Dag 1: Amsterdam - Hong Kong 28 feburari 2004
Om 16:30 uur stonden we op Schiphol. Een beetje vroeg maar zeker daardoor zeker op tijd. Je zal me de reis van je leven maar vanwege een file missen Precies op tijd vertrok de Airbus van BMI richting London. Prima vlucht, geen verassingen. Op Londen moesten wij nog 3 uurtjes wachten voor de aansluiting naar Hong Kong. We hebben de tijd gedood met een beetje shoppen.
Om 21:50 uur vertrok de Boeing 747/400 richting Hong Kong.We hadden niet bijzonder veel plek in het vliegtuig maar achteraf gezien viel dat best mee. We zijn in ieder geval, net na de vliegtuigmaaltijd, als een blok in slaap gevallen en hebben deze slaap bijna non-stop vast kunnen houden. We waren dan ook in 'no-time' op de plaats van bestemming.
Dag 2: Aankomst in Hong Kong 29 februari 2004
Op de luchthaven moesten we langs een 'hitte gevoelige' camera om te checken of we koorts hadden. We moesten ook een briefje invullen waarop gevraagd werd of je de afgelopen week nog koorts heb gehad.In Hong Kong viel ons gelijk op hoe steriel hier alles is.
Nadat we wat geld hebben gepind (EUR 200,= ~ HKG$ 2000,-) hebben we de bus (A11) richting Victoria Park genomen. Dit was een dubbeldekker. Hieraan (en aan het links rijden) zie je gelijk dat Hong Kong een Engelse kolonie is geweest.
We hadden mazzel, bovenin de bus zaten we op rij 1 zodat we optimaal konden genieten van de Hong Kong sky line. De rit duurde ongeveer een uur.De bushalte is vlak bij het hotel.
We hebben eerst onze rugzakken op de kamer gezet en daarna in een klein, door TL verlicht restaurant, onze eerste Hong Kong maaltijd gegeten. Het was een lekkere maaltijd (voorgerecht + hoofdgerecht + cola light) en we moesten EUR 22,- afrekennen. Dat viel weer mee. Inmiddels was het 21:00 uur.Omdat we in het vliegtuig zo goed geslapen hadden waren we absoluut niet moe. Dus... zijn we de omgeving gaan verkennen.
We zagen een sauna (Kings). Wij naar binnen. Daar hing een bord dat alleen mannen werden geanimeerd. Het blijkt dus dat Chinezen een 'iets' andere interpretatie aan het woord sauna geven.We wilden nog gaan zwemmen op het dak van Metro Park hotel waar wij resideren. Helaas is dat alleen open 'during summertime'. Pech want we zijn even gaan kijken en het zag er super uit.
Op deze foto zien jullie het uitzicht vanaf onze kamer. Daar hebben wij, onder het genot van een wijntje, nog een paar uur van liggen te genieten. Morgen gaan we een wandeling maken naar 'The Peak'. Het schijnt dat je daar van een fantastisch uitzicht over Hong Kong kunt genieten.
Dag 3: Hong Kong, dag 21 maart 2004
Nadat we heerlijk hebben uitgeslapen (tot 9:00 uur) hebben we lekker ontbeten in ons hotel. Het was een lopend buffet met o.a. dim sum, eieren met spek, fruit, brood, yoghurt etc. etc.Daarna hebben we voor HKG$2,- de tram gepakt naar 'The (Victoria) Peak'. Blijkbaar nemen alleen de armste en laagst opgeleide Hong Kongers deze tram want er was niemand die Engels sprak.
Uiteindelijk zijn we toch op de plaats van bestemming gekomen. Na een korte wandeling hebben we 'The (Victoria) Peak' tram naar de top (554 meter) genomen. Deze tram kostte HKG$30,- per persoon (retour) maar daarvoor kreeg je ook een spectaculaire rit. Niet alleen het uitzicht was prachtig, ook de rit zelf was een ervaring om niet te missen. De tram ging namelijk bijna verticaal omhoog.
Bovenop de Peak hebben we van het super uitzicht genoten. Je had hier werkelijk een prachtig overzicht over de stad. We hebben ook nog een wandeling gemaakt. Je zag hier voornamelijk de residenties van de rijkere inwoners. Over het algemeen Europeanen en Amerikanen. De flora was er soms mooi, maar over het algemeen was deze wandeling niet de moeite waard. Bovendien was het er erg vochtig qua klimaat dus het wandelde niet erg prettig.
Vervolgens hebben we een bezoek aan de 'Bank of China' gebracht waar ons vanaf de 42e etage een spectaculair maar vooral GRATIS uitzicht geboden werd. Helaas mocht er in de bank niet gefotografeerd worden want qua architectuur is dit een erg indrukwekkend gebouw. Na een lekkere lunch (geen kip) hebben we voor HKG$2,2 per persoon (enkele reis) de 'Star Ferry' naar Kowloon genomen. De boottrip was kort maar erg mooi. Daar hebben we ons met shoppen zelf lopen verwennen.
Deze kant van de stad is erg levendig te noemen. Heel veel kleine winkeltjes en eettentjes. Erg leuk. Toen we onze shopping behoefte bevredigd hadden, zijn we aan de 'Victoria harbour' van het uitzicht gaan zitten genieten. We waren niet de enige die op dit idee zijn gekomen. Omdat het er prettig vertoeven was en wij voorzien waren van Cola en water hebben we besloten hier de zonsodergang af te wachten. De skyline was werkelijk adembenemend.
's Avonds hebben we in een lokaal tentje gegeten. Ondanks het felle TL-licht kunnen we niet zeggen dat het er ongezellig was. Een oud wijfie liep er in de bediening en vond ons erg interessant. Alhoewel we geen soep hadden besteld kregen wij die toch en toen Guido de soep op had kreeg hij automatisch een nieuwe. Ons zien eten met stokjes heeft menigeen in het restaurant doen glimlachen.
Het oude wijfie kwam op een gegeven moment met een vork aanzetten en lag helemaal in een deuk toen wij deze, uit principe, weigerden. Dit avondmaal kostte ons HKG$82,- Op bed hebben we genietend van ons mooie uitzicht (beseffend dat het onze laatste avond in Hong Kong was) nog een wijntje gedronken en moe maar voldaan rond 0:00 uur in slaap gevallen.
Dag 4: Hong Kong, laatste dag en vertrek naar Sydney - 2 maart 2004
Na een verrukkelijk ontbijt zijn we met de tram het centrum in gegaan. Hier hebben we de plaatselijke markt bezocht. Guido was op zoek naar een extra accu voor zijn nieuwe camera. Deze was moeilijk te vinden. Uiteindelijk werden we verwezen naar Times Square waar een heel groot winkelcentrum bleek te zijn.
Deze bestond uit acht verdiepingen met op iedere etage een eigen afdeling zoals bijvoorbeeld: Electro/Kleding/Meubels etc. etc.Het was niet zulk geweldig weer (miezerig). Na wat heen en weer gelopen te hebben (de Chinesen blijken dat ook te doen bij minder goed weer.....met paraplu!) zijn we terug gegaan naar het hotel. Guido voelde zich niet zo lekker. Bij het restaurant naast het hotel nog een paar thaise loempia's gegeten.
