naar verschillende plekken in de wereld. Zo was Parijs van daaruit een slordige 16.000 kilometer!!!
Na deze stop hadden we een mooie rit langs de westkust van Nieuw Zeeland. De volgende stop waren the Pancake rocks, Punaikaki. Hier hebben we ook weer een korte wandeling gemaakt langs de Pancake rocks. Erg wonderbaarlijk dat de natuur dit door erosie heeft uitgesleten. Het was weer een echt wauw moment.
Nadat we nog wat in de plaatselijke shops hadden gekocht en wat hadden gedronken of zoals ik een ijsje gegeten, zijn we door gereden naar Greymouth. Dit is echt een heel "saai" stadje. Toen we aankwamen waren alle winkels al dicht en verder was er niet echt veel te toen. Dus hebben we gebruik gemaakt van de internet faciliteit van het hotel om even onze mail te checken. Trouwens in dit hotel heeft zo' vijftig jaar geleden ook Queen Elizabeth gelogeerd. Het was een gehorig maar leuk hotel.
S'avonds zijn we gezamenlijk in het hotel gaan eten. We begonnen (zoals bijna elke avond) met wijn en zijn na het eten in de Ierse pub (ook in het hotel) doorgegaan met Baileys, Whisky en bier. Ook hier konden we genieten van live muziek. Toen we toch echt wel genoeg op hadden was het tijd om de trap op te lopen richting onze bedjes...
Dag 16 22-10-2004
Weer een nieuwe dag. We zijn om 08.00 weggereden en ja hoor weer waren we te vroeg weg, Tot nog toe is iedereen telkens ruim op tijd! We hadden onze eerste stop in Hokitika, waar we ons ontbijt gegeten hebben. Hokitika staat bekend om zijn Jade Factory. Hier zijn we dan ook gaan kijken. Hier heb ik nog een jade ring en een parelschelp ketting gekocht. Daarna zijn we in 1 ruk doorgereden naar Fox Glacier waar we eerst gelunched hebben voordat we in onze kamers konden.
We zouden eigenlijk vanmiddag een helikopter vlucht en een gletsjer wandeling gaan maken maar helaas de wolken waren talrijk en hingen te laag om met de helikopter op te mogen stijgen. Jammer maar helaas. Een andere optie was om een gletsjer wandeling van vier uur te gaan maken. Albert waarschuwde dat mensen met hoogte vrees dit beter niet konden doen en dat de toch vrij zwaar was.
Uiteindelijk hebben een aantal besloten om zelf te gaan wandelen en Jan, Piet, Ger, Frans, Albert, Andre, Pauline en ik hebben besloten om de gletsjer tocht te gaan doen. We moesten eerst schoenen passen omdat niet onder alle schoenen ijsprikkers te bevestigen waren. Ik was de enige gelukkige die z'n eigen schoenen aan mocht houden!!
Met een hele oude bus reden we eerst door een stukje regenwoud voordat we aan de voet van de gletsjer waren. Eigenlijk maf hoor, fox Glacier kwam eerst uit in zee en is zeg maar "gekrompen" en komt nu dus uit bij regenwoud. We hadden het eerste stuk van de toch nog een pad dat we konden volgen maar al snel hield het pad op en werd het gewoon de gids volgen en van rots naar rots lopen over stukken steen en rots.
Vanaf hier mocht je ook niet verder zonder gids (lijkt me logisch). Na een hele tijd klimmen (dit ging best steil, maar omdat je goed moet kijken waar je je voeten neerzette in een langzamer tempo) kwamen we bij het ijs aan. Hier moesten we de ijsprikkers onder onze voeten binden omdat we verder over het ijs zouden wandelen. Ook hier moesten we de gids weer goed volgen.
Langs het pad had je regelmatig ijsspleten en stroompjes smeltijs. Als je daar op zou gaan staan zou je er door heen kunnen zakken. Toen we op het hoogste punt aan waren gekomen tot waar we die dag zouden gaan lopen hebben we natuurlijk een groepsfoto gemaakt en we hebben er gletsjer ijs gegeten, hmmmm. Om ons te laten zien dat de ijsspleten echt diep zijn pakte de gids mijn wandelstok en duwde die in een spleet met water. Het duurde gewoon een hele poos voordat de stok weer boven kwam drijven. Daar wil je dus niet per ongeluk in gaan staan.
Inmiddels was het weer tijd geworden om aan de terugweg, de afdaling te beginnen. Omdat je goed op je voeten en waar je deze neerzette moest letten was je er niet zo mee bezig om te kijken hoe diep je moest afdalen……misschien maar goed ook. Eenmaal weer op het pad konden we in ons eigen tempo naar de bus terug lopen. Hier zaten enkele Kea's op ons te wachtten. Dit zijn alpino papagaaien die alleen hier voorkomen. Erg mooie beesten vooral als ze gaan vliegen, dan tonen ze hun rode onderkant van de vleugels.
