Nieuw-Zeeland. Bestaan daar ook lelijke dingen? In 2009 was ik voor mijn studie in Australië, en kreeg ik een email van een vriend van mij dat hij op weg was naar Nieuw Zeeland. Of ik ook wilde komen.
Als een razende boekte ik een goedkope ticket, en voor ik het wist was ik in Auckland, waar ik een paar dagen vulkanische eilandjes bezocht en mij verdiepte in de cultuur van de Maori alvorens ik Lucas, de vriend uit Nederland, en zijn huisgenoot Jan, zou ontmoeten. Na in Australië geweest te zijn viel het mij op dat de Maori zo'n rijke cultuur hebben, en zo'n prominent deel uitmaken van de maatschappij.
Bij aankomst in Auckland ging ik een e-mail naar huis versturen in de openbare bibliotheek, waar een bibliotheekmedewerker me vriendelijk toelachte, op zijn gezicht een prachtig patroon van blauwe tatoeages. Maar natuurlijk heeft Nieuw-Zeeland niet alleen een rijke cultuur maar ook een prachtige natuur, zoals ik zou ondervinden tijdens de reis.
Toen Jan en Lucas waren aangekomen begonnen we aan een prachtige trip over het noord en het zuid eiland. Onderweg zagen we prachtige landschappen, verbeeldden we zo nu en dan Hobbits weg te zien schieten, en reden we over kronkelweggetjes langs duizelingwekkende afgronden, terwijl het grind onder onze autobanden knarste.
Natuurlijk liepen er veel schapen op de weg, vooral die dag dat we de ferry naar het Zuider Eiland namen. Omdat we alle drie gek zijn op wandelen, konden we de gelegenheid niet voorbij laten gaan te hiken in het Abel Tasman National Park, vernoemd naar onze historische landsgenoot. We hebben alle drie ervaring met het 'verantwoord' wandelen en weten de do's en dont's, maar soms zie je wel eens iets over het hoofd….
We klauterden over rotsen, zagen pinguïns over het zand kuieren, roofvogels door de lucht scheren, en zo nu en dan het water induiken om een vis op te pakken. Na een paar uur begon het ons op te vallen dat de waterlijn omhoog kroop, het water begon te stijgen! Ondanks al onze voorbereidingen waren we vergeten de getijden te checken, wat ontzettend dom is. Zo werden we steeds verder in het nauw gedreven, en probeerden we tegen een rotswand op te klimmen om onze voeten droog te houden.
De bergwand was echter veel te stijl, en we konden er niet op komen. Met het water genadeloos stijgend, vonden we een rots in het water, waar we met zijn drieën op gingen zitten om te wachten tot het tij weer zou keren. Dat kon nog wel een tijdje duren. Dankzij onze 'verantwoorde' voorbereidingen hadden we gelukkig petten en zonnebrand bij ons om de heetste uren van de dag niet te verschroeien, op die rots tussen al dat weerkaatsende water.
Om ons heen zagen we alle kleuren veranderen, de vogels langs vliegen, en beleefden we het nationaal park intenser dan we in de eerste instantie van plan waren geweest. Lucas wilde even een beetje liggen op de rots, en legde zijn hoofd voorzichtig op een uitsteeksel. Toen hij opzij keek zag hij opeen een enorme spin met harige poten en een lijf dat zo dik was als de palm van mijn hand.
De spin leek niet onder de indruk te zijn van het grote mensenhoofd dat zo dichtbij kwam, en bleef lekker onderuit zitten. Lucas daarentegen begon te gillen, en probeerde door zwiepbewegingen te maken met een boekje, de spin te overtuigen weg te gaan. Toen dat niet werkte porden we de spin met een takje, maar het beestje leek zijn schouders op te halen en bleef ons de hele tijd op de rots vergezellen.
Uiteindelijk zaten we drie uur op de rots, en toen het water zich terugtrok en we van de rots af konden komen, vonden we het jammer dat dit prachtige moment voorbij was. Niet eerder hadden we, gedwongen door de situatie, zulke goede gesprekken gevoerd, en zo intens genoten van al het moois dat de natuur van Nieuw-Zeeland te bieden heeft.
Natuurlijk hebben we hiervan geleerd, en andere wandelingen in het National Park lazen we braaf de bordjes waarop de tij-tijden werden uitgelegd, en keken we in almanakken om niet voor verrassingen te komen te staan. We waren onvoorzichtig geweest, maar nu het goed af was gelopen bleef dit moment op de rots aan de andere kant van de wereld een prachtige herinnering, waar ik nog vaak aan terug zal denken.