Om 17.00 uur zijn we met de A11 bus naar de luchthaven gegaan. We konden gelijk inchecken (gelukkig hadden we geen koorts) Na onze laatste HKG$ te hebben uitgegeven zijn we vertrokken naar Sydney.In het vliegtuig hadden we een plaats bij de nooduitgang, genoeg beenruimte maar de televisie bleek het niet te doen. De film 'Somethings gotta give' speelde, maar die hebben we dus moeten missen. (Astrid had deze al gezien) Daarom zijn we maar lekker gaan slapen.
Om 06:30 uur werden we gewekt door de opkomende zon. Hier hebben we diverse foto's van gemaakt. Na een heerlijk ontbijt (dim sum) waren we dan eindelijk in Sydney. Hier moesten we nog drie uur wachten op het vliegtuig naar Auckland. We hebben op een bankje naar mensen zitten te kijken (iedereen zat naar de skyline van Sydney te kijken maar die vonden wij minder interessant na Hong Kong).
Wat ons opviel in Sydney was het grote verschil qua hygiene. Alleen al de aankomsthal was veel rommeliger dan in Hong Kong. Dan hebben we het nog niet eens over de toiletten. Op de luchthaven hebben we nog wat liggen slapen en toen konden we inchecken voor ons laatste traject naar NZ Deze vlucht duurde nog drie uur maar hier hebben we weinig van gemerkt. Na de lunch zijn we als een blok in slaap gevallen. We werden wakker met de kustlijn van NZ in zicht.
Dag 5: Aankomst Auckland - 3 maart 2004
Eindelijk zijn we dan in Nieuw Zeeland aangekomen. We moesten allemaal papieren invullen. Of we etenswaren, hiking boots, tent, dieren etc. etc. bij ons hadden. We konden zo doorlopen nadat ze onze schoenenen hadden gechecked omdat we verder niets bij ons hadden.
Eenmaal buiten zijn we op zoek gegaan naar de Airbus. Deze rijdt van de luchthaven naar het centrum van Auckland. De kaartverkoopster geloofde ons zonder meer dat we een 'Explore NZ' pas hebben maar vond het toch een beetje vreemd dat we in het 'Sky City' hotel sliepen. Dat was toch een beetje boven 'de stand' van de gemiddelde backpacker. Het kaartje voor de Airbus kostte NZ$11,- per persoon enkele reis. Een NZ$ is ongeveer EUR 0,5.
Bij ons hotel was het erg druk. Er was een rugby team handtekeningen aan het uitdelen. Dit bleek 'het' team van NZ (Blues) te zijn. Allemaal lyrische vrouwen, kinderen, cheerleaders en fans van Blues die stonden te dringen voor een handtekening. Na te hebben ingecheckt zijn we nog een wijntje gaan drinken in een Irish Pub. Daar zat een Nieuw Zeelands stel zo dronken als een tor te wezen. Hij kwam van origine uit Engeland en zij was geboren Nieuw Zeelandse. Ze hadden hele verhalen over de schoonheid van Nieuw Zeeland maar wij verstonden er weinig van. Bovendien waren we moe. We zijn rond 10:00 uur gaan slapen.
Dag 6: Bay of Islands - 4 maart 2004
Gelukkig bood het Sky City hotel de mogelijkheid van een wakeup call want anders hadden we 6:00 uur echt niet gered. We moesten om 7:15 uur bepakt en bezakt klaar staan bij 'Albert Park' voor de Kiwi-Experience bus.
Eenmaal op weg begon de chauffeur ons vol te stouwen met informatie over accomodaties, excursies die we voor vandaag en voor morgen konden boeken. Bovendien moesten we aangeven wanneer we weer terug naar Auckland wilden. Al met al een redelijk commercieel opgezette trip.
Omdat we geen hotel in Paihia hadden vastgelegd moesten we op zoek gaan naar een plek om te overnachten. We slapen liever niet in een 'Dorm' maar dat viel wel even tegen. uiteindelijk vonden we een tweepersoons kamer bij de 'Pickled Parrot'. Het was niet veel maar het was er wel schoon en dat is al heel wat. Kosten voor de nacht waren NZ$52,-.
Helaas was de kamer maar een nacht beschikbaar. Daarom hebben we ook een kamer in 'Lodge 11' geboekt (kosten NZ$32,-) maar ook daar was maar een nacht een kamer beschikbaar. We besloten zaterdag wel weer te zien waar we dan gaan slapen want nu wilden we echt iets gaan ondernemen.
Omdat het inmiddels 14:00 uur was konden we geen interessante excursies meer doen omdat die allemaal om 13:00 uur startten. We hebben daarom een kano gehuurd. Dit bleek achteraf een goede zet want we kwamen nog een kano excursie tegen en dat was niet veel meer dan achter de 'meester' aanroeien. Wij konden tenminste nog even lekker aanmeren om wat foto's te nemen. Kosten voor twee uur kanohuur (tweepersoons) NZ$35,-.
Na de kanotocht waren we behoorlijk bekaf. We zijn daarom nog even op het strand gaan liggen. Uiteindelijk werden we zo rood als een kreeft wakker. Hadden we al verteld dat het prachtig weer is in Nieuw Zeeland? 26 Graden celciusNog even een flesje wijn gescoort. Deze op het strand opgedronken en toen wat gaan eten bij 'Bistro 40'.
Hier hebben we meer dan super gegeten en vanwege de Explore NZ card ook nog eens een keertje 50% korting gehad. Dan is het leuk! We waren nog steeds redelijk bekaf van de vlucht dus we zijn rond 10:00 uur gaan slapen. Bovendien moesten we de dag erna weer om 6:00 uur op vanwege onze excursie naar de North Cape.
Dag 7: Excursie North Cape - 5 maart 2004
Vanochtend om 6:00 uur opgestaan want we moesten om 7:15 uur klaar staan voor de Awsome Adventures bus.Daar stonden we dan met onze rugzak. We hadden namelijk geen hotel/hostel meer om onze spullen achter te laten. Bovendien was de receptie van Lodge Eleven pas om 8:00 geopend. Phil (onze chauffeur) vroeg ons waar wij naartoe gingen. Gelukkig was de bus niet vol en konden wij onze tassen op de achterbank neerzetten.
Onze tour begon met een stop bij de bakker om lunch en water te kopen. De komende drie uur was er namelijk niets meer te krijgen. Vanaf de bakker zijn we naar Cape Reinga gereden. Hier komt de Tasman Sea en de South Pacific bij elkaar. Het is 'net' niet het meest Noordelijke puntje van NZ. Het was hier heel erg mooi. Het is voor de Maori een heilige plaats. Ze geloven dat de geest van de overlevenden via deze cape naar zijn laatste rustplaats reist.
Ondertussen was het behoorlijk warm geworden dus snakten wij allemaal (inclusief Phil) naar een verkoelende duik in de South Pacific. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een uur gezwommen en in de zon gelegen.Toen was het tijd voor actie Op naar de 'Sand Dunes'. Iedereen een 'Sandboard', wat instructies en gaan met die banaan. Met een rotgang (30 km per uur) op je buik over het zand naar beneden crossen.