Daarna nog een korte rit met de bus terug naar Fox Glacier. Dit is trouwens een erg klein dorpje wat puur leeft op het toerisme. De anderen, die gewandeld hadden, hadden ook een mooie middag gehad, ze hadden zelfs jade en serpentine gevonden (waarvan ik van Claartje ook een stuk heb gekregen). S'avonds hebben we weer gezamenlijk gegeten in het hotel.
Albert kwam met de vraag of er iemand nog behoefte had aan een helikopter vlucht morgenvroeg, dan zou hij kijken wat hij kon regelen. En ja hoor daar hadden een aantal mensen wel oren naar. Dus zoals het een echte reisbegeleider behoort is Albert dit gaan regelen. De volgende dag zouden we met 11 personen om 07.00 s 'morgens een helikoptervlucht kunnen maken van +/- 45 minuten (hierbij had hij ook een flinke korting gefikst!!!).
Na het eten zijn we in het dorpje naar een klein glow worm bosje gegaan. Dit was echt heel klein (200 passen) maar erg mooi. Het was inmiddels goed donker en toen onze ogen eenmaal aan het donker gewend waren konden we de wormen goed zien. Buiten was het erg helder en we hadden een mooi zicht op de sterrenhemel.
We zijn in de bar nog wat gaan drinken. Het was weekend dus was er een karaoke show. En ditmaal (na de oversized baileys die we van de aardige barman hadden gekregen) durfden ook wij het karaoke aan. Pauline en Kitty zijn samen wat gaan zingen, daarna Frank en daarna zijn Annemarie en ik nog een liedje gaan zingen. De mensen die eerst het hoogste woord hadden gehad die….bleven nu alleen toekijken haha. Na deze muzikale uitspattingen was het tijd om onze bedden weer op te gaan zoeken. Want morgenvroeg moesten we om 05.30 opstaan.
Dag 17 23-10-2004
Al vroeg ging vanmorgen de wekker, om 05.30…..snel aankleden en hop de bus in. Om 06.00 reden we aan en gingen we naar lake Matheson. Toen we hier aankwamen was het nog donker maar begon het al enigszins te schemeren. We hebben een wandeling van 20 minuten gemaakt naar het meer.
Toen we daar aankwamen was het bijna zonsopgang. Iedereen was helemaal stil en onder de indruk van wat we daar gezien hebben. Langzaam zagen we de zon opkomen boven mount Tasman en mount Cook. Heel bijzonder was dat de lucht helemaal rood/ roze kleurde toen de zon opkwam.
Door dat lake matheson een spiegelmeer is hadden we zowel boven als onder precies hetzelfde schouwspel. Ik denk dat je de foto's die ik hier van gemaakt hebt gewoon letterlijk om kunt draaien zonder te zien wat nu de bovenkant en wat de onderkant is. Wauw wat geweldig indrukwekkend om te zien zeg.
Na dit zeer mooie begin van de dag moesten we snel terug naar ons hotel, want daar stond een busje klaar dat ons naar de helikopter bracht. Eenmaal aangekomen mocht ik voorin de helikopter zitten. Gaaf. Wat er dat volgende uur door me heen ging kan ik niet helemaal goed beschrijven, dat moet je gewoon meemaken! We stegen op en hebben een rondvlucht gemaakt over Fox Glacier, langs mount Tasman, en mount Cook en over Frans Jozef Glacier. Ook hebben we een landing gemaakt langs Fox Glacier. Geweldig daar hebben we natuurlijk de nodige foto's van.
Maar goed deze hele vlucht was zoooo geweldig. Boven de bergen kwam net de zon op, en dat konden we vanuit de helikopter dus goed zien. Ook zag je vandaar boven uit de oceaan. Dit was dus weer een heel erg overweldigend moment waar ik een brok van in mijn keel kreeg en echt even stil van werd. Ik had ook helemaal kippenvel toen we weer geland waren.
Nou om 08.00 s'morgens hadden we dus het beste van de dag al gehad. Maar goed dit is echt een van de hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk) van mijn vakantie geweest hoor. Bij terugkomst van onze trip stond de rest al op ons te wachtten, dus wij hebben ze van al het moois direct verslag gedaan. Voordat we verder reden konden wij nog eerst even ontbijten.
We zijn doorgereden naar Queenstown met onderweg ja je raad het al, de nodige foto stops. Zo zijn we gestopt bij Knight's point lookout, waar we de oceaan gingen verlaten en meer het binnenland in gingen via de Haast pass. Thunder creek falls was ook een stop, een mooie grote waterval die uitkomt in een rivier met grote mooie stenen.
We zijn verder gereden langs lake Wanaka en kwamen langs puzzle land. We zijn in Wanaka gestopt voor een late lunch bij het meer. We hebben weer onze broodjes bij Subways gehaald en zijn aan de rand van het meer gaan zitten om te eten. Van hieruit hadden we zicht op de bergen die gebruikt zijn voor the misty mountains in LOTR. We moesten nog een stukje de bergen door en toen hadden we nog een stop om in de verte een uitzicht te hebben over Queenstown. Van daaruit zijn we doorgereden naar Queenstown.
