Dag 23: Nelson - 21 maart 2004
In Nieuw-Zeeland is vandaag de herfst officieel begonnen. Vanacht is derhalve de klok een uur teruggezet zodat het tijdsverschil met Nederland nu nog maar 11 uur bedraagt. Dat de herfst begonnen is kun je heel goed zien aan de roodgele kleur van de bladeren en de eikels die op de grond liggen. Om 8:10 uur werden we door de bus opgehaald en naar de haven van Wellington gebracht.
Om 9:30 uur vertrok de ferry (Arahura) naar Picton. Alhoewel het behoorlijk koud was, in Cook Strait waait het namelijk altijd erg hard, hebben we boven op het deck van de Arahura gezeten. Voor NZ$10,- hadden we de beschikking over een electronisch guide die ons van heel veel informatie voorzag betreffende de reis, de uitzichtpunten en de geschiedenins van Cook Strait. Onderweg werden we begeleid door dolfijnen (eigenlijk meer dolfijnen gezien dan op de 'Swim with the dolfins cruise').
Om 12:45 uur kwamen we aan in Picton. Hier moesten we net zoals op een luchthaven onze bagage van een lopende band halen. De bus van Magic stond al weer klaar om ons naar Nelson te brengen. In Nelson stond Irene ons op te wachten. Gelukkig waren we nog net op tijd om de excursie naar 'Abel Tasman' te boeken. Om 16:00 uur gaat hier namelijk alles dicht en het was al 15:55 uur.
In het hostal (Paradiso) aangekomen bleek dat Donna geen double room voor ons had geboekt. Sterker nog, we lagen allebei op een aparte dorm. De eigenaaresse toonde zich echter begripvol en bood ons een motelkamer aan voor NZ$79,- in plaats van NZ$135,-. Voor morgen was er nog wel een tweepersoons kamer vrij.
De motelkamer was erg luxe. Voorzien van bubbelbad, eigen keuken, magnetron, grootbeeld TV, CD/Radio, fohn, strijkijzer en airco. Bovendien kregen we een pakje melk en lagen er koekjes en chocolaatjes klaar. Echt een standaard backbackers onderkomen. Bij het zwembad kwamen we Rune en Charlotte weer tegen.
Charlotte is met ons naar de supermarkt gelopen. Gelukkig maar want wij wisten niet waar deze lag. 's Avonds hadden we een 'kiwi-trip' reunie. We hebben met z'n allen bij het zwembad zitten borrelen. Na de BBQ wilden ze allemaal onze kamer zien want ze geloofden niet dat wij zo'n luxe kamer hadden. Hier hebben we tot 11:30 uur op het bed zitten kletsen met de Nieuw Zeelandse 'Idols' op de achtergrond. Het was een erg gezellige avond.
Dag 24: Abel Tasman - 22 maart 2004
Marlies stond om 7:55 uur voor de deur met een pak melk die ze overhad. Om 8:00 uur stond Irene min of meer in paniek voor de deur met de mededeling dat we de bus die ons naar 'Abel Tasman' zou brengen gemist hadden. Volgens ons ticket zouden we om 8:30 uur worden opgehaald bij Paradiso maar dat bleek een foutje te zijn. Het moest 7:50 uur zijn.
We konden nog wel mee, maar dan moesten wij om 8:30 uur bij het informatie-centrum zijn. Dit was 20 minuten lopen vanaf ons hostal en wij moesten nog al onze spullen pakken aangezien we naar een andere kamer moesten. Vraag niet hoe, maar we waren op tijd en kregen zelfs nog als excuus een kopke koffie aangeboden.
We hadden een mooi plekje vooraan in de bus maar toen werden we overgezet naar een 60 plus bus. Achteraf alleen maar leuk want met die oudjes uit Australie hebben we ons suf gelachen. We hadden om 10:00 uur met de bood vanuit Kaiteriteri moeten vertrekken maar dat werd 10:15 uur. We hebben lekker boven op het dek van de prachtig stralende zon genoten.
We konden niet op een stoel zitten omdat die allemaal bezet waren door een klasje schoolkinderen. Zelfs een meneer met een baby op de arm was niet voldoende reden voor de begeidende ouders hun kinderen te sommeren plaats te maken. Om 11:30 uur kwamen we aan in 'Torrent Bay'. Hier begon onze wandeling door het 'Abel Tasman' park met zijn prachtige regenwouden, hagelwitte zandstranden en romantische baaitjes.
Na een tijdje te hebben gelopen was het tijd voor de lunch. Daarvoor hebben een d-tour gemaakt naar 'Falls River Bay' waar we bovendien nog gezwommen hebben. Na ongeveer 20 minuten zijn we weer terug gegaan om onze route te vervolgen. Uiteindelijk hebben we ons nog verschrikkelijk moeten inspannen om op tijd (15:45 uur) bij 'Onetahuti Bay' te komen. Uiteindelijk waren we 15 minuten te vroeg zodat we nog even konden bijkomen van al dat haasten.
We zijn met de (overdekte) boot naar 'Tonga Island' gevaren om baby zeehondjes te bekijken. Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar Kaiteriteri waar we om 18:00 uur weer door de bus werden opgehaald. Deze heeft ons afgezet in het centrum van Nelson waar we samen met Irene in een sportsbar wat hebben gegeten. We waren zo moe dat we ons door een taxi naar ons hostal hebben laten brengen. We zijn moe maar voldaan gaan slapen.
Dag 25: Greymouth - 23 maart 2004
Om 8:00 uur werden we door Rob opgehaald bij ons hostal. We zijn 15 minuten in Westport gestopt om iets te eten en te drinken. Omdat het nu nog mooi weer was en er regen was voorspeld wilde de Chauffeur vaart maken om bij de 'Pancake Rocks' te komen. We zijn bij 'Cape Foulwind' gestopt om naar de baby zeehonden te gaan kijken. Daarna zijn we doorgereden naar de 'Pancake Rocks'.