Zandhappen en zweten van het steeds weer naar boven lopen. Wel een echt coole ervaring. Na het boarden even het zand afspoelen op de Ninety Mile Beach en dan met 100 KM per uur met de bus over het strand crossen. Er was toevallig vandaag een grote internationale viswedstrijd (hoofdprijs NZ$ 55000 + auto + boot) aan de gang. Leuk om al die mensen bezig te zien terwijl je met een rotgang voorbij zoeft.
Nog even naar een houtsnijwerkwinkel waar je voor NZ$ 35000 een werkelijk prachtige bank kon kopen en toen door naar onze laatste stop. Hier waren de eeuwenoude Kauri bomen te zien. Deze bomen waren zo groot (dik) dat je elf mensen nodig hebt om de boom te kunnen omspannen. Phil stopte nog even bij een fruittent (want hier wordt heel veel fruit geteeld) en toen terug naar Paihia. Phil had inmiddels een beetje haast want hij moest om 19:30 uur de rugby wedstrijd zien.
Dag 8: Swim with the dolphins - 6 maart 2004
Vanacht hebben we heerlijk geslapen in een tweepersoons kamer met eigen douche en toilet. Zelf de handdoeken waren lekker. We hadden een double room in 'Lodge eleven' voor NZ$34,-.Na een heerlijk zelfgemaakt ontbijt waren we om 9:50 uur aan de pier om te gaan zwemmen met de dolfijnen. Toen we de boot op kwamen zagen we al twee Nederlanders zitten (dat was gelijk duidelijk) dus wij in koor... 'goedemorgen'.
'Is dat zo duidelijk?' vroeg Jeffrey. (Mochten we de naam verkeerd hebben stuur ons dan een mailtje, dan veranderen wij het).Jeffrey en Iris waren alweer klaar met de reis. Morgen moesten zij alweer naar huis. Ze waren niet te beroerd om toe te geven dat ze eigenlijk een beetje jaloers op ons waren. Eerst zagen we heel ver weg in het water wat pinguïns gezien. Als de kapitein niet gezegd had dat het pinguïns waren hadden we het nooit geweten.
Daarna zagen we 4 a 5 (common) dolphins. Hier was een babytje bij dus daar mochten we niet mee zwemmen Via de radio had de kapitein doorgekregen dat er een walvis was gesignaleerd bij de 'Hole in the Rock'. Na een klein half uurtje kwamen we aan bij de 'Hole in the Rock' en inderdaad, daar zwom een 'humpback whale'. Dit was erg spectaculair ook al was het maar een kleintje.
Er zaten ongeveer honderd mensen op de boot en het was muisstil. De walvis ging steeds onderwater en iedereen keek vol spanning uit over het water.Na het avontuur met de walvis zijn we twee keer door de 'Hole in the Rock' gevaren. Toen weer terug richting haven. De kapitein had het net (om in te liggen) klaargelegd en een aantal vrijwilligers verzocht om er in te gaan liggen. Hij hoopte hiermee wat dolfijnen te lokken omdat het erg speelse dieren zijn.
Er was er een in de buurt en hij hoopte dat hierdoor nog meer dolfijnen zouden worden gelokt. Omdat het water IJSKOUD was hebben wij ons niet als vrijwilliger aangeboden. Gelukkig maar want de vrijwilligers stonden in 'wetsuit' klaar maar de dolfijn was al lang weer vertrokken. De kapitein besloot aan te meren aan een heel mooi strandje waar we hebben geluncht en wat gezwommen (Astrid en Jeffrey).
Toen terug naar Paihia.We zijn dus NIET gaan zwemmen met de dolfijnen. Helaas! Ondanks dit was het wel een supermooie trip. We waren om 16:00 uur terug in Paihia.Na een bezoek aan de supermarkt zijn we in het hostal gaan koken. We zaten net aan het biefstuk met een heerlijk Nieuw Zeelands wijntje toen we Irene zagen binnenkomen.
We kenden Irene via haar website en wat e- mail maar het leek net of we haar al jaren kenden. Zij wilde samen met wat Engelse dames (in de bus leren kennen) gaan BBQ-en maar dat was al volgeboekt. Toen hebben we nog wat zitten kletsen en zijn in de dorm (9 personen) gaan slapen.
Dag 9: Russel - 7 maart 2004
Gisteren iets te diep in het glaasje gekeken. Gelukkig konden we uitslapen want er stond niet gepland. Zo rond 10:00 uur opgestaan en richting het strand gegaan. Hier werd het op een gegeven moment een beetje fris (koude wind en bewolkt) waardoor we besloten om met de ferry (NZ$8,- p.p.) naar Russel te gaan.Russel is de voormalige hoofdstad van Nieuw Zeeland. Het telt ongeveer 1100 inwoners.
Het is een heel romantisch dorpje met van die mooie witte houten huisjes die we kennen uit de oude Hollywood producties.Omdat Russel beschutting biedt tegen de wind was de temperatuur inmiddels weer opgelopen tot ongeveer 30 graden Celcius. Dus zijn we ook in Russel weer op het strand gaan liggen. Op de pier wat gelunched, nog wat heen en weer lopen fotograferen en toen zo rond 15:20 uur met de ferry weer terug naar Paihia.
Om 16:20 uur vertrok de Kiwi-Experience weer terug naar Auckland. In de bus een filmpje gekeken (Mission Impossible II) waar we ongeveer een derde van hebben meegekregen omdat we in slaap zijn gevallen. Nog wat in de file gestaan (ja ja, ook in Nieuw Zeeland) omdat het 'fishing-tournament' op ninety-miles beach was afgelopen waardoor er ongeveer 4000 extra auto's richting Auckland gingen.
Rond 20:45 werden we gedropped bij YHA City in Auckland waar wij een 'twin-room' geboekt hadden.Na een heerlijke Koreaanse maaltijd hebben we Sky -Tower bezocht. Hier zijn we naar het 'sky-deck' (220 meter) gegaan. Geweldig dat uizicht En dat voor NZ$20,- voor ons samen. De Sky-Tower zelf is met zijn 328 meter net iets hoger dan de Eiffeltoren.Rond 0:00 uur zijn we gaan slapen.
Dag 10: Op naar Thames (Coromaldel) - 8 maart 2004
De ochtend in Auckland achter de PC doorgebracht om jullie op de hoogte te houden van onze belevenissen. Na onze zelfgemaakte lunch in ons hostal werden we door Magic rond 13:30 uur opgehaald.
Lieneke verbleef ook in het YHA-City hostel in Auckland en zou met ons mee reizen.Deze dag was niet bepaald bijzonder. We zaten met 7 mensen in de bus. Eric (onze buschaffeur) bracht ons veilig en wel naar Thames.
Omdat Janine ons een heel leuk hostal (Brian Boru) in Thames had aangeraden zaten we heel ver van onze reisgenoten vandaan. Omdat dit hostal geen contract had met Magic kon Eric ons niet op komen halen. Dat kwam dus neer op een bepakt en bezakte wandeling van een half uur.