Wat betreft de activiteiten de volgende dag, we waren vrij om te gaan doen wat je wilde, maar Queenstown staat bekend om zijn adrenaline verhogende activiteiten. Dus we zijn eerst activiteiten gaan reserveren.!! Ik wilde graag gaan paragliden dus…….heb ik dit ook maar geboekt. Tevens hebben Annemarie, Kitty, Suzanne en ik voor de dag erna een LOTR tour geboekt. Dat was toch echt een must deze vakantie.
Toen iedereen geboekt had wat die de volgende dag graag wilde doen zijn we naar het lake vieuw holiday park gegaan. We hadden allemaal kleine huisjes met een huiskamer en een aparte slaapkamer. Annemarie was weer aan de beurt voor het tweepersoonsbed dus ik had de komende twee nachten een eigen kamer. Ook hier konden we weer ons eigen ontbijt maken, dus zijn we eerst de stad in gegaan om wat dingetjes te kopen en om ons ontbijt voor morgenvroeg te kopen. Ook hebben we vast wat manuka ( tea tree) honing gehaald voor thuis.
Daarna weer vlug terug naar ons huisje waar ik nog wat was gedaan heb en toen was het alweer diner time. We zijn met een aantal samen gaan eten bij Pig & Wistle aangezien ons dit restaurant in Rotorua ook goed bevallen was. Er was net een wedstrijd van the all blacks op en dus was het best druk in het restaurant annex kroeg. Maar met wat schuiven konden we allemaal bij elkaar zitten. Het mooie was dat het een mooie avond was en we dus buiten op het terras hebben gegeten. Ook hier was het eten goed.
Na het eten hadden we met iedereen die wilde afgesproken in the world bar om nog wat te gaan drinken. Maar eerst was het tijd om naar huis te emaillen. Daarna was het de trap op en stonden we in the world bar. In deze bar kwamen best veel backpakkers dus eerst samen wat drinken en daarna heb ik nog wat Amerikanen uit Hawaï leren kennen die aan het backpacken waren. Annemarie was al wat eerder richting huisje vertrokken en na enige tijd zijn ook Andre, Pauline, Albert en ik richting huisje vertrokken. Het was echt een hele mooie dag geweest!
Dag 18 24-10-2004
Vanmorgen was ik al om 06.00 wakker en hoorde ik het zachtjes tikken op het dak….nee dacht ik geen regen……ik was al meteen bang dat mijn paraglide niet door zou gaan. Maar goed ik moest om 09.00 even bellen hoe het weer was en of het doorging, dus misschien was het dan wel beter.
Om 8.30 opgestaan en Annemarie en ik hebben relaxed ontbeten. Totdat er ineens een alarm afging….bleek de rookmelder te zijn. Wij hadden alleen maar toast geroosterd en dat was niet verbrand dus dat ding stond wel heel gevoelig. Maar ik (met mijn brandalarm ervaringen) had m gelukkig snel uit…..waarna we weer rustig verder konden ontbijten.
Inmiddels was het weer wel wat opgeklaard en we hadden een mooi uitzicht op de Remarkables (bergketen) en lake Wakatipu ( hier ligt Queenstown dus aan). Om 09.00 ben ik even naar de receptie gelopen om een telefoontje te plegen en…gelukkig mijn paraglide ging door. Nou op naar het opstappunt in de stad dan maar. Hier werden Annemarie en ik opgehaald door een busje. Annemarie ging zelf niet paragliden maar ging mee kijken en foto's maken. Onderweg kwamen we over de shotover river, ook hier is een deel van LOTR opgenomen.
Op weg naar Coronet peak waar het paragliden was zeg ik nog tegen haar…"ik voel nog niks". Maar toen we eenmaal boven waren had ik zo iets van iek het is wel hoog… Maar nu moest en zou ik ook gaan paragliden we stonden bijna in de wolken en achter ons begon de sneeuw, we zaten dus best hoog. Coronet peak is de hoogste van de drie plaatsen in Queenstown waar je kunt paragliden. Ik kreeg een extra broek aan (voor de wind) en een valhelm op. Ook werd ik in allerlei "harnassen" gehesen waar de parachute en mijn begeleider aan vast gemaakt werden.
Ok, ik mocht als eerste de sprong wagen. Ik moest zo hard rennen als ik kon. Dat valt nog niet mee trouwens om heel hard te rennen tegelijk met je begeleider en dan een parachute de lucht in trekken. De eerste twee keer stond de wind dan ook niet goed en moesten we opnieuw aanrennen. Bij de derde keer lukte het wel.
Ik moest door blijven rennen totdat mijn instructeur vertelde dat ik mocht stoppen, dus je bent heel erg raar in de lucht aan het rennen. Je hebt dan een hele korte vrije val voor je gevoel en dan moet je je knieën optrekken en hang je in een soort zitzak. En dan is het lay back and enjoy!!! Wauw wat een machtig gevoel en jeeee wat hoog is dit zeg. Maar het was wel volop genieten.