Onderweg hadden we regen maar toen we uitstapten scheen de zon weer volop. Tot onze grote verassing kwamen we 'Plien en Bianca' bij de Pancakes tegen. De 'Pancake Rocks' bieden een erg mooi schouwspel van een mooie omgeving en het geweld van de zee. Natuurlijk was er een restaurant waar je pannekoeken kunt eten. Toen wij onze pannekoeken voorgeschoteld kregen vond onze meer dan irritante chauffeur het nodig om de bus te starten als teken dat hij verder wilde.
Om 16:00 uur kwamen we aan in Greymouth waar we bij YHA een driepersoons dorm hadden die we geheel hadden afgehuurd voor NZ$36,-. Omdat we toch een bed overhadden heeft Irene bij ons op de kamer geslapen. Greymouth deed ons een beetje denken aan Staphorst. Iedere vrouw loopt er in een hele lange rok uit het jaar nul. Bovendien is er in het centrum een mannen- en een vrouwenhuis.
Om 18:00 uur zijn we naar Monteith's brouwerij gegaan waar we een rondleiding kregen. Daarna konden we een half uur bier proeven. Ze boden zes verschillende soorten bier en wanneer je ze allemaal geproeft had kon je verder gaan met jouw favoriete biertje Vervolgens werden we naar de kroeg gebracht waar er voor ons een BBQ met een grote pint gereed stond. Dit alles voor maar NZ$18,-.
Omdat er voor die prijs echter alleen maar worstjes op het menu stonden hebben we 'm voor NZ$7,- extra 'geupgradet' naar een T-Bone. Omdat we erg dronken waren en daardoor de ons hostal niet meer konden vinden hebben we een taxi genomen. Ons hostal bleek 2 straten verder Irene lag in het volle licht te slapen. We hebben geprobeert erg stil te zijn toen we naar bed gingen.
Dag 26: Franz Josef - 24 maart 2004
Om 8:00 uur zou onze meer dan Irritante buschauffeur ons weer op komen halen. Hij kwam om 8:10 uur. De stops onderweg waren gewoon een beetje tijdverdrijf. Volgens ons ving Rob hier behoorlijk wat provisie en was dat de reden waarom er gestopt werd.
Om 13:00 uur zijn we in Franz Josef aangekomen. Hier hebben we (overigens zonder de door Explore New Zealand beloofde korting onze heli-hike (NZ$230,- p.p.) geboekt. Na te hebben ingechecked in ons YHA hostal zijn we snel weer terug gegaan voor de heli-hike.
We moesten namelijk ons om 13:45 uur weer melden. Vanwege het slechte weer heeft de laatste heli-hike tien dagen geleden plaatsgevonden. Je moet dus erg mazzel hebben met het weer. Hier kregen andere schoenen aan en instructies voor de trip. Bovendien moesten we een document ondertekenen waarbij wij de maatschappij vrijwaarden van vervolging bij eventuele schade.
Irene, Astrid en Guido hebben voor de piloot 'Ik heb een toe-toe-toeter op mijn waterscooter' gezongen. In ons team zaten een aantal Vietnamesen die ons vroegen dit nog een keertje te zingen zodat ze dit op video konden opnemen. Yuki (de enige Japanse in ons team) zong op een gegeven moment zelfs mee
Het uitzicht in de helicopter was spectaculair. De scenic- flight duurde alles bij elkaar maar 10 minuten. Jammer want het was werkelijk fenominaal om de gletsjer zo vanuit de lucht te kunnen bekijken. De heli landde op het ijs waar onze gids 'Eddie' ons al stond op te wachten. Hij instrueerde ons hoe we onze spikes moesten onderbinden en gaf ons allemaal een beitel. Toen begon de twee uur durende hike over de gletsjer.
We zijn door gaten en spleten gekropen en hebben onderweg erg genoten van het uitzicht. Op een gegeven moment gingen we door een ijsgrot waar heel veel water in stond. Astrid liep achter Guido en toen deze uitgleed en met zijn voet in het water kwam schrok ze zo dat ze uitgleed en ongeveer met haar hele been in het water terechtkwam. Daarbij stootte zij haar oor pijnlijk tegen een ijsschots.
Al met al viel de schade mee, ze had een schaafwondje aan het oor. We zijn weer vrolijk verder gaan hiken. Om 17:00 uur kwam de heli ons weer op halen om ons naar het dorp terug te vliegen. Als afsluiting hebben we met z'n drieen nog wat gedronken en toen zijn we teruggegaan naar het hostal waar we een saunatje gepakt hebben.
We zijn bij 'Beeches' uit eten geweest. Irene liet het afweten want zij was erg moe. Wij waren ook erg moe. Om 21:00 uur zijn we gaan slapen. Het was een prachtige dag.
Dag 27: Franz Josef - 25 maart 2004
Vandaag hebben we tot een uur of 9:00 liggen slapen. Na wat te hebben ontbeten wilden we wat gaan internetten omdat we inmiddels meer dan een week achter lagen. In een advertentie hadden we een internet bus gezien die 'fast en reliable' zou zijn. Toen we wat fototjes zaten te uploaden werd ons op een niet zo vriendelijke wijze verzocht de tent te verlaten.
Omdat wij ongeveer 45 minuten waren bezig geweest met foto's bewerken die we wilden gaan uploaden wilden wij die tijd niet betalen. Toen begon de eigenaresse te tieren en heeft ons weggestuurd. Bij de locale VVV kon je ook internetten en nadat wij duidelijk hadden aangegeven dat we foto's wilden uploaden (dat was geen enkel probleem) zijn we aan de slag gegaan.
