Jaaaa, ik ben in Nieuw-Zeeland! Na veel gelezen te hebben ben ik dan in dit prachtige land! Ik was zo benieuwd. Iedereen die er is geweest is lyrisch. En dan ben ik weer zo'n scepticus dat ik denk: "Dat zullen we nog maar eens zien...".
Helaas zat ik niet bij het raampje toen ik eindelijk boven 'land van de lange witte wolk' en de Kiwi's vloog, dus hing ik half over het stel naast me heen om een glimp op te kunnen vangen. Die lui keken niet eens naar buiten... Misschien een idee dat wanneer men incheckt voor een plaats bij het raam, dat men even vraagt of ze wel behoefte hebben te genieten van het uitzicht onder hen? Zo niet, ga lekker aan het gangpad zitten zodat ik naar buiten kan gluren.
Niet dat er toen veel te zien was. Het land van de lange witte wolk deed haar naam eer aan dus zag ik enkel een paar besneeuwde bergen uit de wolken steken.
Vrouwenhuis
Ik verbleef in Christchurch op aanraden van de Lonely Planet in het Frauenreisehaus. Die naam doet je vermoeden dat je in een Duitse feministische enclave belandt, maar dat is gelukkig maar deels waar. Er zijn er inderdaad alleen maar vrouwen, maar geen Duitse te bekennen. Al verdenk ik de Kiwi eigenaresse er wel van de verschillende Feministische Golven een warm hart toe te dragen. Maar het was een allerleukste hostels waar ik ooit ben geweest!
Het zit in een fris geverfd 'oud' koloniaal huis met kachels, grote keuken, lounge areas, grote badkamers (met föhn, eindelijk...), relaxte tuin, twee cavia's, een konijn, een dikke poez en een hoop kruiden die je gratis mocht plukken. En best of all: ik werd verwelkomd met een grote, warme, roze handdoek. Heerlijk na een nacht in twee vliegtuigen te hebben doorgebracht en van de snikhitte van Darwin in de airco's en later in de kou te zijn beland.
Ja, het is hier koud. Overdag rond de 16 graden en 's nachts 8. Bah, daar had ik niet op gerekend voordat ik wegging. Ik heb in de bloedhitte van Darwin alvast een (goedkope en niet al te verrassend lelijke) spijkerbroek gekocht en in Christchurch een fleecevest. Fashion minded is deze reis niet echt om de show mee te stelen.
Mijn eerste avond in Nieuw-Zeeland ben ik gaan eten met een Nederlandse vrouw die hier woont en ik via mails al eerder contact had. Zij heeft een jaar voor Nieuw-Zeeland.nl geschreven en ze nam me mee naar een heel gezellig restaurantje met alleen maar Kiwi's. Erg leuk om te horen hoe het een Nederlandse in den Kiwi-vreemde vergaat.
Christchurch zelf is nou niet echt aantrekkelijk. Net als in Australie is het centrum goed verpest door alle reclame en valt er weinig te beleven. Gelukkig was ik er in het weekend en dan is er bij het Arts Centre een leuke markt en kun je alle galerietjes bezoeken.
Hanmer Springs
's Middags vertrok ik naar Hanmer Springs, een klein plaatsje in de bergen dat bekend is vanwege de thermal pools. Ik was door al het gereis van warm naar airco naar koud niet bepaald topfit en had enorm veel zin om tijdens de busreis mijn kop te houden en naar buiten te staren en me te verwonderen over het landschap. Maar dat zat er niet in. Bij aankomst bij het minibusje vroeg de chauffeur: "Are you Miss Rooker"? Ik dacht, ben ik nu al bekend of berucht hier? Bleek ik de enige passagier te zijn en Stu de chauffeur vond het heerlijk om mij twee uur lang te vermaken met alles dat hij wist of verzon over Nieuw-Zeeland. We stopten ongeveer bij elke rots waar hij een bepaald persoon of dier in meende te zien. "You see, that's Elvis Presley!" O ja...