Na een bezoek aan de locale slager een de supermarkt (Pac 'n Save de goedkoopste in Nieuw Zeeland) hebben we lekker gegeten in ons hostal. Hier kwamen we Linda, Stig en Wilde uit het Noordelijkste puntje van Noorwegen (Lapland) tegen. Hier hebben we de hele avond gezellig mee zitten kletsen. Stig heeft ons hun adres gegeven. We zijn meer dan welkom in Noorwegen.We zijn vroeg gaan slapen omdat we vroeg op moesten om aan onze wandeling te beginnen.
Dag 11: Whitianga - 9 maart 2004
Na een stevig ontbijt zijn we aan onze half uur durende wandeling naar 'Sunkist Lodge' begonnen.Om 8:30 uur stond de Magic bus klaar voor vertrek. Als eerste bezochten wij een 200 jaar oude Kauri boom. Ook deze boom was weer ongeloofelijk groot. Jammer dat er in het verleden zoveel bomen gekapt zijn dat er nog maar zo weinig van over zijn gebleven. Gelukkig beschermt Nieuw Zeeland tegenwoordig haar natuur.
Een goed voorbeeld daarvan was Barry Brickell . Hij begon in 1975 met het aanleggen van een spoorlijn in het bos om potgrond makkelijker te kunnen transporteren. Hiervan is nooit veel terecht gekomen omdat men al snel in de gaten had dat er met tourisme meer geld te verdienen was. Neemt niet weg dat Barry in 1997 een heel nieuw bos met Kauri bomen heeft aangelegd. Natuurlijk hebben wij deze treinrit meegemaakt. Erg touristisch maar wel lachen
Na onze treinrit zijn wij doorgereden naar Coromandel waar we 'Hoky-Poky' gegeten hebben. In het hele dorp geen 'Hoky-Poky' te vinden maar naar lang zoeken toch gevonden. Voor NZ$ 1,- heerlijk gegeten (mochten jullie je nu afvragen wat 'Hoky-Poky' is, kunnen jullie ons dat natuurlijk altijd via de mail vragen) Daarna zijn we met onze bus-crew gaan lunchen bij 'Pepper-Tree'. Guido heeft mosselen en Astrid Chicken Wings gegeten.
Astrid had voldoende, Guido kreeg 10 mosselen. Ze waren wel groot maar echt niet voldoende gewoon. Gelukkig hadden we 's ochtends nog wat kip klaargemaakt omdat we niet op lunch hadden gerekend.Na de lunch zijn we naar ons hostel in Whitianga ('On The Beach') gebracht.
Omdat we pas om 17:00 uur konden inchecken hebben we daar een half uur een beetje rondgehangen.Toen werden we weer opgehaald en naar 'Hot Water Beach' gebracht. Hier kregen we van onze chauffeur wat schepjes waarmee we kuilen in het zand konden graven. Zodra je een kuil graaft loopt deze vol met (soms gloeiend) heet water. Wij hadden vier schepjes dus het werd een hele grote kuil waar we met de hele bus in konden. Op sommige plekken werdt het zo heet dat je er gewoon niet meer kon zitten.
Hierna zijn we weer terug gebracht naar het hostal. Omdat wij een 'Explore New Zealand' kaart hebben (en daardoor korting op van alles en nog wat) kregen wij van de eigenaar een rondleiding over het terrein. Op sommige plaatsen zijn ze helemaal niet blij met die kaart maar dit was natuurlijk ook wel weer iets overdreven Wij wilden eigenlijk uit eten gaan maar toen kwamen we Ralf en Esther tegen. Zij vroegen of wij meegingen naar de supermarkt.
Onderweg hebben we besloten om met z'n allen te gaan barbequeen. Esther en Ralf hadden mazzel dat wij mee zijn gegaan want in Nieuw Zeeland is het zo dat men naar een paspoort moet vragen wanneer je alchohol wilt kopen en als men denkt dat je jonger dan 25 bent. Als dan blijkt dat je 18 jaar oud bent is het geen probleem.
Goed he We hebben 's avonds heerlijk en gezellig zitten barbeknoeien totdat de eigenaar naar bed ging. 'You are supposed to be quiet' riep hij vanuit het raam terwijl we helemaal niet luidruchtig waren. Een minuut later stond hij weer te bleren. Zo hebben we al fluisterend de avond afgesloten. Ralf en Esther zouden hier nog 2 nachten blijven, wij gaan morgen door. Wie weet komen we hun nog tegen.
Dag 12: Thames (Cathedral Cove) - 10 maart 2004
Buiten het feit dat de eigenaar gisterenavond nogal eigenaardig deed, was 'On The Beach' een uitstekend hostal. We hebben er heerlijk geslapen en onze was gedaan.'s Ochtends is Eric ons komen ophalen om naar Catherdral Cove te gaan. Vanaf het strand zijn we aan onze 45 minuten durende wandeling begonnen.
Het bordje gaf 90 minuten aan maar dat viel wel mee. Eric heeft het eerste stukje met ons meegelopen maar is vanaf de parkeerplaats de bus gaan halen.Cathedral Cove bleek een heel idylisch mooi strandje te zijn met een gat in een rots waaraan het zijn naam dankt. Het was prachtig mooi weer maar omdat het water redelijk koud is hadden wij niet veel zin om te gaan zwemmen.
Om 11:45 uur zijn we weer rustig richting bus gelopen (voor de troepen uit) om op ons gemak nog wat foto's van de geweldige omgeving te kunnen maken. Bij de parkeerplaats kwamen we Ralf en Esther nog tegen. Zij hadden een lift naar 'Cathedral Cove' gekregen. Na de lunch (op een strand) zijn we weer naar Thames terug gegaan.
Omdat we niet weer met onze rugzak wilden gaan lopen hebben we een nacht in 'Sunkist Lodge' geboekt. Hier zit de rest van de crew ook. We zouden gaan barbeknoeien (door het hostal georganiseerd) maar door omstandigheden (dronken eigenaresse) ging dit niet door. Toen hebben we zelf maar een flinke T-Bone gekocht en deze door Graiiiiiig laten bakken. De rest van de crew was ook op dit idee gekomen. Zij zijn ook vlees en dergelijke gaan kopen en zo werd het uiteindelijk een erg gezellige avond.
Dag 13: Rotorua - 11 maart 2004
's Ochtends kwamen we Irene tegen. Zij wilde een nachtje alleen op een kamer slapen. Daarom had ze in een ander hostal geslapen.Eric heeft ons om 8:30 uur opgehaald en naar Mercer gebracht. Hier moesten wij overstappen op een andere bus omdat Eric terugging naar Auckland.Im Hamilton hebben we nog twee meiden opgepikt. De eerste indruk was dat het Nederlanders waren gezien het 'Esprit tasje' en de uitbundig gekleurde kleding.
Bij de 'Waitomo Glowworms Cave' zijn hebben we een rondleiding door de druipsteengrotten gehad. Het bijzondere aan de grotten in Waitomo is dat ze gemaakt zijn van kalksteen. Dit tref je normaal alleen maar onder zeeniveau aan maar door aardverschuivingen zijn deze naar boven gekomen. Hierdoor zijn deze grotten al wandelend te bezichtigen.