Op een gegeven moment stopte de Magic Bus en zagen we vanaf ons plekje achter de computer Monique en Marlies (Plien & Bianca) uitstappen. Zij wilden morgen de gletsjer gaan beklimmen. We hebben deze dag weinig ondernomen. We hebben 's middags een wijntje gedronken. Daarna even naar de sauna in ons hostal. Wat pasta gekookt en toen gaan slapen. Lekker zo'n niks dag!
Dag 28: Makaroa - 26 maart 2004
We kwamen Irene 's ochtends in ons hostal (YHA) tegen. Ze was 's avonds nog wat gaan borrelen en ze had onze nieuwe chauffeur (Kevin) al ontmoet. Goed nieuws gaat snel want deze had al van ons gehoord. Wij gaan bij Magic door het leven als 'the Dutch couple' . Irene had hem gerust gesteld dat het wel mee viel met ons als hij gewoon onze vragen zou beantwoorden en een beetje behoorlijke muziek zou draaien.
Toen we in de bus stapten stelden wij ons voor als 'you know us!'. Irene stapte na een half uurtje weer uit bij 'Fox Glacier'. Bij 'Lake Matheson' hebben we (in de regen) een wandeling naar het spiegelmeer gemaakt. Bij mooi weer schijnt het hier fantastisch mooi te zijn omdat er de bergen in het meer weerspiegelen. Het was helaas zo bewolkt en mistig dat wij niet eens een berg konden zien.
We hebben tijdens onze koffiebreak een postkaart gekocht waarop de omgeving te zien is bij zonnig weer. Omdat de bus van Kevin net een paar nieuwe elektrische 'features' had gekregen wist Kevin niet hoe de verwarming werkte. Omdat hij de airco uit had geschakeld (het was koud) waren onderweg alle ramen beslagen. Erg jammer want we reden door een prachtige omgeving.
Na ons bezoek aan de 'Thunder creek falls' nam Kevin een 'executive descision'. Hij heeft ondanks de koude de airco aangezet waardoor wij weer naar buiten konden kijken. Dan maar een jas aan!
Rond 15:00 uur kwamen we aan in Makaroa. Eigenlijk is dit plaatsje niet meer dan een camping met vakantiehuisjes en wat touristische attrakties (vliegtuig, jetboat, etc).
Het was hier erg rustig en een mooie omgeving. We zijn wat gaan wandelen en hoorden overal (voor ons) bijzondere vogels. Dit was erg rustgevend. 's Avonds was er een BBQ. Kevin had zich duidelijk iets van Irene aangetrokken want hij vroeg ons of we de muziek wilden verzorgen Rond 10:00 uur zijn we gaan slapen.
Dag 29: Queenstown - 27 maart 2004
Vanochtend werden we met een glimlach wakker. De vogeltjes die we gisteren al hadden gehoord maakten ons vanochtend met hun vrolijke gezang wakker. Rond 9:00 uur zijn we weer op weg gegaan. Bij 'Lake Wanaka' en 'Lake Hawea' zijn we gestopt om wat foto's te maken.
Voordat we in Wanaka aankwamen hebben we een commerciele stop gemaakt bij 'Puzzle World'. Hier hebben we
onder het genot van een kopje koffie in de zon gezeten en wat broodkruimels aan de musjes gevoerd. In Wanaka zijn we nog even gestopt. Omdat het regende zijn we naar de supermarkt gegaan om ons avondeten te kopen.
Vervolgens op weg naar Queenstown. De spanning in de bus was voelbaar. Er hadden zich zeven mensen aangemeld voor de A.J. Hacket bungyjump van 43 meter. Voor alle duidelijkheid: wij horen niet bij deze zeven! Helaas was het behoorlijk koud en nat. Bovendien viel e.e.a. behoorlijk tegen omdat het hele gebeuren niet veel meer dan een kermisattraktie bleek te zijn.
De ingang naar de 'Kawarau Suspension Bridge' werd gevormd door een gebouw waar binnen alles live via flatscreens te volgen was. Je kon er souveniers, kleding etc kopen. De mensen die sprongen werden bijna fabrieksmatig aan de lopende band 'afgewerkt'. Terwijl de ene sprong werd de andere al weer aangebonden.
Al met al duurt zo'n jump ongeveer drie seconden maar je bent wel NZ$130,- lichter. Natuurlijk wil je ook de foto's en de video maar dan ben je nog een keertje NZ$80,- kwijt. Je krijgt dan wel een t-shirt dat je alleen maar krijgt als je gesprongen hebt. Al met al: geweldig(e business)!
Wij hebben in de regen foto's staan maken van al onze medepassagiers. Na ongeveer twee uur zijn we doorgegaan naar Queenstown. Daar kwamen rond 16:00 uur in ons hostal (Mac Fees) aan. Dit hostal was ons via ons vorige YHA hostal aangeraden omdat het YHA in Queenstown was volgeboekt. Mac Fees is een YHA associate.
Helaas was het vanwege de zeer slechte keuken (bijna geen pannen en glazen) een tegenvaller. Rond 20:00 uur zijn we nog even wat gaan drinken bij 'Red Rock'. Alle bungy jumpers zouden daar nog een afzakker gaan nemen, dus dat leek ons wel gezellig. We zijn tegen elven gaan slapen.