Maar al tijdens dit ministukje van Nieuw-Zeeland ben ik al helemaal overtuigd dat dit echt een prachtig mooi land is. Jeetje, die besneeuwde bergen en groene heuvels, de bloemen en het kristalheldere water. En de schapen natuurlijk.
In Hanmer verbleef ik in het, overigens zeer plezierige, hostel van Brenda. Dat is onze huidige columniste op Nieuw-Zeeland.nl (lees die columns, ze zijn leuk!). Super om haar eindelijk in het eggie te zien. Ik werd meteen uitgenodigd om bij haar en haar vriend te eten en een erg gezellige avond gehad.
Hanmer Springs staat bekend om, jawel, de springs. Hier bevinden zich termal pools, ideaal om mijn verkoudheid uit te zieken. Beetje jammer dat er uitgerekend op het moment dat ik mij bijna zen in het water laat zakken, er drie Kiwi-schoolklassen naast mij hetzelfde deden. Alleen wat minder zen...
I did it!
Ik dacht voor mijn reis, dat doe ik wel even. Het begin is misschien een beetje eng maar daarna is het op en top genieten. Vooral omdat het in een prachtig mooi geweldige omgeving zou plaats vinden. Maar de laatste week hoorde ik van mensen dat het toch wel heel errug spannend was en wellicht doodeng. Ik begon een beetje aan mijn op handen zijnde avontuur te twijfelen. Waarom zou ik eigenlijk? Alleen voor de thrill, om het ooit een keer gedaan te hebben, mezelf uit te dagen? Maar voordat ik het wist had ik die kerel opgebeld en een boeking gedaan. Soms moet je niet teveel nadenken.
Maar toen ik met het speciale busje werd opgehaald en een registratieformulier onder mijn neus kreeg toegeschoven met daarop in vette letters 'may cause death', begon ik toch een beetje te twijfelen. De woorden van mijn moeder of ik alsjeblieft niet al te spannende dingen wilde ondernemen echoden nog in mij na. Anyway, ik zat al in het busje en ik voelde me toch wel een beetje een behoorlijke lafaard als ik me nu zou terugtrekken. En het vliegtuigje zag er best veilig uit en de piloot leek alsof hij wel vaker had gevlogen. En ik kon het gratis doen...
Jawel, ik ben uit een vliegtuigje gesprongen!! En het was ge-wel-dig! Zo cool om bijna een minuut lang met 120 km/u naar beneden te storten. Dan ineens klapt de parachute uit en dan zweef je in een soort droomwereld, in een oorverdovende stilte en onder je een adembenemend landschap. Van tevoren had ik de laagste hoogte (huh, dat klinkt maf) aangevraagd: 12000ft want ik zag nogal op tegen de vrije val.
Maar toen we ons met z'n zessen opgepropt in het minivliegtuigje bevonden en de hoogtemeter van mijn buddy aangaf dat we er 500ft boven zaten, infomeerde ik even of we er niet uit moesten. Zo'n voertuig heeft dan wel niet een brave stopknop zoals in de bus, maar ik had toch duidelijk aangegeven dat.... "You get a bonus, it's almost Christmas," zei mijn buddy. Maar ik helemaal geen bonus, ik wil er NU uit!
Tuurlijk klommen we vrolijk verder naar een hoogte van boven de 13000ft en toen ging de deur open. Al die stoere kerels die het al 9000 keer hadden gedaan deden een incrowd high five, die ik nogal stuntelig beantwoordde, en hoppa, daar vloog de eerste naar buiten. Op dat moment lag ik wel heel graag in mijn eigen bed diep onder de wol. Maar er was geen weg terug dus hoppa daar gingen ook wij. Hoei! En het was me toch kicken. Echt een van de coolste dingen die ik ooit heb gedaan!