Ondertussen was Danny, mijn begeleider wat foto's van ons aan het maken die ik later dus mee kreeg. Na een tijdje vroeg Danny of ik een vliegles wilde en dus mocht ik zelf sturen gaaf!!! Het meisje voor mij ging al spinnend onder luid gegil maar beneden. Danny vroeg of ik dit ook wilde, ja hoor maar dan met iets minder gegil graag.
En dus gingen ook wij al spinnend het laatste stuk naar benden. Dat was echt gaaf, dan krijg je echt een thrill in je buik zeg. Ik had een zachte landing. Toen was het wachten op de rest die weer met het busje naar beneden moesten rijden om ons op te pikken. Ik kreeg een fotorolletje mee wat ik toen we weer terug waren in Queenstown meteen heb laten ontwikkelen.
Eenmaal terug zijn we eerst even in de LOTR shop geweest en heb ik natuurlijk het uitgebreide guidebook gekocht. We zijn nog wat inkopen gaan doen, ik heb een paar t shirts gekocht en wat cadeautjes voor thuis. Daarna zijn we gaan lunchen en hebben we een heerlijke wrap gegeten. Hierna vlug weer terug naar ons huisje spullen wegzetten en weer terug de stad in want we gingen de LOTR tour maken.
We gingen met een busje op pad. Maar ik vond het er erg naar benzine stinken en na een paar minuten vond onze chauffeuse het beter om even om te keren en een andere buste halen. Dat was maar goed ook, want toen we uitstapten zagen we dat de bus een heel spoor benzine had achtergelaten en dat er gewoon een straaltje benzine vanonder de bus kwam. Nadat ze een andere bus had gehaald konden we op pad.
We zijn op verschillende locaties geweest waar delen van LOTR zijn opgenomen. We zijn bij de plek geweest waar Sam en Frodo de oliphaunts tegenkomen, bij Isengard, een stuk misty mountains hebben we ook gezien. We hebben in de verte de doorgang gezien naar het schimmenrijk en we hebben een boswandeling gemaakt in een soortgelijk bos als waar boromir wordt gedood.
Op de terug weg hebben we nog een wandeling gemaakt door een lagune en daarna zijn we in Glenorchy wat gaan drinken. Rond 18.45 waren we weer terug van onze trip. We hadden nog snel even tijd om te douchen voordat we weer gezamenlijk gingen eten.
Inmiddels waren de mensen die waren gaan canyoningen ook terug, bij heb was de dag iets minder prettig verlopen. Het blijkt toch dat canyoningen behoorlijk gevaarlijk kan zijn en niet iets zal zijn wat de mensen in onze groep nog eens zullen doen. Maar goed hierna zijn we gezamenlijk naar the lone star gegaan waar we gegeten hebben. Je raad het al, ook hier hebben we goed gegeten en was het een erg gezellige avond.
Na het eten zijn Angelique, Inge, Piet, Albert, Frans en ik nog wat gaan drinken in the world bar. Toen we binnenkwamen was het uitgestorven maar na een tijdje werd het wat drukker. Er waren veel dezelfde mensen als de avond ervoor, dus nog even met Eric (Amerikaan van de avond ervoor )gekletst. En daarna ben ik terug gegaan naar het huisje. Onderweg heb ik nog even genoten van de bijna volle maan en de heldere sterrenhemel.
Dag 19 25-10-2004
We konden uitslapen vanmorgen maar toch was ik weer om 06.30 wakker, ik had nl een erg vervelende kuil in mijn matras. Om 9.30 vertrokken we met de bus richting Te Anau. Onderweg werden we aangehouden door de politie voor controle. Ken moest al zijn paperassen te voorschijn halen en een ademtestje doen. Maar zoals verwacht, alles was keurig in orde.
We zijn naar lions lookout gereden vanwaar we een erg adembenemend uitzicht hadden over te Anau en de uitlopers van the Southern Alps. Rond 11.30 kwamen we aan in Te Anau. We konden hier meteen op onze kamers onze spullen kwijt. Eerst even tijd om een kopje thee onder het genot van de zon op de veranda te drinken. Van hieruit zijn Angelique, Pauline, Annemarie en ik samen gaan lunchen.
Om 13.40 moesten we aan de oever van het meer zijn om ons kaartje te halen voor de glowworm cave. We gingen (alweer) op de boot. Ditmaal om lake Te Anau over te varen naar de glowworm cave. Eenmaal aangekomen kregen we eerst een instructie film en daarna nog een korte film over de cave's. We werden in groepjes ingedeeld en gingen op weg. De ingang van de cave was best laag dus al bukkend konden we naar binnen lopen. Daar werden we goed overstemd door de watervallen in de grot.
We mochten helaas geen foto's maken in de grot, dit om de glowworms niet met allerlei lichten te verstoren. We moesten in kleine bootjes stappen om het water over te steken en daarna moesten we nog een stukje lopen voordat we bij de echte glowworm cave kwamen. Hier moesten we nogmaals in een bootje stappen en toen was het genieten van de glowworms. Het werd echt pikkedonker en je zag alleen maar de puntjes van de worms en verder echt helemaal niets. Hier raakte je best gedesoriënteerd van. (tja en Claartje viel er zelfs van in slaap).