We kwamen door een grot die een heel bijzondere accoustiek had. Een van de gidsen (Maori) zong een prachtig mooi liedje waarvan iedereen stil werd. Na afloop natuurlijk een daverend applaus. De accoustiek was inderdaad heel erg dood (geen echo's etc.).Als afsluiting zijn we met een bootje door de ondergrondse rivier gevaren om de glowworms te bezichtigen.
Deze wormen zijn eigenlijk larven die zich na een aantal dagen ontpoppen in een soort muggen. Bizar genoeg zonder mond, waardoor ze maar maximaal een dag of drie in leven blijven. In die drie dagen moeten ze zich zien voort te planten (paar duizend eitjes leggen). Uit die eitjes ontstaan weer larven. De staartje van de larven gloeien (geven dus licht) dit trekt insecten aan (net als ieder ander licht) en deze dienen als maaltijd voor de larven. Het was echt een heel bijzondere ervaring.
Iedereen werd gevraagd stil te zijn maar dat lukte zelfs het aldoor blerende kind van 3 nog.Eenmaal uit de grot zagen we de twee meiden weer waarvan wij het vermoeden hadden dat ze Nederlandse waren. Wij hebben ze dus in onze moedertaal begroet. Wij ontvingen een blik die het beste beschreven kan worden als een mix tussen arrogant en verbaasd.
Onderweg naar Rotorua bleek dat zij de twee meiden waren waarover Ralf en Esther het al hadden gehad. Ze heeten Marlies en Monique (maar ons doen ze denken aan Plien en Bianca). Ze zijn allebei net afgestudeerd als verpleegster, alleen Marlies heeft opgegeven dat ze verpleegster is, en Monique dat ze nog steeds studeert. Hierdoor valt Marlies in een risicogroep waardoor ze nog allerlei onderzoeken moest ondergaan.
Ze wilden eigenlijk naar Australie maar dat mocht niet voordat de onderzoeksresultaten bekend zijn. Daarom zijn ze nu in Nieuw Zeeland. Natuurlijk totaal onvoorbereid, ze moesten zelfs nog in Auckland een Lonely Planet kopen In ons hostal (Kiwi-Packa) in Rotorua hadden we vijf minuten de tijd om onze spullen weg te bergen en ons klaar te maken voor de Tamatai Maori avond. Een replica van een Maori dorp.
Een erg leuk opgezette educatieve, entertainende en culinaire avond. We zijn het een en ander te weten gekomen over de cultuur en de gebruiken van de Maories. Enigszinds commercieel opgezet was het natuurlijk wel.
Vandaar dat we met 7 bussen (omgedoopt tot waka's, dat is maori voor kajak) op pad. In elke bus werd er een chief aangewezen (de dames vielen meteen af want de chief moest een man zijn die rugby speelde). Onze chauffeur heette Mark Pamarapidie Rotorua Kwantum Kiora olamamamakopie Twantiktie Pampususkwalala Short. Hij was namelijk een Maori van Ierse afkomst vandaar de achternaam Short.
Hij heette ons in 48 talen welkom en voor wat betreft de talen die wij konden verstaan (Engels, Nederlands, Duits, Spaans, Italiaans, Grieks, Turks, Chinees, Portugees) klopten ze allemaal. Met z'n zevenen op een rij moesten de chiefs vervolgens een 'peaceoffer' van de chief van het dorp accepteren als teken van onze goede wil.
Daarna mochten wij het dorp betreden waar we de bewoners aan het werk zagen.In het dorp werden diverse spelvormen en 'crafts' vertoond. Daarna werd er met zang en dans opgetreden en werden er enkele Maori-legendes verteld. Vervolgens hebben we hangi gegeten. Hangi is eten dat in de grond wordt klaar gemaakt. Uiteindelijk deden de chauffeurs nog een dans waarbij met grote ogen de tong werd uitgestoken en met beide handen op de borst wordt geslagen voorzien van de nodige oergeluiden.
Echt een eng gezicht als zo'n gozer jou op zo'n manier aankijkt. Het betekend dat ook: 'ik lust je rauw!'.Op de terugweg nog wat entertainment in de bus in de vorm van volksliederen zingen. Duitse, Engelse, Ierse, Griekse, Japanse en natuurlijk het Nederlandse volkslied. Dit stuk was stiekum het leukst van de hele avond.
Dag 14: Op weg naar Taupo - 12 maart 2004
Om 8:30 uur werden we door Magic opgehaald om naar Taupo te gaan. Als eerste 'stop' kwamen we aan bij 'Redwood Forrest'. Alexia vertelde ons dat we een boom moesten 'huggen', dat zou een goed gevoel geven. Dat gevoel bleef achterwege maar het is wel een leuke foto geworden
Vanuit 'RedWood Forrest' zijn we doorgereden naar wat Geysers bij Rotorua. Hiervan is de belangrijkse de 'Lady Knox Geyser'. Deze wordt om 10:15 uur 'gewekt' door er waspoeder in te gooien. Daardoor wordt de oppervlakte spanning gebroken waardoor de geyser actief wordt. Na de toevoer van waspoeder blijft de geyser ongeveer 45 minuten actief.
Normaal gesproken spuit de geyser eens in de 24 uur. Het is dan echter onmogelijk precies te timen zodat het voor toeristen vrijwel onmogelijk wordt de geyser te bezoeken. Vandaar dat men de waspoeder kunstgreep toepast
Na 'Lady Knox' zijn we naar 'Geyser Wonderland' gegaan. Hier zijn 25 kraters waarvan 'Devils Bath' met z'n gifgroene kleur het meeste indruk maakte. Helaas hadden we maar heel weinig tijd om alles te zien omdat onze bus weer door moest. Het is erg prettig overal naartoe gebracht te worden maar je levert er wel een stukje vrijheid op in.We zijn gaan lunchen bij een soort pretpark. Hier kon je mini bungy jumpen en wat in van die hele hoge klimrekken die je wel eens op tv ziet, klauteren.
Daarna de 'Huka Jet'. Hier zijn we met z'n drietjes (Lieneke, Astrid en Guido) in gegaan. De 'Huka Jet' is een soort van speedboot. Met 80 KM/uur suisden we over het water waarbij de piloot allerlei kapriolen uithaalde. Scherp langs de kant, tussen rotsen en bomen door en als klap op de vuurpijl met volle vaart 360 graden draaien. Hierbij willen we niet vergeten te melden dat de natuur erg mooi was. Een leuke ervaring maar als we de volle prijs hadden moeten betalen (NZ$ 75,-) hadden we het niet gedaan.
Ook niet achteraf.Alexia stond ons op te wachten toen we drijfnat uit de 'Huka Jet' kwamen. Ze heeft ons nog naar de 'Huka Falls' watervallen gebracht die we vanuit de boot al hadden gezien. Toen naar de 'Caboose Lodge' in Taupo. Dit was ons eerste hotel na Auckland. Lekker luxe, even gewoon niet backpacken. Na ons afscheid met Alexia hebben wij ons aangemeld voor de 'Tongariro Crossing'.