Zwemmen met dolfijnen
Iets minder cool was mijn zwemtocht met dolfijnen. Het lijkt zo leuk en ook 'een van de dingen die je ooit in leven moet hebben gedaan', maar het was redelijk suf. Maar ik zat nu eenmaal in Kaikoura en dat is de plek van Nieuw-Zeeland 'for your most impressive wildlife encounters'. Ik was er al in de straffe koude wind op zoek gegaan naar zeeleeuwen, die ergens op een rots moesten zitten. En niet te missen.
Na een uur te hebben geblauwbekt kwam ik aan op de plek waar mijn face to face in the wild met de besnorde flippers moest gaan plaatsvinden. Maar geen zeeleeuw te zien! Nogal een koude douche. Grmbl. Hele end weer terug gebanjerd met mijn mp3-speler keihard in mijn oren, maar met warme douche in het vooruitzicht. Dat laatste was wel plezierig aangezien het niet bepaald warm was in Kaikoura: 's nachts slechts 6 graden, en dat zonder verwarming.
Enfin, toch maar een pleziertochtje geboekt op zoek naar Flipper en z'n familie. Aangezien mijn maag niet bepaald een held is wanneer deze wordt vervoerd in auto's, bussen en op boten, en vooral niet wanneer er een 'huge swell' wordt voorspeld, had ik alvast een flinke reispil opgeslokt. Met als gevolg dat ik zo suf als wat in mijn thermozwempak op die boot zat. Het enige dat ik had meegekregen was dat als ik 'toet' hoorde dat ik te water moest gaan, en bij nog een 'toet' weer terug op de boot. Goed.
Het ijskoude water friste me wel wat op, maar die dolfijnen hadden in tegenstelling tot mij een flinke dosis energie geslikt want ze zoefden keihard onder en langs me heen. Oh, ehh, hello dolphin. Ehh, bye dolphin? En dat zo'n vier keer. En iedereen op de boot had z'n most wonderful experience ever beleefd.
Nelson
Nelson is de 'Sunny Capital of New Zealand' en precies in het midden van het land. Na al die kou had ik wel behoefte aan warmte dus toog ik hierheen. Een aardig en relaxed plaatsje met in en in vriendelijke Kiwi's.
De lente is duidelijk aan een flinke opmars bezig. De zon schijnt zoals de bijnaam van de stad betaamt, overal groeien en bloeien kleurrijke bloemen en bijtjes, ruikt het lekker fris, is de winterkleding in de uitverkoop en kunnen we weer aan de asperges. En heb ik mijn eerste pepernootje verorberd! Ik kwam 'the Amsterdam cheese shop' tegen waar van alles uit de Albert Heijn te koop was (3,5 euro voor een blik euroshopper kapucijners...). Ik een praatje met de ex-Amsterdammers gemaakt, dropjes gekocht en een pepernootje van de toonbank gegrabbeld. Erg smakelijk.
Abel Tasman National Park
Verder heb ik een prachtige wandeling door het schitterende Abel Tasman National Park gemaakt. Wandelen door het groene bos vol varens, palmbomen en inheemse planten en langs verlaten stranden was een stuk prettiger en beter vol te houden. Overigens voor de derde keer deze reis door vogels aangevallen. Ja, wist ik veel dat precies daar hun eieren lagen...
Dit is het kleinste National Park van Nieuw-Zeeland, maar groots van schoonheid. Veel mensen kiezen ervoor om langs dit alles te gaan kajakken. Maar ben niet zo'n kajakheld en besloot alles te voet te verkennen om alles rustig in mij op te laten nemen. Mijn hele tocht heb ik zo intens genoten van alle kleuren groen van de planten en bomen, het schitterende licht dat door de immense varens viel en de blauwe kleuren van de zee. Na een heerlijke lunch in een ecologische lodge in the middle of nowhere gingen we met de aquataxi weer terug. Niet zelf over het water gepeddeld maar lekker keihard langs de kust gezoefd! Heerlijk.
