Daar zijn we weer.
Kerstnacht 2007, een nacht om niet te vergeten.
De volgende dag, 1e kerstdag, bracht ons beter weer. En terwijl mijn spullen hingen te drogen zat ik aan een overheerlijk kerstontbijt bestaande uit o.a. broodjes, scones, custard taartje, chocoladetaart (taart was van de 'free-food shelf': de plek waar mensen eten neerzetten wat ze niet meer hoeven en waarvan wij soms zelfs halve maaltijden bij elkaar weten te sprokkelen), koffie, thee, ananassap, vruchten etc. Hier hebben we ons dan ook een hele poos bezig mee weten te houden. En dat terwijl er naast je een backpacker aan een bakje 'weetbix' (=soort brinta) zat. Want verder deed er niemand echt aan een kerstbrunch. De vele duitsers waarmee Nieuw-Zeeland vol zit maakte van kerstavond een feest, wat de N-Zers etc op hun beurt van het avondeten op 1e kerstdag deden. Wij zijn 's avonds uit eten geweest! Jazeker, echt uit eten. In een mooi Indiaas restaurant die ons een duurdere rekening bezorgde dan verwacht. Want omdat het vakantie was rekende ze 20% extra..Maargoed, genoeg over deze financien.
2e Krstdag, hier boxing day genaamd, gingen we met de ferry naar het Zuidereiland waar we vanaf Picton meteen met de bus naar Kaikoura zijn gegaan. 3e kerstdag hebben we een walvis-tour gedaan! Dat was immers ook de reden dat we hier naartoe gingen. Er was een high seasickness warning. Daar hebben we gelukkig niet veel last van gehad, maar wild was de tocht wel! Na ongeveer een half uur over het water te hebben gescheurd/gestuiterd, en waar de zee 1200 meter diep was, stopte we om over het water te gaan turen naar de potvis. Nadat de kapitein met z'n onderwatermicrofoon er een had gehoord en de boot ernaartoe was gesneld, zagen we er een: een heuse potvis! Na 5 minuten dit schouwspel op foto&film te hebben vastgelegd kwam het moment supreme: de duik. Met een mooie soepele beweging ging de staart boven water om vervolgens rustig onder het wateroppervlak te verdwijnen. Dat was dan ook weer $130,-. Helaas hebben we alleen deze potvis gezien (wel heel mooi) en hebben we de orka's, dolfijnen enz. waar ook kans op was om die te zien, moeten missen. Iemand in ons hostel daar werkte bij de Whale-Watch en zei die avond dat je normaal zo'n 4 walvissen en groepen van ong 50 hectordolfijnen ziet: springend en salto's makend. Helaas peanutbutter (om maar even wat engels in het verhaal te gooien). Wij hebben onszelf tevreden moeten stellen met 1 potvis.
Later op deze mooie 3e Kerstdag zijn we naar een sealcolony gelopen waar we, juist u raadt het al, een octopus hebben gezien. En een zeehonden kolonie. Onderweg kwamen we ook een gewonde zeehond tegen met een snee in zijn nek. (ik zag hem pas toen ik er 2 meter vandaan was, terwijl 'ie toch zo'n 2,5 meter lang was). Maar toen we terugliepen zat er al wat meer leven in en hopen we maar dat hij gewoon lekker aan het zonnen was, omdat hij daar zo lag. Toen, na deze mooie water-safari's, wilden we door naar Queenstown. We hadden alleen 1 probleempje: we hadden geen vervoer.
We konden natuurlijk we weer de bus pakken maar dat is ook zo saai en bovendien niet goedkoop.