De weersvoorspellingen waren goed dus grote kans dat we morgen een behoorlijke inspanning moeten leveren. Daarom wat kolydraten in de vorm van Thais eten (Sala Thai Restaurant) naar binnen geslagen. Grappig detail is dat je in Nieuw Zeeland vaak je eigen drank mag meenemen. Je betaalt dan alleen voor het ontkurken.
Dag 15: De Tongariro Crossing - 13 maart 2004
Kia Ora Bro,Vandaag werden we om 6:40 uur opgehaald om de Tongariro Crossing (de meest populaire wandeling van Nieuw Zeeland) te gaan doen. Gelukkig waren we niet de enige die nog niet echt wakker waren. We zijn om 6 uur opgestaan en om 9:00 kwamen we aan bij de parkeerplaats onderaan de berg (Mangatepopo Carpark).
Hier begon onze 17 kilometer lange tocht waarbij we een hoogte van 800 meter moesten overbruggen. De eerste anderhalf uur ging nog lekker. Een heel klein beetje omhoog en goed aangelegde paden. Er waren zelfs toiletten maar qua hygiene en stank (en strontvliegen) lieten deze nog wel wat te wensen over.Vanaf 'Soda Springs' werd het echter een heel ander verhaal. Vanaf dit punt ongeveer 45 minuten stijl omhoog Geen paden meer maar keien en losliggende stenen waarlangs wij ons een weg moesten banen. Natuurlijk stonden er wel palen om de route een beetje te markeren.
Bij 'South Crater' hebben we even uitgerust en wat gegeten. Het werd inmiddels behoorlijk koud en de lucht was ook duidelijk ijler.Het volgende stuk (een uur) naar de 'Red Crater' was duidelijk minder stijl maar omdat het eerste stuk ons al behoorlijk had uitgeput toch geen pretje Op dit stuk was het uitzicht echter al behoorlijk mooi (awesome) waardoor de drang om op de top te komen alleen maar groter werd. Wij wisten immers dat voor ons daar een 'gebakje' van ongeevenaarde schoonheid, klaarlag.
Er zijn geen superlatieven te verzinnen die kunnen beschrijven wat wij, eenmaal boven, te zien kregen. Er doemden drie kleine gifgroen gekleurde meren op en op de achtergrond het vele malen grotere 'Blue Lake'. Er kwam wel wat bewolking opzetten en het waaide erg hard. Eenmaal van de schrik bekomen hebben we (net als alle andere klimmers) een heleboel foto's gemaakt.
Vanaf de top naar de 'Emerald lakes' zijn we over losliggend gesteende naar beneden 'gegleden'. We hebben aan een meertje geluncht. We konden niet meer al te lang blijven omdat we 15:15 uur bij de laatste hut moesten zijn. Deze lag twee uur klimmen vanaf 'Emerald lakes' verwijderd.Het laatste stuk viel nog behoorlijk tegen.
Als je boven bent denk je dat je het ergste gehad hebt maar vier uur alleen naar beneden lopen bleek ook geen pretje. Onderweg heeft er nog een vrouw haar arm gebroken waardoor zij niet meer verder kon en opgehaald moest worden met de helicopter.Toen we dachten dat we bijna waren kwamen we nog in een regenwoud waar het weer een stukje omhoog ging. Om 16:45 uur kwamen we dan eindelijk bij 'Ketetahi Car Park'. Ruim binnen de gestelde tijd (17:15 uur).
De rest kwam ongeveer gelijk aan dus we konden met de bus door naar Turangi waar we nog moesten wachten op mensen die vanuit Wakapapa meegingen naar Taupo. Daar zijn we met z'n allen de kroeg in gedoken om een borrel te drinken op de goede afloop.Iedereen in de bus lag te pitten. Rond 19:00 uur kwamen we weer aan in Taupo waar we onze rugzakken in 'Caboose' zijn gaan ophalen. We hadden namelijk geen double meer in Caboose kunnen krijgen waardoor we zijn uitgeweken naar 'Birkenhof Lodge'.
Omdat we geen zin meer hadden om te koken zijn we bij de 'Burger King' een hapje gaan eten. Al met al was dit tot nu toe onze mooiste dag in Nieuw Zeeland. Voor ons in ieder geval het mooiste uitzicht wat we ooit hebben gezien.
Dag 16: Raften (maar niet heus) - 14 maart 2004
Vandaag stond op de planning dat we zouden gaan raften. We zouden om 10:30 uur bij ons hostal worden opgehaald. Maar toen Astrid om 10:45 uur eens ging bellen bleek dat het raften niet doorging in verband met te weinig deelnemers. Dit hadden we eigenlijk gisterenavond moeten checken maar daar hebben we echt niet aan gedacht
We konden er niet rauwig om zijn want we konden bijna niet meer lopen van de spierpijn. Dus...Wij naar 'Taupo Hot Springs '. Ook dit was met onze spierpijn nog een behoorlijke wandeling. We hebben er ongeveer een uur over gelopen maar gelukkig was het wel een mooie route. We zijn namelijk door een elitewijk in Taupo gelopen waar prachtige huizen te zien waren.
Eenmaal aangekomen hebben we besloten om te kiezen voor een arrangement waarbij een massage van een half uur bij inbegrepen was. Dit is niet een gangbaar backpakkers pakket (NZ$ 56,- p.p.) maar dat kon ons op dat moment niet zo veel schelen. We vergingen namelijk van de spierpijn. De thermaalbaden deden ons erg goed. We konden na elkaar gemasseerd worden en Astrid heeft nog even haar wimpers laten verven.
's Ochtends waaide het behoorlijk maar inmiddels was de wind gaan liggen en scheen het zonnetje uitbundig. Rond 15:00 uur zijn we langs 'Lake Taupo' teruggelopen. Hier kun je voor NZ$ 1,- per golfbal je geluk beproeven met de 'hole in one'. Deze ligt midden in het meer op een kunstmatig eilandje zo'n 200 meter van de kant. De hoofdprijs bedraagt NZ$ 5000,- maar wij geloven niet dat die ooit is uitgekeerd.
Bij 'Subway' een heerlijk broodje gegeten en daarna lekker op een terras in het zonnetje (weer) zitten borrelen. Bij de Italiaan heerlijke pasta gegeten en daarna gaan internetten. Op de terugweg nog de sterren bewonderd. Je ziet hier gewoon de nevel rond de melkwegstelsels. Volgens ons zijn hier ook veel meer sterren te zien dan in Nederland maar dat kan ook bedrog zijn omdat we in Nederland vanwege de bewolking nou eenmaal niet zoveel naar de sterren kijken.
Dag 17: East Cape, Te Kaha - 15 maart 2004
Om 7:00 uur opgestaan omdat we rond 8:30 uur zouden worden opgehaald. Wij waren overigens blij dat we weg mochten want 'Birkenhof Lodge' bleek niet zo'n geweldig hostal. Je kon op bepaalde tijden wassen, van de keuken gebruikmaken en ook het laat binnenkomen was geen pretje (je had een pincode nodig).Helaas pindakaas, de bus kwam niet.