Na deze tocht moesten we dezelfde weg weer terug. Eenmaal weer buiten konden we nog even het strandje op voordat de boot ons weer terugbracht naar Te Anau. In Te Anau hebben we nog wat souvenirs en cadeautjes gekocht, het einde van onze reis begint nu toch langzamerhand te naderen dus souveniertjes moeten er gekocht worden!!
Omdat we morgen weer zelf onze lunch moeten verzorgen hebben we nog wat boodschappen gedaan. Ook hebben we nog heel even onze mail bekeken en een laatste mail naar huis verstuurd om iedereen weer even op de hoogte te brengen van al onze avonturen.
Weer terug in het great lakes holiday park was het tijd voor een bad, nou ja we hadden een heel klein bad waar je in kon zitten in plaats van liggen zeg maar. Hierna zijn we weer met een stel gezamenlijk gaan eten. In The Moose was het eten en de wijn goed.
Na het eten hebben we nog gezellig wat nagekletst en gedronken bij het haardvuur. Lekker verwarmd door het haardvuur zijn we terug gelopen naar onze bedjes. Annemarie en ik hebben eerst nog een behoorlijke tijd wat afgekletst in bed voordat we zijn gaan slapen, erg gezellig allemaal.
Dag 20 26-10-2004
Om 08.00 zijn we vertrokken om eerst in Te Anau in een cafeetje aan het meer te ontbijten. Hierna nog vlug even handschoenen voor pap en mam gekocht. We gingen op weg vandaag naar the Milford Sound. We zijn even gestopt bij een mirror lake en bij een open stuk van waaruit we een mooi uitzicht hadden op de bergen. We zijn nog gestopt bij the Chasm falls. Dit was een mooie heftige waterval hier hadden we een kort wandelingetje. Daarna nog een korte toilet stop en op naar de bergen.
Onderweg nog een stop bij een helder beekje waaruit we het water gewoon konden drinken, het was gletsjer water. Het was heerlijk koud en smaakte goed. Vlak voordat we de tunnel door de berg ingingen hebben we even een quick fotostop gemaakt om dit moois op de foto te zetten. Daarna gingen we door een tunnel van enkele kilometers om aan de andere kant er weer in een wolk uit te komen. Tijdens de afdaling zijn we nog even voor het uitzicht gestopt, hier zat trouwens ook nog een Kea, degene die die nog niet hadden gezien hebben m dan ook even op de foto gezet.
Daarna vlug doorrijden naar het begin punt van the Milford sound. Want we wilden natuurlijk niet onze boot missen. Eenmaal aangekomen even onze lunch opgegeten en toen konden we aan boord van een heuse driemaster. We hadden een mooi uitzicht op Mitre Peak, de hoogste berg ter wereld die direct uit de zee oprijst. We waren net op weg en het waaide al behoorlijk hard. Na een tijdje ben ik dan ook naar binnen gegaan omdat het iets te hard waaide. Ook benedendeks hadden we een schitterend uitzicht over de Milford.
We zijn toch maar even snel naar buiten gegaan want de eerste pinguïn was in zicht. In totaal hebben we er drie gezien. Tussen de rotsen was deze moeilijk te onderscheiden maar na lang turen had ik ook de pinguïn gevonden. Daarna zei ik tegen Angelique , nou de dolfijnen nog, dolphins where are you. En ik had dat nog niet gezegd of er zwommen drie dolfijnen langs onze boot. Eentje was er mooi een beetje aan het springen. Wauw wat een mooi moment het leek wel of ze mijn zin gehoord hadden!! Nou onze dag kon niet meer stuk!
Inmiddels waren we bij de monding van de tasman zee gekomen, een stukje de zee op en daarna zijn we weer omgedraaid om dicht langs de andere kant van de sound te varen. Hier kwamen we langs een aantal zeehonden die op een hoge rots lagen te genieten van de zon, net als wij op de boot!
We kwamen langs de Sterling Falls, die door de wind die er toch behoorlijk stond prachtig vernevelden. We voeren bijna tot onder de waterval en werden een beetje nat door het water. Daarna werden de mensen die wilden afgezet bij een tussenstop en wij gingen weer door naar het eindpunt van de cruise. Maar eerst kwamen we nog langs de Bowen Falls.
Bij terugkomst stond Ken ons al op te wachtten met de bus. De rit naar huis duurde nog ongeveer 2 ½ uur. Als het weer goed was zouden we gaan barbecuen maar aangezien we toch wat aan de late kant terug waren en het niet zo'n super mooi weer was bij terugkomst zijn we gewoon met z'n allen gaan uiteten.
Vanavond was al de laatste avond van Inge, zij bleef nog drie weken in Nieuw Zeeland en zou morgen in Te Anau blijven terwijl wij door zouden gaan naar Christchurch. Dus weer eerst tijd voor een douche en daarna zijn we bij the Olive tree gaan eten. Het eten was ook hier (zoals bijna overal in nieuw zeeland) weer erg goed en de wijn vloeide ook weer goed.