Dag 30: Dunedin - 28 maart 2004
Om 7:50 uur werden we door de 'Bottom Bus' opgehaald. Dit was weer zo'n klein busje als bij de 'East Cape'. David zat ook in de bus. We komen David regelmatig tegen. Voor het eerst in Paihia. De chauffeur (Andy) kwam vriendelijk over. We hebben diverse (foto)stops (fruitstalletje, water dam, etc) gemaakt. Tijdens onze koffiebreak hebben we vanwege David een Nieuw Zeelandse lekkernij ontdekt. MEATPIE. Heerlijk
Om 13:00 uur waren we in Dunedin. Na te hebben ingechecked bij het YHA zijn we gelijk op stap gegaan want we wilden naar de Cadburry chocolade fabriek . De rondleiding begon pas om 14:30 uur (het was 14:05 uur) zodat we nog even tijd hadden om naar het station van Dunedin te gaan. Dit is schijnbaar het meest gefotografeerde gebouw van NZ. Het ziet er (volgens Andy) een beetje uit als een 'Hans en Grietje' gebouw.
Het was inderdaad mooi maar supermooi. Op zondag is de rondleiding in de chocolade fabriek korter dan normaal. De prijs was daardoor NZ$8,- in plaats van NZ$14,-. Voordat de tour begon kregen we een zakje met chocola. Op zich stelde de rondleiding niet veel voor maar het was leuk om gezien te hebben. De chocola smaakt hier echter wel anders dan in Europa.
Om 15:45 uur moesten we bij het infocentrum zijn omdat we hier door Andy zouden worden opgehaald om naar de Albatrossen, Pinguins en Sealions te gaan. Na een slingerweggetje kwamen we aan op een grote parkeerplaats aan zee. Toen de deur van de bus openging merkten we pas hoe hard het stormde. Dit gecombineerd met heel veel regen maakte het erg spectaculair.
Natuurlijk was er geen Albatros te bekennen. Na even bij het infocentrum te zijn bijgekomen gingen we op weg naar de Sea Lions en Yellow Eyed Pinguins. Hier kregen we een regenjas uitgereikt. Met sixwheeldrive golfkarretjes scheurden we de berg af richting de Sea Lions. In dit natuurreservaat zijn er fasciliteiten aangelegd waardoor je erg dichtbij kunt komen. Er zat er eentje nog geen meter ver weg te poseren.
Omdat je de beesten niet mocht storen was het niet toegestaan om te flitsen. Helaas waren er een aantal personen in onze groep die niet begrepen hoe zo'n fototoestel werkt Vervolgens weer verder gescheurd richting pinguins. De Yellow Eyed Pinguin is ZEER zeldzaam. Er zijn er nog maar een paar honderd van over. In deze omgeving zaten een twintigtal koppeltjes.
Helaas hadden ze er vandaag niet zo veel zin in en konden we met verrekijker net een paar witte stipjes zien zitten. Op de terugweg konden we met z'n allen boodschappen doen. Vervolgens werden we bij ons hostal afgezet. Na te hebben gekookt en gegeten wilden we nog wat TV gaan kijken. Omdat de TV-room propvol zat met stinkende mensen zijn we maar vroeg gaan slapen.
Dag 31: Riverton - 29 maart 2004
Vandaag gaan we Catlins ontdekken. Andy kwam ons om 8:00 uur ophalen bij ons YHA hostal om naar 'Nugget Point' te gaan. Het zonnetje scheen vollop. Tijdens onze koffiestop merkten we dat er nog een Nederlandse in de bus zat. Dit bleek Paula te zijn, een vriendinnetje van Esther . Helaas hebben we Esther tot nu toe nog niet ontmoet. Vervolgens zijn we doorgereden naar 'Nugget Point' waar we na 15 minuten wandelen bij de oudste vuurtoren van Nieuw Zeeland (1869) van het prachtige uitzicht genoten.
Vanaf hier kon je aan het strand de zeehondjes in het zonnetje zien zitten. Dit was wel een grappig gezicht: 'zeehondjes onder de palmbomen'. Omdat we onderweg heel veel stops maakten en natuurlijk niet hebben opgeschreven waar we gestopt zijn, weten we niet meer waar we zeeleeuwen op het strand hebben gezien. Omdat ze op het zand een snelheid van 25 kilometer per uur kunnen halen en de mannetjes zo'n 600 KG kunnen wegen moesten we op 20 meter afstand blijven.
Er lagen 5 zeeleeuwen te knorren op het strand. Af en toe keek er eentje op om te zien of er nog wat spannends gebeurde. Aangezien wij niet spannend genoeg voor hem waren ging hij na een paar seconden weer rustig door met relaxen. Een andere zeeleeuw schepte met z'n vin zand over zichzelf. Al met al een leuk gezicht.
Toen we van het strand (waar we niet meer weten waar dat was verder af liepen richting bus, viel ons een huisje op met een magnetron als brievenbus. Recylcling ten top Even verderop stond er een huis met een schutting waar heel veel schoenen aan gebonden zaten. We hebben dit onderweg heel vaak gezien maar weten nog steeds niet waar dat nou voor dient. Andy had ook weer een of ander bullshit antwoord.
De volgende stop was bij Purakaunui Falls. Het was weer even een leuke onderbreking van de rit maar echt spectaculair was het niet te noemen.
Onze volgende stop was mooier. Ook hier weten we niet meer hoe het heette maar het was wel heel erg mooi. Eerst gingen we wandelen door een prachtig bos met heel veel vogeltjes. Vervolgens kwamen we op een strand met heel veel zeewier. Gelukkig scheen het zonnetje nog vollop dus dat was dubbel genieten. Toen we terugliepen vonden we een dode pinguin.
Andy was zichtbaar aangeslagen en wij waren ook niet blij met onze vondst. De pinguin is zeer zeldzaam en daarom een beschermde diersoort. Om te voorkomen dat touristen het diertje als souvenier mee zouden nemen heeft is Andy het beestje gaan afgeven bij de plaatselijke dierenbescherming. Deze gingen de pinguin invriezen en opsturen naar de landelijke dierenbescherming om zo de doodsoorzaak te kunnen achterhalen.