Stukje westkust
Erg plezierig waren mijn nog geen twee dagen aan de westkust van Nieuw-Zeeland. Na een week in dorms te hebben gebivakkeerd mocht me ik weer verheugen op een studio in een motel geheel voor mij alleen. Even lekker neerploffen op het immense bed en lekker zappen langs de (nogal stupiede) Nieuw-Zeelandse tvzenders (met een keus tussen homeshopping en een documentaire over 'man with tits'...).
Toen ik net lag, werd op mijn deur geklopt door Sheri, de eigenaresse van het motel. Die erg enthousiast was over mijn komst als 'travel journalist' en mij op een lunch trakteerde. Ze wilde me maar te graag aan heel Charleston voorstellen en de omgeving laten zien. Goed... dus toog ik naar de pub van dit dorp, bestaande uit slechts twintig huizen, een jade galerie, een camping en een pub/restaurant/busstop/praathuis a la de Fabeltjeskrant. Geweldig! Iedereen is daar alleen maar met elkaar bezig en het naderende maandelijkse feest van het dorp. Deze keer kwam er warempel een heuse band! Ik werd aan iedereen voorgesteld en mij ingewreven dat dit toch het echte Nieuw-Zeeland was. En dat geloof ik wel. Nauwelijks aangetast door commerciele activiteiten en men is er zo mogelijk nog vriendelijker en erg nuchter.
Cave raften
Ik was daar voor een tourtje cave raften. De groep bestond maar liefst uit twee personen en een gids. Ik en een Duitser van rond de 55. Dat wordt lollig dacht ik. Maar deze Duitser bleek wel degelijk over humor te beschikken dus werd het gezellig. Overigens was het caveraften meer caving dat rafting. Wel leuk hoor om in een duikpak en een autoband onder je arm door de duistenis van grotten te klunen, maar ik wilde op deze autoband keihard over de ondergrondse rivier zoeven.
Maar deze rivier had een tekort aan water dus glibberde je met je kont over de stenen en peddelde je als een idioot met je handflippers. Geweldig waren de glow worms! Deze gloeiende wormpjes zitten vastgeplakt aan het grottenplafond en alleen te zien in totale donkerte. Drijvend op je band met een dierlijke sterrenhemel boven je was toch wel heel bijzonder.
Een staaltje van de Kiwi-vriendelijkheid beleefde ik de volgende ochtend toen ik uitcheckte. De dag daarvoor was ik naar de jade galerie geweest en bewonderde al het groene moois waar deze streek om beroemd is (en hoorde alle verhalen en dorpsroddels aan). Ik wilde een ketting kopen met de jadesteen in een traanvorm, maar die was er niet meer. Dus kocht ik iets anders. De volgende dag gaf Sheri een ketting van jade in een traanvorm. De eigenaar van de galerie was die speciaal voor mij gaan maken omdat ik die vorm zo mooi vond. Deze kreeg ik zomaar cadeau!
Tranzalpine
De volgende dag was weer eentje om nooit te vergeten. Toen maakte ik een van de mooiste treinreizen van heel de wereld! De Tranzalpine voert je van de Nieuw-Zeelandse westkust naar de oostkust langs een vijf uur durend steeds weer veranderend schilderij van de prachtigste landschappen. Wauw, wat was dat super! Nieuw-Zeeland is echt waanzinnig. Ik heb intens genoten.
Helaas viel dit alles niet goed vast te leggen met mijn camera aangezien deze trein spiegelend glas had... En mijn alweer twee jaar oude toestel drastisch aan vernieuwing toe is. (Waar is de tijd dat je nog minstens zes jaar met je elektronische gadgets dacht te kunnen doen...). Maar wat heb ik genoten van dit fenomenale afscheid van het waanzinnig mooie Nieuw-Zeeland!