Op een gegeven moment kwam er een telefoontje dat de bus stuk was en later zou komen. Hoe veel later wist men ons niet te vertellen. Eindelijk, om 10:00 uur stopte er een klein busje van 'Kiwi-Experience'. De chauffeur stelde zich voor als Sarge. Hij had er zin in en zijn vertraging gebruikte hij als leuke binnenkomer. Sarge was erg relaxed
Nadat we de anderen hadden opgehaald (wij waren de eersten) kon de 'Great East Cape Tour' beginnen. In het plaatsje Opotiki kregen we de mogelijkheid om naar de supermarkt te gaan en te pinnen. Dit was namelijk het laatste stukje 'bewoonde wereld' voor de komende twee dagen. Hier hebben we een nieuwe (kleine) rugzak gekocht want onze NS-Travel rugzak begon het behoorlijk te begeven.Zo rond 15:00 uur kwamen we, nadat we enkele keren waren gestopt, aan bij de familie O'Brian in 'Te Kaha'.
Paul O'Brian heette ons op z'n Maori welkom in zijn casa. We moesten net doen of we thuis waren. Dat bleek nogal moeilijk want wij hebben thuis geen oceaan in de achtertuin en al helemaal geen jaccuzi Nadat we hebben genoten van de zonsondergang hebben we redelijk gegeten (NZ$ 17,- inclusief ontbijt).
Grappig detail was dat je de zon boven de oceaan ziet ondergaan terwijl je in het oosten van Nieuw Zeeland zit. Denk daar maar eens even over na Na nog even met z'n allen te hebben zitten kletsen (helaas stond er ook een TV buiten afgestemd op de Nieuw Zeelandse MTV) zijn we rond 10:30 uur gaan slapen. We hadden een double room welke niet veel meer bleek dan een ruimte in een dorm afgescheiden door een gordijn. Maar toch... het idee telt.
Dag 18: East Cape, Rangitukia - 16 maart 2004
Omdat we van Sarge heel erg relaxed moesten zijn hebben we rustig ontbeten en nog lekker zitten genieten van het prachtige uitzicht in de tuin van de familie O'Brien.Rond 11:00 uur wilden we weggaan maar helaas... de bus startte niet. Iedereen heeft de handen uit de mouwen gestoken (behalve Astrid, die heeft alles vastgelegd op film) om de bus aan te duwen. Gelukkig lukte dat vrij snel zodat we op weg konden gaan richting Rangitukia.
Onderweg zijn we gestopt bij een Tea-Tree farm. Hier werd Tea-Tree olie geperst. Dit spul schijnt goed te werken teggen muggenbeten en ander huidletsel. Wij hebben hier een flesje van gekocht en tevens Lavendel massage wax (die werd ook gebruikt tijdens onze massage van eergisteren).
In Horoera hebben we op het strand 'Fish en Chips' gegeten. Wat in deze (boeren)omgeving opvalt zijn de vreemde borden zoals: 'Children's playground, no horses' of 'Cooking and drinking don't mix' Vanaf hier richting 'Cape Runaway'. Deze cape heet zo omdat Captain Cook hier werd aangevallen door Maori's. Omdat hij bezig was de landkaart van Nieuw Zeeland op te maken had hij geen zin in veel gedonder dus vuurde hij zijn kanonnen af op de aanvallende wakas (kano's).
De Maoris hadden nog nooit met zoveel geweld te maken gekregen en sloegen op de vlucht. Vandaar de naam.Op dit meest Oostelijkste puntje van Nieuw Zeeland staat een vuurtoren. Om deze te bekijken moesten we 780 treden omhoog klimmen. Dit was best pittig aangezien de Tongariro Crossing ons nog steeds in de benen zat. Het uitzicht was prachtig.
De omgeving hier is ueberhaubt prachtig. Hier zie je bijna nergens hekken of omheiningen met als gevolg dat er regelmatig koeien en schapen onze weg kruisten. Het maakt wel dat het landschap er ongerept uitziet.
Aangekomen in Rangitukia bij 'Eastenders Farmstay' kregen we onze eigen tweepersoons kamer in plaats van een dorm (gelukkig). Om 18:00 uur gingen we paardrijden. Astrid op Shady en Guido op (ja ja)Mona Lisa Allebei wat ongewend zijn we heerlijk over het strand en daarna de bergen in gereden. Boven op de klif hebben we van de zonsondergang genoten. Na een uurtje of wat zijn we weer terug naar de boerderij gereden.
Hier kregen we bij een kampvuur Hangi voorgeschoteld (NZ$ 10,- p.p.). Het was niet echt lekker maar honger maakt rouwe bonen zoet zullen we maar zeggen.Het was een prachtig heldere avond. We zijn op een gegeven moment gaan wandelen tot er geen licht meer van de boerderij te zien was. De sterrenhemel was werkelijk fenomenaal. We zijn met z'n tweetjes op de grond gaan liggen.
Op een gegeven moment kwam 'Dog' naast Guido met z'n kop op Guido's schouder liggen. Werkelijk een perfect mooi moment.We werden opgeschrikt door een andere, voor ons onbekende hond. We zijn toen terug naar de boerderij gelopen en gaan slapen want we moesten om 5:45 uur weer op omdat we gaan kijken naar 's werelds eerste zonsopgang.
Dag 19: East Cape, Gisborne - 17 maart 2004
We zijn om 5:45 uur opgestaan om als eerste op de wereld te genieten van de zonsopgang. Helaas was er erg veel bewolking. Op een gegeven moment begon het zelfs te miezeren. Iedereen was alweer terug naar de boerderij. Al met al was het wel de moeite waard!Om 11:15 vond Sarge dat het tijd werd te vertrekken.
Na ons afscheid van eenarmige Reg, die een Nederlandse (Groningen) vriendin heeft waarmee hij een drie maanden oud dochtertje heeft (Noa), gingen we op weg naar Gisborne. Onze eerste stop was in 'Tologa Bay'. Hier is een 600 meter lange pier die in vroegere tijden gebruikt werd om vee in vrachtschepen te laden. Het beton was zodanig aangetast dat er maximaal 10 personen per 10 meter pier opmochten. Het ding was inderdaad zichtbaar aangetast.
Onze volgende stop was in Whangarai waar de film 'Whale Rider' is opgenomen. We konden het dorp niet in omdat de bewoners hier behoorlijk van over hun toeren zouden raken. In het dorp bevind zich een mega-grote Waka (kano) welke een geschenk was van de filmmaatschappij.Rond een uur of drie zijn we aangekomen in ons hostal (Surf Chalet) in Gisborne.
Omdat we een double room hadden kregen we een hele mooie (de mooiste tot nu toe) kamer. Deze had een eigen keuken, wc, douche en dakterras (op z'n backpackers, zeg maar). Omdat het hostal heeeeeel ver (9 KM) uit het centrum van Gisborne lag, heeft Sarge ons met de bus naar de supermarkt gebracht. We konden barbeknoeien dus we hebben een heerlijke T-Bone met salade gekocht.