Achter ons stonden enkele cactussen en toen Angelique even relaxed naar achter ging zitten kwam ze daar ook al snel achter. Nadat Angelique bevrijd was van de cactus die in haar haar zat zijn we nog even wat gaan drinken.
We zaten gezellig in een kroeg met een pool tafel, dus er werd aardig op los gepoold met wat locals. Maar toen ze de boel wilden sluiten gingen wel heel duidelijk de lichten aan. Tijd om weer terug te gaan naar onze kamers. Nog even lekker op de veranda gezeten en gekletst met Cory en daarna tijd om m'n bedje weer op te gaan zoeken. Morgen zouden we een lange rit voor de boeg hebben.
Dag 21 27-10-2004
Vandaag zouden we naar Christchurch vertrekken, een rit van zo'n acht uur rijtijd en dan nog de tussenstops……een lange dag dus. Nu kwam het eerste afscheid dan echt. We hebben nog even een groepsfoto gemaakt en daarna hebben we allemaal afscheid genomen van Inge, die ons nog even uitgezwaaid heeft en ons nu echt ging verlaten. Om 07.00 zijn we vertrokken om eerst even net als gister aan in het cafeetje aan het meer te ontbijten. Vervolgens…tijd om weg te gaan. Onderweg hebben we weer enkele fotostops gemaakt.
We zijn bij de allereerste bungy jump site ter wereld geweest. Hier hebben we natuurlijk iemand zien springen, wij hadden niet van die helden in onze groep en hebben het gelaten bij kijken. Ook was bij deze rivier de scène met de pillars of the king uit LOTR opgenomen. Een mooie locatie. We reden via de Lindis pas verder.
We zijn bij lake pukaki uitgestapt om even het water in het meer te voelen en wat foto's te maken. Dit meer is een gletsjer meer en daarom heeft het een mooie turkoois blauwe kleur. Dit komt door de gletsjer deeltjes in het water. Van hieruit kon je Mount Cook van de andere kant uit zien. We zijn doorgereden naar lake Tekapo waar we gelunched hebben.
Annemarie en ik hebben hier ook nog een mooi boek over Nieuw Zeeland gekocht en nog wat laatste inkopen in de supermarkt gedaan. Van een afstandje hebben we the church of the good sheperd gezien. Dit kerkje is een eerbetoon aan the sheepdog, die veel werk verricht hebben in New Zealand. We hadden de rest van de middag nog een flinke rit voor de boeg.
We zijn eigenlijk verder zonder stops doorgereden naar Christchurch waar we rond 18.30 aankwamen. Bij onze aankomst hier hadden we alweer een afscheid, ditmaal van Ken onze buschauffeur, die heel veel wist en ons heel veel verhalen heeft verteld. Daar hebben we hem dan ook uitgebreid voor bedankt.
We zijn in Christchurch eerst nog de laatste souvenirs gaan kopen omdat we morgen de hele dag op whale watch zouden zijn. We hebben natuurlijk ook de kathedraal even bezocht. Om 20.00 hadden we hier weer afgesproken met een aantal mensen uit de groep om samen te gaan eten. Hier heb ik nog even lekkere bief spiesjes gegeten.
Na het eten was iedereen eigenlijk erg moe en zijn we terug gegaan naar het YMCA, een backpackers hostel waar wij dus verbleven. Ik ben alvast begonnen met het inpakken van mijn tas, want daar zouden we de dag erna maar weinig tijd voor hebben vreesde ik. Daarna was het bedtijd want de dag erna wilde ik nog volop benutten om van dit mooie land te genieten.
Dag 22 28-10-2004
Op tijd weer opgestaan vandaag om de trip naar Kaikoura te maken. We hebben in het YMCA ontbeten, om 7.45 werden we opgehaald door een bus die ons naar Kaikoura zou brengen. Toch nog een tripje van bijna drie uur. Onderweg kwamen we, vandaag voor de laatste keer, langs erg mooi landschap. Dat ga ik wel missen hoor, dit geweldige landschap. De buschauffeur die we hadden was een beetje een "zeur" hij zat alleen te klagen over het verkeer en de oude bus die hij had die maar niet de berg op wilde. Nou we zijn er toch gekomen dus dat viel ook wel weer mee.
We hadden nog een korte stop en rond 10.45 waren we in Kaikoura. Hier werden we door een andere bus opgehaald die ons naar de catamaran bracht. We gingen dus met een catamaran de volle zee op (zo'n 30 kilometer uit de kust). Dit zijn trouwens super snelle bootjes zeg, we gingen wel zo'n 30 kilometer per uur. Al vrij snel hadden we de eerste walvis gespot. Wauw wat zijn die dieren groot zeg!
Ondertussen zagen we ook allerlei zeevogels waaronder de albatros, nog zo'n machtig moment dus. Het duurde ongeveer 10 tot 15 minuten voordat de walvis weer naar beneden dook. Dat is het moment om een foto van de staart te maken. Dat wilde ik natuurlijk niet missen en dus was ik de hele tijd door de lens van mijn camera aan het staren om dat maar vooral niet te missen. Nou gelukt, ik had meteen de staart goed op de foto. Maar toch had ik dat beter niet kunnen doen.