Op weg naar naar Curio Bay werden opgehouden door een kudde schapen. Gelukkig waren het er niet zo veel zodat we weer snel verder konden. Op Curio Bay liggen 180 miljoen jaar oude fossielen van bomen. Omdat deze door lava zijn overstroomd zijn ze niet verbrand maar verkoold en daarna versteend. Je kunt hele boomstammen versteend terugvinden. Dit was erg indrukwekkend.
Na nog een stop op een strandje (purpose bay) waar je met een beetje mazzel Hector Dolfijnen kunt zien (wij hadden geen mazzel ) zijn we in Invercargill boodschappen gaan doen. Invercargill staat bekend als de lelijkste stad van Nieuw Zeeland. We hebben ze nog niet allemaal gezien maar we geloven het gelijk. Rond 19:30 uur kwamen we aan in 'Globe Backpackers' te riverton. Hier hebben we superlekkere pizza gegeten ad NZ$9,-. Na nog wat te hebben geborreld zijn we op onze mooie kamer gaan slapen.
Dag 32: Te Anau - 30 maart 2004
Het bed in Globe Backpackers sliep heerlijk. We zijn om 8:00 uur weer opgestaan want Andy wilde om 8:50 uur (vreemde tijd) vertrekken richting Te Anau. Onze eerste stop was bij Colac Bay. We zijn hier gestopt bij een rij bomen die aan een kant helemaal kaal zijn. Dit komt doordat de wind vanaf de zee voortdurend een zilte lucht aanvoert zodat de boom aan een kant helemaal afsterft.
Wij waren de enigen in de bus die uitstapten om een foto te maken. De rest had het wel gezien want het miezerde een klein beetje. Andy wilde even de grapjas uithangen en reed weg, de hoek om. Wij hadden wel door dat hij een rondje ging maken en liepen derhalve de andere richting uit waar hij inderdaad alweer kwam aanrijden.
Onze 'koffiebreak' was bij een klein winkeltje aan de hoofdweg. Buiten stond een kooi met een mooie witte papagaai. Hier was Guido wel een tijdje zoet mee. Na het beestje eerst heel voorzichtig te hebben aangehaald bleek dat de papagaai wel wat behoefte had aan aandacht. Uiteindelijk hing het beestje helemaal op zijn kop en drukte zijn lijfje tegen de tralies van de kooi zodat Guido hem eens even heerlijk kon aanhalen. Eigenlijk was het een trieste aanblik.
Vervolgens zijn we bij de 'Clifton Suspension Bridge' gestopt. Vanaf hier hebben we een korte wandeling gemaakt (over de brug). Andy stond ons aan de overkant alweer op te wachten. Inmiddels had het opgehouden te miezeren en kwam het zonnetje alweer lekker tevoorschijn. De volgende stop was volgens Andy het mooiste plekje tijdens de (zijn) tocht, Lake Manapouri. Het was hier inderdaad erg mooi en erg rustgevend. Hier hebben we een wandeling langs het meer gemaakt.
Andy stond ons even later weer op te wachten. Daar hebben we nog een half uurtje van de zon en de 'sandflies' genoten. Daarna richting Te Anau. Andy speelde als afscheid nog een keer het liedje 'Anchor Me' van de 'Mutton Birds' Andy hield ueberhaubt wel van tradities. Iedere keer als hij iets ging vertellen hield hij een klein speelgoed leeuwtje voor de microfoon. Deze liet hij dan grommen zodat de mensen in de bus wisten dat ze moesten gaan opletten. Wij zongen dan 'In the jungle, the mighty jungle'. Daar kon Andy de humor wel van inzien.
Het plaatsje Te Anau ligt aan Lake Te Anau. Dit is na Lake Taupo het grootste meer van Nieuw Zeeland. Te Anau telt 1785 inwoners. De eerste nacht sliepen we in Te Anau Backpackers. Prima kamer maar de ramen waren wel redelijk gammel. We zijn nog wat de buurt gaan verkennen want Te Anau is een prachtig dorpje.
We hebben gelijk 'Doubtfull Sound' geboekt voor morgen en omdat we hier nog een aantal dagen willen blijven hebben we vanwege de reeds bekende korting gelijk de resterende dagen bij het YHA geboekt. Bovendien zijn we even bij de supermarkt langsgegaan. Later zijn we nog naar het vogelpark gegaan. Hier zitten allerlei vogels die om de een of andere reden opvang nodig hebben.
De beestjes zijn dermate aan mensen gewent dat ze gewoon naar je toe komen als je bij de kooi ging staan. Er zitten werkelijk prachtige vogels tussen zoals de Pukeko, NZ Pigeon, Tui, Kea, Kakapo en de Bellbird. 's Avonds in ons hostal de t-bone steak gegeten die we 's middags gekocht hadden. Er zat nog een chinees te eten die kapot moe was. Erg gezellig was het er in ieder geval niet dus zijn we vroeg (22:00 uur) gaan slapen.
Dag 33: Doubtfull Sound - 31 maart 2004
omdat we pas om 11:45 zouden worden opgehaald om naar Doubtfull sound te gaan konden we lekker uitslapen. Nou ja, 'lekker'. Het matras in Te Anau backpackers was al net zo gammel en versleten als de ramen. We werden met spierpijn wakker We hebben onze rugzakken bij de YHA neergezet en zijn daarna 'meat pie' gaan eten bij 'Pop Inn'. Toen weer richting Te Anau Backpackers want daar zouden we worden opgehaald door 'Real Journeys'.
Het busje stond er inderdaad om 11:45 klaar met onze vrouwelijke chauffeur. Ze mompelde wat over weinig benzine. Al ongeveer 10 minuten onderweg ging haar telefoon. Of ze nog even terug wilde komen om nog twee passagiers mee te nemen. Daar maakte ze dankbaar gebruik van want in plaats van eerst de twee passagiers op te halen ging ze eerst tanken. Omdat we redelijk aan de late kant waren konden we gelijk op de boot toen we aankwamen bij Lake Manapouri.