De beste optie die wij zagen was: liften. Om 9u 's ochtends stonden we met een mooi bord en duim de lucht in, aan de kant van de weg. In de regen. We hadden behalve 'Queenstown' ook 'Christchurch' op het bord geschreven omdat queenstown zo'n 11u rijden zou zijn en we meer kans op een lift naar christchurch zouden hebben. Na al 1 uur stopte er een mooi autootje. Na onze natte spullen in de brandschone achterbak te hebben gegooid en zelf natuurlijk ook waren ingestapt gingen we opweg. De airco stond flink te blazen, dus koud was het wel. Maar gratis. Na 3,5 uur stapte we uit in christchurch. Daar zijn we meteen weer klaar gaan en 10 mintuten later zaten we alweer in een auto. Niet naar Queenstown maar naar Dunedin. Ook zuidelijk, dus wij waren tevreden. In deze auto was het wat meer afzien. Overal zooi zodat we heel strak naast elkaar op het bankje zaten, een oma achter het stuur en een vervelend kleinzoontje van 5 jaar ernaast. De oma scheurde overigens wel flink door. Met af en toe zelfs 140 km p/u verplaatste we ons naar Dunedin. Onderweg had het mannetje honger en dat was voor oma een goede reden om te stoppen bij de McDonalds. Om 6u, na zo'n 5 uur rijden kwamen we aan in Dunedin waar we afscheid hadden genomen van onze gratis taxi en hosteltje gingen opzoeken. Daar heb ik 2 nachten heerlijk in een groot bed geslapen (twijfelaar). We wilden hier naar de zeldzame geeloog pinguins gaan kijken (leven alleen in Nieuw-Zeeland). Maar helaas was het belachelijk duur (zowel de bus ernaartoe als de entree voor het natuurreservaat..) dus dat ging niet door. Toen wilde we de 30e wel naar Queenstown om daar Oud & Nieuw te vieren.
Het liften was ons goed bevallen maar de highway was ver buiten het centrum, het regende en we hadden weinig tijd. Voor ons reden genoeg om de bus te pakken naar Queenstown. We hadden voor de nacht van 30 op 31 december met heel veel geluk een hostel kunnen boeken, maar voor nieuwjaar zat alles vol. De 31e stonden we weer bepakt en bezakt op straat. Maar geen nood, want gelukkig was er nog altijd de camping. Omdat het zo druk was en de camping zelf ook vol zat hadden ze van een rugby-veld een campingveld gemaakt. Op dat veld, tussen de 100den op elkaar geplakte tentjes hadden we ons kamp voor die nacht opgeslagen. Dus net als kerst heb ik ook nieuwjaar in de tent doorgebracht. Om 12u 's nachts waren we bij het meer waar de gemeente vuurwek zou afsteken. (niemand steekt zelf iets af) Maar wat ze hier vertoonde is bij ons in NL bijna in het kinderpakket van de boerenbond te vinden. Des al niet te min was het een geslaagde avond/nacht.
De volgende dag hebben we een bus geboekt voor diezelfde dag naar Te Anau. Vanaf hier hebben we een flinke wandeltocht gedaan: de kepler track. Eigenlijk maar een deel ervan want hij duurt eigelijk 5 dagen/4 nachten. Daar hadden we helaas geen tijd voor dus hebben we er 3 dagen 2 nachten van gemaakt. Ook leuk. Met de backpack rugzak van ongeveer 15kg hebben we zo'n 3 uurtjes gelopen. Gelukkig was de plek waar je mocht kamperen niet te ver want het is best zwaar zo, met die rugzak achterop. Aan de rand van een mooi bos aan het mooie lake Te Aunau hebben we onze tentjes opgezet. En nog voordat de tent stond knapperde er al een heerlijk vuurtje in de vuurplaats. Omdat het een kampeerplek op de kepler-track was waren we ervan uitgegaan dat er water was. Dat was er ook, maar als je het meer niet meerekend, dan niet. Na eerst een heerlijke maaltijd op ons houtvuurtje te hebben bereid (en ook nog te hebben opgegeten) hebben we wanhopig water uit het meer proberen te koken. Maar zonder succes. Af en toe kookte het even 2 seconden, maar het vuur was niet heet genoeg om het 10 minuten door te kunnen koken om het te mogen drinken. Die avond dus zonder drinken naar bed. Maar die nacht begon de ellende (voor mij) pas echt. Want het begon te regenen. En helaas is mijn tentje daar nog steeds niet tegen opgewassen.