Toen ik weer ging zitten was ik een beetje misselijk. Bij de volgende walvis voelde Claartje zich ook niet zo goed. Ik zag dat en toen ging het bij mij ook een beetje mis. Terwijl iedereen naar walvis nr. 3 stond te kijken stond ik aan de andere kant over de reling mijn ontbijt te doneren. Na ja je moet alles een keer gedaan hebben niet waar, dus ook zeeziek zijn.
We hebben hierna nog een walvis gezien maar daar durfde ik niet echt meer foto's van te maken. Ook Ger had op de terugweg nog last van zeeziekte. En ooit een japanner groen gezien? Nou ik wel dus….. toch was ik blij toen ik weer vaste grond onder mijn voeten had.
We hadden daarna de tijd om te lunchen, maar ik had niet erg veel trek. Mijn lunch bestond dus uit thee met een lekker hard gebakken broodje met boter. In een winkeltje daar kwam ik toch nog die tas tegen die ik graag wilde hebben. Ook hebben we voor Jan die vandaag jarig was een kaartje gekocht en nog een kaartje voor Albert onze reisbegeleider.
We moesten weer naar de bus en gingen op weg naar een zeehonden kolonie, Peninsula seal colony. We konden echt tot op een paar meter afstand van de zeehonden komen. Mooi hoor om deze dieren in het wild te mogen aanschouwen.
's Morgens hadden we trouwens ook nog pinguïns gezien! Na dit stukje "dieren in het wild" zijn we naar een wijnboerderij gegaan in Kaikoura om wijn te proeven. Ondanks de zeeziekte van de ochtend gingen de wijntjes er nu goed in. We hadden hier een mooi uitzicht over de bergen en de wijnvelden. Voor het gebouw had je een mooi terras.
Hier heb ik nog even alleen gestaan en van de oceaan en het mooie uitzicht genoten. Wat zal ik de rust en alle vergezichten hier gaan missen zeg. Ik kan daar hier zo van genieten, ik weet nu al dat ik dat ga missen als ik weer in Nederland ben. Ook hier werd het weer tijd om te gaan, we moesten tenslotte nog bijna drie uur terug rijden naar Christchurch.
In Christchurch aangekomen konden we nog even douchen voordat we gingen uiteten. Ook moest ik iedereen nog even de kaarten voor Albert en Jan laten tekenen, zonder dat ze dat in de gaten hadden natuurlijk. Om 19.30 stond iedereen klaar en zijn we weer naar Oxford terrace aan de rivier de Avon gegaan (net als gister). Ditmaal zijn we in Coyote gaan eten.
Ik had al veel dingen hier in Nieuw Zeeland gegeten maar hert had ik nog niet gehad, en aangezien Piet zei dat die hier erg lekker was moest ik dat natuurlijk ook nog even proberen. En inderdaad ik heb ook hier heerlijk gegeten. Na het eten was het tijd om Jan zijn kaart te geven en natuurlijk om Albert een kaart en enveloppe te overhandigen. Daarop moest hij natuurlijk nog even een speech geven.
We zijn met z'n allen na het eten naar de pub gegaan om op een hele geslaagde vakantie te drinken. Ook hier hadden we live muziek, erg gezellig dus. We hebben nog een behoorlijke tijd gezellig zitten kletsen en een laatste whisky, bailey's en Pilsje gedronken.
Langzaam aan ging iedereen richting YMCA. Dus op een gegeven moment toen de band gestopt was met spelen zijn ook wij terug gegaan naar het YMCA. Iedereen welterusten gewenst en toen nog even de laatste dingen ingepakt, de rest kwam de dag erna wel. Annemarie en ik hebben nog tot 01.30 liggen kletsen en toen moesten we toch echt gaan slapen. Een laatste nacht in Nieuw Zeeland.
Dag 23 29-10-2004
De dag van vertrek was helaas veel te vroeg aangebroken. Om 06.00 zijn we opgestaan en heb ik mijn tas definitief ingepakt. Ik was blij dat ik een flightbag bij had, want niet alles paste precies in mijn tas. Van Claartje kreeg ik nog een mooie steen waarschijnlijk is dit dus jade of serpentine. Om 07.00 stond de shuttle bus naar het vliegveld klaar.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik met een brok in mijn keel in het busje zat. Op het vliegveld aangekomen gingen we eerst onze bagage inchecken. Mijn rugzak was wel de nodige kilo's zwaarder geworden. Maar ja dat komt door al die souveniertjes die ik meegenomen heb natuurlijk.
Hierna was het tijd geworden voor Albert om afscheid van ons te gaan nemen. Dan konden we daarna ieder onze eigen weg gaan op het vliegveld, we zouden elkaar nog wel zien maar nu stond iedereen nog even bij elkaar. Dus ja hoor daar kwamen dan toch de eerste tranen, want nu was dan toch echt deze vakantie afgelopen.