Dit was natuurlijk nog niet de boot waarop we onze cruise zouden gaan maken want die ligt immers in Doubtfull Sound. Deze boot bracht ons in ongeveer een uur varen naar de andere kant van Lake Manapouri. Daar was een klein museum ingericht waar wat over de energie centrale vertelde en iets over de geplande maar vereidelde ophoging met zes meter van Lake Manapouri.
Vanaf hier gingen we met de bus verder over Nieuw Zeelands duurste weg. De 'Wilmot Pass'. Deze weg is indertijd aangelegd om de werkers en het materiaal te vervoeren die nodig waren voor de aanleg van de energie centrale. Deze laatste is overigens aangelegd vanwege de alluminium verwerking in Nieuw Zeeland. Vanaf het hoogste punt kon je Doubtfull Sound zien liggen. Het was werkelijk een fenomenaal uitzicht. Niet in de laatste plaats omdat we prachtig weer hadden.
Het personeel stond al klaar om ons te verwelkomen op de 'Fjordland Navigator'. In het restaurant van de boot werd ons uitleg gegeven over wat ons allemaal stond te wachten. Daarna onze spullen weggebracht. Wij hadden een 4-persoons hut en deze lag natuurlijk helemaal onderin de boot. Ja deze cruise konden we nog betalen maar een 2- persoonshut vonden we toch een beetje belachelijk veel geld. Dan maar onderin de boot, daar schommelt het ook het minst dus dat scheelt!
In onze hut stonden twee stapelbedden. We hebben snel de bovenste bedden ingepikt want dan kon je nog een beetje uit het raampje kijken. Er was ons verzocht om nadat we onze hutten hadden geinspecteerd ons weer te verzamelen in het restaurant. Hier stonden lekkere muffins klaar met koffie en thee. Ondertussen was de boot gaan varen. We hebben ons lekker een plekje boven op het dek gezocht. Ondanks het mooie weer was het toch behoorlijk koud dus we hebben onze fleece en ons regenjack (tegen de wind) maar aangetrokken.
Het uitzicht maakte echter alle ontbeeringen dragelijk. Wat is het hier prachtig Omdat de Fjordland Navigator het enige toeristische schip is dat hier mag varen krijg je werkelijk het gevoel dat je je in een ongerepte natuur bevind. 's Middags werden er activiteiten georganiseerd. Je kon kiezen of je wilde kanovaren of bootje varen of allebei. Wij kozen voor het bootje varen. We hadden in Bay of Islands immers al kano gevaren en we hebben ten slotte vakantie.
We zijn met Theresa (onze natuurgids) meegegaan. Ze heeft van alles verteld over de verschillende bomen en planten die we zoal tegen kwamen. Na ongeveer 45 minuten gingen we weer terug naar de boot. Daar hebben we een bakje koffie gedronken.
De zon was inmiddels onder gegaan en het werd behoorlijk koud. We kregen soep met overheerlijk brood. Rond 20:00 uur (er waren mensen die zich helemaal hadden opgetut) gingen we eten. We zaten aan tafel met een stel irritante Amerikanen, maar ondanks dat was het diner heerlijk. 4 verschillende soorten salades, 3 soorten vlees, groenten, toetjes, heerlijk.
Vervolgens konden we nog naar een slide-show gaan kijken. Hier vertelde Theresa allerlei wetenswaardigheden over Doubtfull Sound. Daarna nog een video film over een of andere Duitse Nerd die drie(!) jaar lang de dolfijnen in Doubtfull Sound heeft bestudeerd.
Uiteindelijk niet veel wijzer geworden (en Astrid inmiddels in slaap gevallen) zijn we nog wat op het dek gaan zitten genieten van de sterren en de bergen. Daarna zijn we naar onze kajuit gegaan waar onze hutgenoten al lagen te slapen. Het was inmiddels 23:00 uur.
Dag 34: Sirenes - 1 april 2004
Astrid werd vandaag om 6:15 uur wakker. In de ochtendschemering had ze een prachtig uitzicht over de bergen en de zee. Zijn we toch niet voor niet bovenin bij het raampje gaan liggen Ondank de relatief erg smalle bedjes hebben we heerlijk geslapen. We zijn gelijk opgestaan en het dek opgegaan omdat het anker om 6:30 uur zou worden opgehaald. Hier hebben we een tijdje naar staan kijken.
Theresa hield het knopje voor de motor die het anker uit het water tilde ingedrukt terwijl de kapitein met een slang de ketting schoonspuitte. Het was op dit punt 30 meter diep maar ze hadden 70 meter anker uitgelaten. Hierdoor bleef de Fjordland Navigator rustiger voor anker liggen.
Om 7:00 uur stond het zeer uitgebreide ontbijt klaar. De trip is alleen al vanwege het eten een echte aanrader. Het weer was vandaag iets minder. Wij lieten ons daardoor echter niet uit het veld slaan en zijn gewoon lekker op het dek gaan zitten en even bij de kapitein op de brug gaan kijken.
Op een gegeven moment zette meldde de kapitein via de intercom dat hij de motoren gedurende 10 minuten zou gaan uitschakelen. Hij verzocht iedereen om gedurende 10 minuten stilte in acht te houden zodat iedere passagier 'the sound of silence' zou kunnen horen. Die 10 minuten bleek voor een enkeling een onhaalbare zaak. Maar desondanks was dit wel een heel bijzondere en indrukwekkende ervaring.