Midden in de nacht werd ik weer op brute wijze uit mijn nachtrust gerukt door de druppels die de weg naar m'n gezicht goed wisten te vinden. Maar meer dan de kleren ed. droogleggen in zakken kon ik niet doen dus ben ik maar weer verder gaan slapen in de slaapzak met een inmiddels nat voeteneinde. Gelukkig bracht de volgende dag ons beter weer. Na lekker te hebben ontbeten en mijn spulltjes te drogen te hebben gehangen gingen we er weer op uit. De tent lieten we staan. Want na een lange dag (+/-20 km) doorstappen door mooie bossen met mos en varens, hoge bergen waar een koude gure wind woei en zelfs een korte tocht door donkere vochtige grotten zijn we weer teruggekeerd naar ons kamp. We hadden bij een hut water gehaald dus zelfs na 't eten een bakske mocht niet ontbreken! Toen we de koude nacht hadden overleeft was de volgende ochtend het vuur alweer aan zodra we de tent uit waren. Na wat heerlijke tosti's e.d. begonnen we weer aan onze terugweg naar de bewoonde wereld.
Wat vanaf Te Anau ook populair is, is een tocht over de Milford Sound. Een beroemde fjord. Eigenlijk wilden we de Milford Track doen. Dat schijnt 1 v/d mooiste wandelingen ter wereld te zijn. Maar deze 4-daagse wandeling was al maanden volgeboekt en kostte bovendien (als je met gids wilde) $2000,-. Net iets boven ons budget. Dan maar een 1-daagse bootcruise door de fjord+een wandeling van een paar uurtjes. Ook heel leuk. En bovendien ontzettend mooi. We werden eerst afgezet bij een berg om een wandeling naar de summit (de top) te doen. Voordat we begonnen met lopen zagen we hem al: de enige papegaaisoort die in de bergen leeft en tevend de slimste papegaai ter wereld is (even slim al een 4-jarig kind). De Kea! Ook de kaka (andere papegaai) was van de partij. De dag was nog niet eens echt begonnen of hij kon al niet meer stuk! Na een wandelingetje van 1,5u waren we bij de top aangekomen . De mooie 360° panorama view was het lopen wel waard. Daarna was het tijd voor de cruise over de Milford Sound. Nadat we in een mooie 3-master waren beland voeren we de haven uit. De zeilboot was hartstikke nep want hij kon niet eens zeilen! (had niet eens een kiel). Alleen wat masten en zeilen voor de sier. Maar gelukkig kon het wel varen en en was de Milford fjord wel heel mooi. We voeren door de fjord vlak langs de 100den meters hoge rotswanden en 150meter hoge watervallen en zonnebadende zeehonden. Tot aan de Tasman-zee. Vanaf daar weer terug naar de haven en weer met 't busje terug naar Te Anau.
Absolutely stunning. Dat was het!
Maar…de tijd begon te dringen. Het was de 5e van januari en we waren nog lang niet klaar met Nieuw-Zeeland. (de 14e vliegen we weer terug naar AustraliëWink. De 6e zijn we snel met de bus weer teruggegaan naar Queenstown. En niet omdat we het leuke pittoreske stadje niet konden missen. Wat wel de reden was, is dat er niet veel wegen zijn en de enige weg naar het noorden (naar o.a. de gletsjers en mooie meren) was eerst weer terug naar het zuidelijkere Queenstown.
In Queenstown hebben we tevergeefs een auot proberen te huren. Want in één week zouden we met een auto nog mooi overall naartoe kunnen scheuren. Maar helaas. Omdat we van die jonge knulletjes zijn (meestal moet je >21) zijn) en omdat alles volgeboekt was hebben we maar weer een bus geboekt.