We hadden in ieder geval een geweldige tijd samen gehad met de hele groep en aan Albert hadden we een hele fijne reisbegeleider. Hierna zijn we gaan ontbijten nou ja, ik heb geloof ik nog geen halve muffin binnen kunnen krijgen. Ondertussen hebben we alle foto's van Albert op zijn laptop nog bekeken. Ger had hiervan een cd'tje mee gekregen, dus die krijgt iedereen na de vakantie.
Iets na negenen moesten we gaan boarden. Toen het vliegtuig opsteeg had ik het even moeilijk. Sorry voor thuis, maar de enige keer dat ik het moeilijk had was dus nu, omdat ik naar huis moest... Nou dat geeft wel aan hoe geweldig deze vakantie was. We hadden een korte vlucht van Christchurch naar Auckland. Het laatste stukje van de vlucht ging niet zo soepel door de dikke bewolking die er hing.
Eenmaal in Auckland aangekomen moesten we afscheid nemen van Rob en Marielle, die bleven nog een week bij hun dochter in Auckland. Wij moesten door naar het internationale gedeelte van het vliegveld en konden nog even buiten lopen. Er stond trouwens een LOTR vliegtuig in Auckland op het vliegveld, dus…ja hoor die moest op de foto. Achter de douane heb ik mijn laatste Nieuw Zeelandse dollars op gemaakt aan een boek en hebben we nog heel snel wat gegeten.
Toen het vliegtuig in Auckland opsteeg had ik heel ironisch het nummer van leaving on a jetplane in mijn hoofd. Wel erg toepasselijk in ieder geval. Hoe dan ook ik moet echt nog een keer terug naar dit land, ik heb nu de highlights gezien, maar ik moet echt nog veel meer zien. Op de terugweg vlogen we over Sidney. Het was behoorlijk helder en overdag dus hebben we weer een heel stuk van Australië gezien.
Deze vlucht was er weer een van 11 ½ uur. Nou gelukkig hadden we weer ieder zijn eigen schermpje en heb ik dus maar film gekeken (spiderman 1 en love brother of zoiets), en nog meer film gekeken en computerspelletjes gedaan, muziek geluisterd en voor een laatste keer in mijn reisdagboek geschreven.
Om 19.15 Maleisische tijd kwamen we aan in Kuala Lumpur. Voor mijn gevoel (Nieuw Zeelandse tijd) was het inmiddels 00.15. Aangezien ik nog wat ringits had en we toch tot 23.00 moesten wachtten om te kunnen boarden zijn we al onze ringits gaan verbrassen. Ik zag een mooi houten olifantje staan, dus….die moest mee. We hebben nog wat gegeten bij delifrance en verder hebben we vooral gewacht en na gekletst over onze geweldige vakantie. Rond 24.00 vertrok ons vliegtuig vanuit Kuala Lumpur richting Amsterdam.
Dag 24 30-10-2004
Iedereen zat uitgeteld in het vliegtuig. Ik had de eerste vlucht nog geen ½ uur geslapen dus ik was vastbesloten om nu meer te slapen. Maar ja dat wilde toch niet lukken. Deze tweede vlucht heb ik niet meer dan een uurtje geslapen. Nou ondertussen dus maar film gekeken. Ditmaal spiderman 2 en the notebook. Ook de radio was weer een prima uitkomst. Amsterdam en daarmee het einde van de vakantie naderde voor mij veel te vlug.
Eenmaal boven Nederland duurde de vlucht nog maar kort en we kwamen dan ook s'morgens om 06.15 Nederlandse tijd aan op schiphol. Eerst met z'n allen door de douane en daarna was het dan echt tijd voor afscheid. We hebben de hele vakantie een geweldige groep gehad, het klikte goed met elkaar en we hebben veel lol gehad samen.
Het afscheid viel dan ook niet mee. Daarna nog wachtten op onze koffers. Toen Annemarie en ik die eenmaal hadden zijn we samen door de douane gelopen, hier stond haar familie haar op te wachtten en bij mij stonden Nancy, Erwin en Renate er. Wel fijn hoor om hen weer te zien. En toch had ik liever nog even aan de andere kant van de aardbol gezeten maar ja aan alle goede dingen komt een eind.
Nou toen moesten Annemarie en ik afscheid gaan nemen. Zal wel weer wennen zijn hoor zo zonder roommate maar ach gelukkig bestaat er nog zoiets als e-mail . Nou op naar de auto en op weg naar huis. Eerst nog even Renate afgezet en toen naar huis, waar mijn ouders en het dagelijkse leven weer wachtten. Bij thuiskomst had ik al een e-mail van Albert om ons welkom thuis te heten en met alle adressen van iedereen. Ik mis iedereen nu al zeg...
Maar voorlopig zal ik nog wel even in mijn nieuw zeeland roes blijven. In ieder geval krijg ik eerst een jetlag te verwerken en daarna... Ach dan heb ik een stel hele mooie foto's en vooral nog belangrijker een paar van mijn beste herinneringen! And last but nog least, een nieuw doel: ik wil een keer terug!!!!