Op een gegeven moment riep Theresa via de intercom om dat er 'bottlenose' dolfijnen gesignaleerd waren. Dit was een prachtig gezicht. Dit waren de dolfijnen die we gisteren op de video gezien hadden. Ze waren groter dan de dolfijnen die we in 'Bay of Islands' gezien hadden. Bovendien hadden ze een donkere rug. Ze zwommen met de boot mee en schuurden hun rug af en toe aan de Fjordland Navigator. Het bijzondere aan deze dolfijnen is dat ze in deels in zoet water en deels in zout water kunnen overleven.
Om 10:00 uur kwamen we weer aan in de haven waar de bus alweer klaar stond om ons over Nieuw Zeeland's duurste weg ('Wilmot Pass') terug te brengen naar Lake Manapouri. Daar lag een snelle Katamaran klaar om ons naar Manapouri terug te brengen. In Manapouri aangekomen moesten we even wachten op de bus naar Te Anau. Toen deze arriveerde zagen we Irene in de bus zitten. Een leuke verrassing want we hadden niet gedacht haar nog tegen te komen. Ze ging dezelfde cruise maken en ze slaapt ook in het YHA dus we komen haar morgen weer tegen.
Om 13:00 uur waren we weer in Te Anau. Inmiddels scheen het zonnetje weer en daarom zijn we daar lekker aan het water gaan liggen en in slaap gevallen. Omdat het op een gegeven moment wat kouder werd en we allebei zin hadden in een 'off day' zijn we terug in het hostal een paar videos gaan kijken. Eerst 'Bridget Jones' en daarna 'Whale Rider'.
Die laatste film wilden we, al vanaf het bezoek aan de locatie waar die film is opgenomen tijdens onze trip naar de 'East Cape', een keertje zien. Rond 19:00 uur wilden we gaan koken maar het was zo druk in de keuken dat we besloten om nu maar even een broodje te eten en wat later te gaan koken. Na de films zijn we gaan slapen.
Om 02:15 uur schrokken we wakker van de loeiende sirenes. Van die sirenes die in Nederland iedere eerste maandag van de maand om 12:00 uur worden getest. De sirenes stopten op een gegeven moment om na een tijdje weer te gaan loeien. Wij schrokken ons dus een hoedje en dachten 'wat is hier aan de hand?'. Wij naar de TV kamer om het journaal of de speciale uitzending te zien over de ramp die zich aan het voltrekken was. Niets van dit alles. Wij dus de politie gebeld maar deze was in gesprek.
Omdat wij ons inmiddels behoorlijk zorgen begonnen te maken hebben de '111' (de 112 van Nieuw Zeeland) gebeld. Hier werden we direct te woord gestaan. De politieagent wist ons uit te leggen dat het hier om een oproep voor de vrijwillige brandweer bleek te gaan. Als de sirene aan een stuk blijft loeien dan betreft het een burgeralarm. Je moet het maar weten.
Dag 35: Hartejagen en video's - 2 april 2004
Ondanks de sirenes hebben we lekker uitgeslapen. Deze keer hadden we gelukkig weer een lekker bed. Bovendien regende het dus we hadden geen haast om op te staan. We zijn na ons ontbijt in het dorp gaan internetten. We moesten jullie natuurlijk ook op de hoogte houden! Rond 14:00 uur waren we terug in ons hostal. Irene was inmiddels ook weer terug. Na wat te hebben zitten kletsen opperde Guido het idee om wat te gaan kaarten.
Irene en Maarten (een Nederlandse jongen die erbij was komen zitten) hadden hier ook wel oren naar, dus wij met z'n vieren de hele namiddag zitten hartejagen. Astrid kan een boer niet van een dame onderscheiden maar heeft weer gewonnen (beginnersgeluk) Wijntje/chippie erbij, erg gezellig! Ter ere van ons afscheid (we komen Irene nu echt niet meer tegen) zijn we met z'n allen gaan eten bij een lekker restaurantje om de hoek. Daar hebben we Venison (hert) gegeten.
Het vlees was erg lekker maar de groenten waren niet zo denderend. In de supermarkt nog een ijsje gekocht (hokey pokey) om dit voor de tv op te eten. Iemand had de video 'Ten things I hate about you' geleend (erg saai maar ja je moet wat). Een echte meidenfilm.
Dag 36: Kepler Track - 3 april 2004
Om 8:00 uur werden we wakker door het zonnetje dat ons stralend begroette. Tijdens ons ontbijt hebben we met Holger zitten kletsen. HIj wil zijn vriendin ten huwelijk gaan vragen. Omdat we vandaag wel weer zin hadden iets te ondernemen, besloten we een stuk van de 'Kepler Track' te gaan 'hiken'. Je zegt hier niet 'lopen' maar 'hiken' . Rond 10:00 uur zijn we vertrokken.
Vanaf ons hostal is het anderhalf uur lopen tot aan de Control Gates. Daarna begint de echte track pas. We liepen door een donker bos met heel veel vogels, varens en paddestoelen. Op een gegeven moment hadden we het wel gehad met al die bomen want we werden een beetje claustofobish dus zijn we weer omgekeerd. In totaal hebben we 6 uur (ongeveer 30 kilometer) 'gehiked'.
Toen we in Te Anau aankwamen stond er een man eentjes te voeren. Dit was een erg leuk gezicht. Wat een gekwekker. We moesten nog even naar de supermarkt. Vervolgens zijn we voor de tv gaan hangen om de fantastische film van Eminem (8 mile) te bekijken. Wat een vreselijke film! We hebben kip met groenten gegeten en zijn rond 22:30 uur met de nodige pijn in de gewrichten gaan slapen.