In de stromende regen kwamen we aan in Franz Josef , een klein dorpje van waar je tochten kunt doen naar de Franz-Josef- en de Fox Glacier. Maar omdat ik de zomervakantie 2007 in Noorwegen heb doorgebracht ben ik een ervaren gletsjer wandelaar, dus heb ik deze glacier-tour aan me voorbij laten gaan en heb ik de volgende dag, terwijl Dirk wel de gletsjer op ging, lekker wat wandeltochtjes gedaan. Eerst een stuk gelift. Toen een wandeling naar voet van de gletsjer en naar wat mooie uitzichtspunten. Daarna weer terug gelift. Op de terugweg heb ik mijn record lift-wachttijd verbroken! Na laten we zeggen 1,5 seconden mijn duim sierlijk de lucht in te hebben gestoken stopte er al een auto! (die me nog mee nam ook). Je kunt dus hieruit ook wel opmaken dat mijn kale schedel weer aardig bedekt is met een mooi laagje haar. Anders was het liften me niet zo makkelijk afgegaan vrees ik.
Eenmaal terug bij het hostel rammelde ik van de honger en kwam het dan ook goed uit dat ik een halve zak cornflakes met honing en noten (en spaghetti) op de 'free-food shelf' tegen het lijf liep. Nu was mijn dag zeker geslaagd.
De volgende dag zijn we naar een meertje gegaan. (gelift, 2x zelfs!) Dit meertje, lake Matheson, staat bekend om de mooie weerspiegelingen met de Mount Cook (hoogste berg van NZ) Maar ik denk dat het zijn dag niet had want de weerspiegelingen waren belabberd. Ook omdat de mountcook half bedekt was met een dikke wolkendeken. Dus de Cook zag je zowiezo al niet in de weerspiegeling. Des al niet te min was het wel heel mooi. Daarna zijn we weer mooi in 2x terug gelift naar 't hostel in Franz. De volgende dag was het wel mooi weer. Strakblauwe lucht. Geen zuchtje wind en geen wolkje aan de hemel. Een perfecte dag om bijvoorbeeld de mooie weerspiegeling van de Mount Cook te zien in lake Matheson? Maar helaas vertrok deze mooie dag onze bus naar Christchurch en hebben we dus de hele dag in de bus doogebracht.
De 10e kwamen we aan in Christchurch. We hadden nogsteeds geen pinguins gezien en er stonden nog wat dingen op ons lijstje wat we wilden zien. Maar een auto huren zat er weer niet in. Dus bleef het bij 4 dagen rondhangen in Christchurch. Al moet ik toegeven dat na een maand lang snel overal naartoe reizen en zoveel mogelijk proberen te zien, even wat rust ook wel fijn is.
De 14e ga ik naar Darwin. Jullie zien dus wel weer een keer mijn volgende Autralie-update verschijnen!
Oh, voordat ik het vergeet: ik heb nog een leuke mededeling om dit laatste verhaal vanuit Nieuw-Zeeland mee te beindigen.
In het laatste hostel waar we 4 dagen hebben doorgebracht was de free-foodshelf zo ongelooflijk rijkelijk gevuld dat het voor ons een heus paradijs was. Elke dag zette een nietsvermoedende backpacker er wel weer iets bij en elke keer belandde het binnen een fractie van een seconden in onze handen.
Om maar even een kleine selectie van onze trofeeen te noemen: We hebben gratis pannekoeken en 4 broden gebakken, dozen vol muesli gegeten en zelfs een volle zak cashew noten (die hier niet te betalen zijn) mocht niet ontbreken. Ook zaten onze tassen gevuld met gratis muesli-repen, crackers, jam, pindakaasm M&M's en ga zo maar door! Dolle pret dus.
Zo, dat was het dan nu toch echt voor vandaag.