Dag 20: East Cape, Taupo - 18 maart 2004
Om 10:00 uur zijn we richting Taupo vertrokken. Anna Knollema, een Nederlands meisje dat met ons meereisde, bleef nog enkele dagen in Gisborne om te leren surfen.We zijn eerst nog even naar een herdenkingsplaats aan Lady Di geweest op een berg bij Gisborne. Hier hadden wij een prachtig uitzicht over de Pacific Ocean en over de stad Gisborne. Daarna werd het behoorlijk eentonig.
Sarge wilde duidelijk graag naar huis en zo reed (scheurde) hij dan ook. In Wairora zijn we gestopt om te lunchen. Dat gaf ons de mogelijkheid wat zaken te regelen (hostal Wellington, overtocht naar Picton, adaptor voor fototoestel).Rond 14:30 uur kwamen we aan in Napier. Dit is de 'art deco capital of the world'.
Op 3 februari 1931 werd Hawke's bay getroffen door een zware aardbeving. Vrijwel alle gebouwen in Napier stortten in en het commerciele hart van de stad werd door een brand verwoest. Meer dan 250 mensen kwamen om. Maar Napier herstelde zich en bleek 40 vierkante KM groter te zijn geworden doordat het stuk waar nu de havenwijk Ahuriri is, door de aarbeving boven water was getild.
Napier heeft nu de hoogste concentratie 'Art Deco' gebouwen ter wereld.Nadat we afscheid hebben genomen van Thamara zijn we doorgereden naar Taupo. Vlak voordat we Taupo binnenreden heeft Sarge nog het liedje 'Anchor Me' van de 'Mutton Birds' gespeeld. Dit liedje is absoluut irritant maar blijft verschrikkelijk goed in het geheugen zitten. We hebben besloten deze CD maar te gaan kopen als herinnering aan 'The Great East Escape'.
Dag 21: Wellington - 19 maart 2004
Om 8:00 uur werden we door Donna van Magic opgehaald. Een Noors stel (Charlotte en Rune) dat we gisteren ook al gesproken hadden zaten ook in de bus. We gaan op weg naar Wellington. We zaten amper of Tantjana kwam naast ons zitten. Ze was zo blij weer eens Nederlands te kunnen spreken. Wel een beetje vreemd gezien wij overal wel Nederlanders hebben ontmoet.
Toen we het gastenboek (in de bus) tekende zagen we dat Esther en Ralf (en Irene) ook in deze bus gezeten hebben. Ralf had ons al verteld dat hij een t-shirt en een rugzak had gekregen omdat hij een bus had gerepareerd in de 'Bay of Islands'. Toen hadden we de link natuurlijk snel gelegd.Wij zijn onderweg gestopt om een foto te nemen van 'Mount Ngaunouri'.
Later in een dorpje gestopt om een broodje kroket bij een Nederlands restaurant te eten. Nog wat later een zijn we bij een tweedehands winkel gestopt om een zo belachelijk mogelijk t-shirt te kopen. We zouden namelijk 's avonds met z'n allen gaan stappen. Donna had ook nog een spelletje in petto.
Je moest drie briefjes schrijven waarop: 1) je naam; 2) een wapen en 3) een plaats. Deze briefjes gingen elk in een zakje. Daarna moest je uit elk zakje een briefje trekken. Guido moest Donna vermoorden met een wortel onder het tapijt. Astrid had moest Stefan staande op een stoel met een rietje vermoorden. We wisten niet wie wie was dus een gesprekje met om iedereen te leren kennen was noodzakelijk
Onderweg was er een politie-controle. Om dat de avond van tevoren haar rugzak met daarin haar rijbewijs was gestolen reed Donna gewoon door. Tot overmaat van ramp sloeg er een steen tegen de zijkant van de bus waardoor het raam aan diggelen ging. Guido, Stefan en Peter hebben daarop het raam helemaal uit de bus geslagen waardoor het mogelijk werd naar het volgende dorp (Foxton) te rijden.
In afwachting van een nieuwe bus zijn we bij een locaal winkeltje wat bekertjes gaan bietsen en hebben we op het bijbehorende terras een (eigen) wijntje zitten drinken. De nieuwe bus was er in 'no time'. Nog snel de rugzakken overladen en we konden onze reis weer voortzetten.Voor Wellington reed Donna over een weightstation. Hier wordt gecontroleerd hoe zwaar de bus is, hoeveel passagiers er zijn, rijbewijs, etc.
Donna reed gewoon door. Ze werd via de mobilofoon verzocht terug te keren. Aangezien ze geen rijbewijs had (immers gejat) heeft ze daar maar geen gehoor aan gegeven.Eenmaal in Wellington kwamen we Irene tegen. Met haar een borreltje in 'Bouquet Garni' gaan halen. Ze moest om 19:00 uur terug zijn omdat ze een afscheidsdinnertje had met drie andere meiden waarmee ze tot nog toe gereisd had.
Dag 22: Wellington - 20 maart 2004
De prijs qualiteitsverhouding van ons YHA hostal in Wellington is niet bijzonder gunstig. Ondanks onze 50% korting betalen wij nog steed NZ$40,- per nacht. Hiervoor krijg je 's avonds live muziek van het restaurant direct achter de slaapkamer en is de bouwvakkers 'wake up' service vanaf 7:00 uur 's ochtends bijzonder effectief.
Omdat de bouwvakkers er om 8:00 uur weer mee ophielden konden we gelukkig nog even verder slapen. Waarschijnlijk lagen we wat slaap achter want we hebben tot 12:00 uur in bed gelegen.We hebben een bij de bakker gebrunched. Omdat de serveerster een vergissing maakte kregen wij een broodje extra (erg aardige reactie van de serveerster: SURPISE!).
Vervolgens zijn we naar het 'Te Papa' museum (nationaal museum van Nieuw Zeeland) gegaan. Daar hebben we even naar een concert van Elena gekeken. Daarna hebben we nog anderhalf uur door het museum gedwaald. Aangezien het zulk mooi weer was hebben we besloten de stad in te gaan. Hier hebben we de CD van de 'Mutton Birds' gekocht met het liedje 'Anchor Me' waarmee we tijdens onze East Cape trip door Sarge ziekgemaakt werden.
Eenmaal in de stad zijn we, na een kopje koffie, met de kabelbaan omhoog gegaan. In 1902 werd het kabelspoor op stroomkracht geopend om de nieuwe wijken op de hellingen van Wellington met de benedenstad te verbinden. Na heerlijk in het zonnetje van het uitzicht te hebben genoten zijn we te voet weer naar beneden gelopen.
Nadat we bij 'Bouquet Garni' een wijntje hebben gedronken hebben we een internet-cafe bezocht om jullie op de hoogte te houden. Daarna zijn we teruggegaan om er te eten. Aangezien we vandaag 2 jaar en 11 maanden bij elkaar zijn hebben we besloten dit met een luxe dinnertje te vieren. De chefkok van 'Bouquet Garni' heeft ons met zijn vijf-gangen verrassingsmenu niet teleurgesteld. We hebben heerlijk gegeten.