Dag 37: Milford Sound - 4 april 2004
Vandaag moesten we weer vroeg op. Op naar Milford Sound. We verlaten Te Anau. Helaas, want we hebben hier erg genoten van de rust. (we worden ouwe lullen ) Het is een prachtige route hiernaartoe en het is prachtig weer. Eigenlijk een beetje jammer want met regen heb je meer watervallen, en dat maakt 't spectaculair!
We hebben onderweg hÂí veel stops gemaakt, o.a. bij Mirror lakes (dit was eigenlijk een klein slootje) maar wel erg mooi. (We hadden van mensen die er al geweest waren gehoord dat de weg naar Milford Sound is mooier dan Milford Sound zelf. Na vandaag kunnen wij dit beamen.) Korte wandeling gemaakt bij een waterval. Er werd nog reclame opgenomen voor een automerk. Je kent het wel, slingerweg met mooie bergen op de achtergrond.
Om 12.15 uur aankomst in Milford we hadden gelijk zo iets van o,jee dit is toeristisch!? HÂí veel bussen en boten, en dan de te bedenken dat het nog niet eens een hoogtijdag was, dan komen er rond de 105 bussen! In het toilet kwamen we weer een paar nederlandse meiden, ze zaten op dezelfde boot dus hebben we kennis gemaakt en hebben we de boottrip samen gemaakt. Ze heetten Marielle en Sandra en ze zijn net een week onderweg. Wij oude rotten hebben hun nog wat tips gegeven.
Op de boot hebben we heerlijk in de zon gezeten op het dek. Gestopt bij het onderwater aquarium (erg gaaf). Eerst dacht ik (Astrid) nog dat het aan mij lag (zeebenen) maar het onderwater aquarium dreef gewoon op het water en dus alles bewoog. Je kon er 8 meter onder de waterspiegel kijken. Je zag er allerlei vissen en koralen. Omdat er hier ontzettend veel regen valt ligt er een drie meter dikke laag met zoet water bovenop het zoute water van de sound.
Deze scheiding is van vanuit het aquarium goed te zien. Eigenlijk is de naam aquarium niet correct. Je kijkt namelijk van binnenuit naar buiten. Lee was de ramen aan het schoonmaken dit moet iedere drie dagen gebeuren anders zie je niets meer. Er hing nog een zeester aan het raam. Na een half uurtje weer terug op de boot. Anderhalf uur gevaren, toch nog wat watervallen gezien en natuurlijk lekker in de zon gezeten.
Om 15.15 uur terug in de haven. We reden in een keer terug naar Te anau. Hier stopten we om even wat te eten (meat pie). Daarna gingen we door naar Queenstown. We hebben weer een YHA geboekt. Deze YHA ligt 15 minuten lopen uit het centrum. Lekker gegeten (chinees) en nog even naar de bar (red Rock) geweest. Hier kwamen we Rachel tegen en nog dus gezellig mee staan kletsen.
Andy was ook nog in de bar (met een lekker mokkeltje). Toen we terug waren gelopen naar ons hostal bleek dat we de verkeerde code voor de deur hadden. We moesten de code van gisteren gebruiken. Lekker dan.
Dag 38: Dunedin - 5 april 2004
's Ochtends stond de bus al op ons te wachten (om de hoek dus wij zagen 'm niet). Er zaten maar zes mensen in de bus dus dat was wel lekker, hadden we tenminste ieder een eigen bankje. We zijn een paar keer gestopt (lang niet zo vaak als met Andy). Daardoor waren we om 12.30 uur al in Dunedin. Het was prachtig weer, wij zijn meteen op stap gegaan op zoek naar het huis van Pamela (collega van Astrid) d'r opa en oma. Gelukkig was het opgegeven adres niet al te ver van het YHA dus dat viel weer mee.
Helaas, het huisje was er niet meer. Dit was afgebroken in de jaren 70 vertelde degene die daar nu aan het werken was. Dit was nu een garage geworden. We hebben nog verschillende foto's gemaakt. Nog wat rondgelopen en (natuurlijk) bij Subway wat gegeten. Omdat het was gaan regenen (en niet zo'n klein beetje) hebben we wat winkeltjes bekeken en in een duister tentje een kopje koffie gedronken.
Guido heeft bij Katmandu nog een nieuwe jas gekocht (Paas uitverkoop). OP de terugweg nog lekker een borreltje gedronken in een cafe en daarna in ons hostal gegeten en heerlijk gaan slapen.
Dag 39: Christchurch - 6 april 2004
Om 8:00 uur werden we opgehaald voor Christchurch! Onze eerste stop vandaag was nog in Dunedin. Hier ligt de stijlste straat van de hele wereld. Boldwin street. Wij zijn hier naar boven gelopen en hebben natuurlijk foto's gemaakt.
Onze volgende stop was bij Boulders Beach. De chauffeur heeft ons uitgelegd hoe deze Boulders zijn ontstaan maar daar begrepen we geen snars van. Het leverde in ieder geval weer een leuke foto voor Pasen op.
Daarna in Timaru, even naar de supermarkt geweest om eten te kopen voor vanavond. We pikten Claudia op met de bus. Zij was naar Mount Cook geweest.
Om 15.00 uur kwamen we aan in Christchurch. Daar hebben we een beetje rondgelopen en gebeld of we morgen konden raften. Dit konden we nog regelen. We zijn nog op zoek gegaan naar Esther en Ralf die in X-Base hostal zitten maar we konden het hostal niet vinden (niemand wist waar het was). Na onze zoektocht te hebben opgegeven hebben we gegeten in het hostal.
We gingen net aan tafel toen Michael (Australier) bij ons kwam zitten. Eerst was het nog wel leuk en interessant. Hij wilde alles over Nederland weten (wanneer de dijkdoorbraak in Zeeland was, hoeveel energiecentrales we hadden etc.) Maar op een gegeven moment werd het irritant hij bleef maar doorgaan. We zijn vroeg gaan slapen.
